Je raakt zo vertrouwd met de personages en je hebt er zoveel uren aan besteed, als dan de eind baas is verslagen, de laatste cut scene wordt afgespeeld en alles ophoudt. Dan heb je zoveel emoties en weet je even niet hoe je die fantasiewereld kunt achterlaten. Ik heb dit zeker niet bij elk spel, maar zeker bij Final Fantasy 7 of GTA.

Hebben jullie dit ook al eens meegemaakt? Bij welke games?

----

Ik heb het zover alleen bij Final fantasy 7 en Dirge of cerberus gehad, al was t bij de laatste wat minder.

Bij Metal gear solid vooral toen Meryl erbij zat, en ik denk ook bij GTA vroeger wat meer dan nu.

Rachet and clank, Jack and daxter, Kingdom hearts, Harry potter.

Vreemd genoeg niet bij DBZ, maar dat zal wel komen omdat er tig games van zijn, die telkens t zelfde zijn. En ook niet bij pokemon.

Vast nog een paar maar kom er nu niet op.

Ja ontroerend einde enzo..

Maar ik krijg nu ook niet echt de behoefte een zakdoek te nemen bij het einde van Red dead redemption.

Hoe je het ook draait of keert het is toch een videogame als zoiets in een film gebeurt heeft dat om de een of andere reden een ander effect op mij. Ook al weet je dat beide fake zijn.

Ik heb zo'n gevoel toch vaker bij een game, aangezien ik me dan pas echt hecht aan een personage. In een film vind ik het gewoon sad verder niks.

Max payne 3

Ik heb zo'n gevoel toch vaker bij een game, aangezien ik me dan pas echt hecht aan een personage. In een film vind ik het gewoon sad verder niks.

Ook bij Man on Fire?

Ik vind het einde van GTA IV erg mooi bij de voet van het vrijheidsbeeld. Maar ik huil er zeker niet om.

Ik heb zo'n gevoel toch vaker bij een game, aangezien ik me dan pas echt hecht aan een personage. In een film vind ik het gewoon sad verder niks.

Ook bij Man on Fire?

Oke er zijn uitzonderingen

Als je een epish einde in een game wilt mee maken dan moet je Bioshock Infinite uitspelen, voor mij is dit één van de beste games van 2013. Als je de game hebt uitgespeeld wil je meteen aan de tweede playthrough beginnen. Het einde is niet zo zeer emotioneel, maar meer van '' oh dit had ik echt niet zien aan komen'' Er zijn mensen die sommige stukken wel zagen aan komen, maar 1 ding uit het einde van Bioshock Infinite zag niemand aan komen.

Als je een epish einde in een game wilt mee maken dan moet je Bioshock Infinite uitspelen, voor mij is dit één van de beste games van 2013. Als je de game hebt uitgespeeld wil je meteen aan de tweede playthrough beginnen. Het einde is niet zo zeer emotioneel, maar meer van '' oh dit had ik echt niet zien aan komen'' Er zijn mensen die sommige stukken wel zagen aan komen, maar 1 ding uit het einde van Bioshock Infinite zag niemand aan komen.

Dit had ik ook, heb helaas geeen tijd om hem nu nog een keer te spelen, maar wat een geniaal einde(al snap ik er zowat niks van). Zouden ze dit albedacht hebben vanaf Bioshock 1

Dit had ik ook, heb helaas geeen tijd om hem nu nog een keer te spelen, maar wat een geniaal einde(al snap ik er zowat niks van). Zouden ze dit albedacht hebben vanaf Bioshock 1

Als je er bijna niks van snapt, hoe kan het einde dan zo geniaal zijn? Neem aan dat je er wel iets van moet snappen voor dat je de conclusie trekt dat het einde geniaal was.

Anyways, Bioshock Infinite was naar mijn inziens wel emotioneel.. Althans, de realisatie die je krijgt net voor het einde vond ik emotioneel. Ik kan hier niet uitleggen waarom, omdat ik dan toch iets te veel van het verhaal verklap.

Het was het James Bond spel 'GoldenEye' op de Nintendo 64 dat mij net geen traantje liet wegpinken. Als ik er weer aan denk komt er zo'n heerlijk nostalgisch gevoel naar boven. Oké, nu moet ik niet emotioneel gaan worden. Het was gewoon een prachtig spel, van begin tot eind. Het zat zo goed in elkaar en heb er zoveel lol aan beleefd. Toen ik het spel uitspeelde kwamen verschillende emoties naar boven. Het gevoel van trots, omdat je na zoveel uren spelen eindelijk het spel hebt kunnen verslaan, blijdschap, ontspannen, tevreden, hunkerend naar meer en tegelijkertijd ook een beetje bedroefd, want het was voorbij. Ik heb het spel toen opnieuw uitgespeeld op de lastigste modus. Na zwoegen en zweten is het me na heel veel uurtjes eindelijk gelukt! De gevoelens waren toen niet zo gevarieerd als daarvoor. Op dat moment was ik vooral verbaasd, opgelucht, trots, opgewonden et cetera. Mijn dag kon niet meer stuk. Later realiseerde ik me dat singleplayer voorgoed voorbij was. Gelukkig was er nog multiplayer die een eindeloze waarde van plezier had!

Ik bekeek een hele youtube serie van Silent Hill, ik vond het eerst best wel raar. Maar op het einde kreeg ik tranen in mijn ogen over het hele verhaal. :$

Op het einde van Gta : Vice City Stories, nadat Loise doodgaat begon ik echt een beetje tranen in mijn ogen te krijgen, en de laatste missie had ik

gewoon woede om Loise's haar dood terwijl ze helemaal niet bestaat.

Zeker de laatste missie van Gta IV heeft me ook een goed gevoel achter gelaten, ik was weer klaar met een geweldige storyline.

Ik speel nu Heavy Rain, ben er nog lang niet klaar mee, maar is wel een heftige game.

Spoiler

Wanneer je eerst Jason de straat ziet oversteken, en je hoort een auto aankomen, denk je echt van: wtf, nee! Als je dan een beetje verder in het spel een blackout krijgt terwijl Shaun op de draaimolen zit, en je terug naar de realiteit komt, en je Shaun nergens zit staan heb je zo'n gevoel van: Oh my god, ik ben een kutvader, ik kan niets goeds doen! Dat was op zich wel ongeveer het heftigste moment dat ik ooit in een game meegemaakt heb, denk ik.

SPOILER ALERT! SPOILER ALERT! SPOILER ALERT!

De enige echte keer dat ik zo'n soort emotie als in dit topic beschreven staat voelde, was toen John Marston aan het eind van de verhaallijn doodging. Ik had vele uren met hem gespeeld, en ja het is lastig uit te leggen, maar je voelt je een soort van verbonden met hem. Na zijn dood kreeg ik een ander personage waarmee ik kon spelen, maar sindsdien vond ik het spel niet meer zo leuk. Ik wilde liever verder met John.

Bewerkt: 31 mei 201311 jaren door FireFighter

Ik heb dat nog nooit gehad, misschien is het omdat ik gewoon nooit zo'n band heb met de personen uit een computerspelletje