Zal ik dan maar beginnen.

Ik wil wel wat vertellen over mijn Ipod Photo.

Dit is een MP3 Speler maar dan met 30 Gb.

De besturing is erg handig.

Er zit een click & Wheel op.

Dat wil zeggen dat je alleen maar met je vinger over de Ipod draait en dan door alle liedjes zoekt.

Het zoeken naar een liedje gaat dus erg snel.

Ik ben er echt heel blij mee dat ik hem heb.

Ik neem hem overal mee naar toe.

Je kunt er spelletjes op spelen.

Foto's kun je erop bekijken.

En natuurlijk duizenden liedjes op zetten.

Je kunt hem ook gebruiken als Externe HardDrive.

Dit is erg handig want ik heb er al meer dan 25 Gb op staan.

Het geluid is ook erg goed vind ik.

Alleen jammer genoeg is mijn linkeroordopje een beetje kapot.

Blijkbaar gebeurt dit bij meerdere mensen.

Mijn kameraad heeft ook een Ipod en daar is ook zijn linkeroordopje van kapot.

De batterij gaat wel sneller leeg dan bij normale Mp3 spelers.

Desondanks gaat hij toch nog ongeveer 10 uur mee.

Maar ik hoef gelukkig geen batterijen te kopen.

Er zit namelijk een accu in die ik elke keer weer kan opladen.

Een minpunt is dat je er jammer genoeg geen video's op kan bekijken.

Grote minpunt.

Mijn beeldscherm beschadigt zeer snel.

Als ik een cijfer moest geven voor dit product geef ik hem een 8,7.

-Willekeurige foto van een Ipod Photo van internet.

maakt niet uit,

Je mag hem oplaten wnr je wilt,

vroeger was het niet zo (bij oude gsm's,...) watn dan ging je baterij minder land mee.

Juist met volledige ontlading knaag je aan het vermogen van de batterij.

Als mensen iets van horen zeggen hebben, dan is het dat een oplaadbare batterij de spanning onthoudt waarbij hij in zijn vorige leven in de herlader is gestopt. Dus zorg dat je voor het herladen alle bruikbare lading hebt opgesnoept, want voer je hem steeds te vroeg, dan geeft het verwende ding op den duur te vroeg aan dat hij aan het eind van zijn latijn is.

In zijn 'herinnering' is het dan al weer etenstijd: om die reden wordt deze luiigheid het geheugeneffect genoemd.

Dit verschijnsel, dat alleen maar opgaat voor nikkel-cadmiumbatterijen, komt letterlijk uit de ruimte. Het dook op in batterijen van satellieten die werden herladen met zonnecellen. Door het constante ritme waarmee zo'n satelliet het zonlicht in en uit vloog, ondergingen de batterijen een nauwgezet regime van ontladen-herladen, zonder dat hun maximale lading werd benut. Op den duur gaven ze er bij die lagere capaciteit uit zichzelf de brui aan. Maar na enkele keren diep laden-ontladen bleek de werklust gewoon weer te keren.

De hedendaagse batterijen kennen die kuren niet meer. Het geheugen effect is alleen nog meetbaar in het laboratorium, bij een strak opgezet systeem van laden en ontladen. En zo gedisciplineerd gebruiken wij onze batterijen niet. Maar de ergernis om het feit dat dat rotding altijd op een verkeerd tijdstip leeg is, houdt de volkswijsheid overeind: ontlaad je batterij tot het gaatje, verwen hem niet.

Fout, zeggen kenners, want juist op die manier knaag je aan het vermogen van de batterij. En dat heeft weinig met geheugen te maken: de spanningsdip sluipt er langzaam in doordat de cadmiumkristallen op de kathode groter worden.

In een gaaf exemplaar hebben die een doorsnede van 1 micron, een duizendste millimeter. Maar als je een batterij te lang in de herlader laat zitten, hem nooit goed laat ontladen of juist te vaak pas oplaadt als hij helemaal is uitgepierd, kunnen ze uitgroeien tot 'kolossen' van 100 micron.

Door het geklonter van zulke grote kristallen slinkt het aantal elektronenleveranciers op de oppervlakte van de kathode. Het vermogen zakt steeds verder weg. Als de batterij niet om die reden de geest geeft, dan zorgen de exploderende kristallen op een andere manier voor de nekslag: ze groeien door de separator, die anode en kathode van elkaar isoleert, heen en dan maakt interne kortsluiting er een einde aan.

Bewerkt: 24 juni 200618 jaren door zethe

maakt niet uit,

Je mag hem oplaten wnr je wilt,

vroeger was het niet zo (bij oude gsm's,...) watn dan ging je baterij minder land mee.

Juist met volledige ontlading knaag je aan het vermogen van de batterij.

Als mensen iets van horen zeggen hebben, dan is het dat een oplaadbare batterij de spanning onthoudt waarbij hij in zijn vorige leven in de herlader is gestopt. Dus zorg dat je voor het herladen alle bruikbare lading hebt opgesnoept, want voer je hem steeds te vroeg, dan geeft het verwende ding op den duur te vroeg aan dat hij aan het eind van zijn latijn is.

In zijn 'herinnering' is het dan al weer etenstijd: om die reden wordt deze luiigheid het geheugeneffect genoemd.

Dit verschijnsel, dat alleen maar opgaat voor nikkel-cadmiumbatterijen, komt letterlijk uit de ruimte. Het dook op in batterijen van satellieten die werden herladen met zonnecellen. Door het constante ritme waarmee zo'n satelliet het zonlicht in en uit vloog, ondergingen de batterijen een nauwgezet regime van ontladen-herladen, zonder dat hun maximale lading werd benut. Op den duur gaven ze er bij die lagere capaciteit uit zichzelf de brui aan. Maar na enkele keren diep laden-ontladen bleek de werklust gewoon weer te keren.

De hedendaagse batterijen kennen die kuren niet meer. Het geheugen effect is alleen nog meetbaar in het laboratorium, bij een strak opgezet systeem van laden en ontladen. En zo gedisciplineerd gebruiken wij onze batterijen niet. Maar de ergernis om het feit dat dat rotding altijd op een verkeerd tijdstip leeg is, houdt de volkswijsheid overeind: ontlaad je batterij tot het gaatje, verwen hem niet.

Fout, zeggen kenners, want juist op die manier knaag je aan het vermogen van de batterij. En dat heeft weinig met geheugen te maken: de spanningsdip sluipt er langzaam in doordat de cadmiumkristallen op de kathode groter worden.

In een gaaf exemplaar hebben die een doorsnede van 1 micron, een duizendste millimeter. Maar als je een batterij te lang in de herlader laat zitten, hem nooit goed laat ontladen of juist te vaak pas oplaadt als hij helemaal is uitgepierd, kunnen ze uitgroeien tot 'kolossen' van 100 micron.

Door het geklonter van zulke grote kristallen slinkt het aantal elektronenleveranciers op de oppervlakte van de kathode. Het vermogen zakt steeds verder weg. Als de batterij niet om die reden de geest geeft, dan zorgen de exploderende kristallen op een andere manier voor de nekslag: ze groeien door de separator, die anode en kathode van elkaar isoleert, heen en dan maakt interne kortsluiting er een einde aan.

Bedankt, ik dacht dat ik dat al eens gelezen had, maar ik was niet zeker. Vanaf nu laad ik mijn ipod regelmatiger op.

Dank je!