Je raakt zo vertrouwd met de personages en je hebt er zoveel uren aan besteed, als dan de eind baas is verslagen, de laatste cut scene wordt afgespeeld en alles ophoudt. Dan heb je zoveel emoties en weet je even niet hoe je die fantasiewereld kunt achterlaten. Ik heb dit zeker niet bij elk spel, maar zeker bij Final Fantasy 7 of GTA.

Hebben jullie dit ook al eens meegemaakt? Bij welke games?

----

Ik heb het zover alleen bij Final fantasy 7 en Dirge of cerberus gehad, al was t bij de laatste wat minder.

Bij Metal gear solid vooral toen Meryl erbij zat, en ik denk ook bij GTA vroeger wat meer dan nu.

Rachet and clank, Jack and daxter, Kingdom hearts, Harry potter.

Vreemd genoeg niet bij DBZ, maar dat zal wel komen omdat er tig games van zijn, die telkens t zelfde zijn. En ook niet bij pokemon.

Vast nog een paar maar kom er nu niet op.

Far Cry 3.

Ja sommige game eindes zijn zo slecht dat ik er gewoon om zit te janken neem nou Mass effect 3 of de hele Saints Row 3 storyline ja toen waren er wel 100 zakdoekjes de prullenbak ingegaan.

Far Cry 3.

Hangt dan weer af van welk einde kiest.

Interessant topic dit. Het is niet zo dat ik mij emotioneel betrokken voel bij het einde van een game, hoewel er wel games zijn waarin ik me beter kan inleven dan in andere. Red Dead Redemption was er zo eentje. Je legt de hele verhaallijn af met John, je leert hem bij wijze van spreken van binnen en vanbuiten kennen, en dan komt hij op zo'n manier aan zijn einde. Het laat niemand onberoerd denk ik. Tot die categorie zou je het einde van GTA IV ook wel kunnen rekenen. Dan heb je zoals Moechy al zei de Assassins Creed serie, waar de prachtige verhaallijn en muziek een mooi geheel vormen en eigenlijk ook wel een soort van emotie bij je teweegbrengen.

Afgezien daarvan denk ik dat ik net als anderen hier een gevoel van euforie heb bij het uitspelen van een uitdagende game. (lees: uitdagend) Teleurstelling kan ook wel een emotie zijn. Dit is het geval wanneer een game mijn verwachtingen niet inlost of de credits veel te vroeg voor mijn neus geschoven worden.

Om nou te zeggen dat ik emotioneel word, dat niet, maar soms heb ik tijdens een game wel iets van "WTF gebeurt er nu?" Bijvoorbeeld het moment dat John Marston wordt doodgeschoten in RDR. En onlangs had ik het bij Sleeping Dogs, toen Winston en zijn vrouw werden doodgeschoten tijdens hun trouwerij.

Het uitspelen van een game geeft, zoals Dutchy ook al aangaf, een dubbel gevoel. Zeker als je het einde niet ziet aankomen en het ineens gebeurd is, heb ik wel eens het gevoel van "en wat nu?" Maar anderzijds ook de euforie dat je de game voltooid hebt.

Mijn moeder moest huilen bij de credits van Super Mario 64, in een ver verleden. Maar dat kwam ook die geweldige muziek vergezeld door clips van alle levels:

In Fallout: New Vegas heb ik vaak gehuild, maar dat was mede omdat ik er een emotionele fanfic omheen schreef terwijl ik speelde.

Holy shit, het is een spoilerfest hiero.

Allemaal dingen uit games die de verhaallijn verklappen worden in normale topics verborgen of door mensen uitgejouwd 'NEE, ZET ZE IN SPOILERS, IK HEB DE GAME NOG NIET UITGESPEELD '.

En hier wordt alles zo in je porem geduwd

Maargoed, Red Dead Redemption was een hele grote wtf, samen met Alan Wake, misschien niet het einde want zover ben ik nog niet, maar juist die game zet me continu kippenvel op.

Far Cry 3.

Hangt dan weer af van welk einde kiest.

(Spoilers:)

Klopt. Ik besloot mijn vrienden te redden na de hele zoektocht naar hen die eraan vooraf is gegaan. Ik kon het gewoon niet maken om die arme Liza aan haar einde te helpen. Wat ik dus jammer vond, was dat er na de redding bijna gelijk de credits begonnen te lopen in plaats van te laten zien hoe het afloopt met Jason en de vrienden.

Het andere einde heb ik overigens achteraf nog opgezocht. Ik denk dat ik de goede keuze heb gemaakt.

Mijn moeder moest huilen bij de credits van Super Mario 64, in een ver verleden. Maar dat kwam ook die geweldige muziek vergezeld door clips van alle levels:

Beste einde ooit

Dit had ik vooral bij het einde van Mass effect 3

Zojuist LA Noire uitgespeeld toch wel een emotioneel einde.

Zojuist LA Noire uitgespeeld toch wel een emotioneel einde.

Ik vond LA noire een topspel, tot op de puntjes.

Het einde was ook echt pakkend, maar wel wat voorspelbaar.

Ik vond het einde van RDR en LA Noire wel emotioneel. En later bij Far Cry 3 ook nog een emotioneel einde.

Om een of andere reden had ik geen gevoelens bij het einde van Red Dead.

Maar dat komt misschien omdat ik echt heel weinig voelde voor de protagonist, wat niet wegneemt dat het een van de beste open-world games van deze generatie is!

[spoiler] Hij offert zichzelf op om zijn gezin te redden en word daarna doodgeschoten door de mensen die hem verraden hebben. [/spoiler] Kom op daar moet je toch iets van emotie bij voelen?

Bewerkt: 27 maart 201312 jaren door GrandTheftHaye

Sorry, ik vond het gewoon niks, geen idee waarom.