Tijd om je slokdarm te bemesten met wat fantasierijk leesvoer, want daar heb je de awards weer. Het doorsnee lid¹ nomineert al op dag één, dus zorg dat je je mods, GTA-kennis en blogs weer in de schijnwerpers geworpen hebt. Ons geheugen beperkt zich namelijk tot de meest recente pareltjes. Maar ik bump deze blog niet om kansloos tegen MAF en OWN op te boksen, maar om een andere reden.

^{1 - niet doordenken}

Exact twee jaar geleden registreerde ik me hier. Exact een jaar geleden schreef ik een verslag van mijn bevindingen op het forum. Dit verhaal staat in het Superledenforum, dus word superlid.

Dit verhaal gaat over wat ik hier het afgelopen jaar heb meegemaakt, met een scheutje fantasie erbij natuurlijk. Ik doe het in drie hoofdstukjes; gebaseerd op de filmtrilogie Three Colours. Gebaseerd op de kleuren van de Franse vlag - rood, wit en blauw -, die elk een ideaal representeren: vrijheid, gelijkheid en broederschap. Bij mij zullen het drie andere kleuren zijn, te weten: zwart, groen en blauw, oftewel de kleuren van Superlid, Megalid en Moderator, elk met hun eigen eigenschap van hoe ik die periode heb beleefd. Enjoy.

Zwart - Vrijheid

Het publiek was lyrisch. Ik liep met GekkieJ, vice, commando, thebig en Woody over de rode loper. Overal geflits, joelende fans, dranghekken... toen we eindelijk binnen waren werd het wat rustiger, maar op de achtergrond hield het gejoel aan. En toen... Dutchy kwam naar ons toe. In haar hand vijf medailles, met in haar kielzog NandroDavids die vijf glanzende zwarte kostuums in zijn armen had.

Ik keek naar de gezichten links van mij. GekkieJ kon zijn geluk niet op, thebig glunderde van trots, Woody glimlachte breed... en ik, ik wilde het liefst wegrennen, om nooit meer terug te komen. Vanachter mijn masker zag ik hoe Dutchy het rijtje afging, en voor mijn zenuwen er klaar voor waren stond ze voor mijn neus. Ze keek me recht in mijn gezicht aan, en ik merkte aan haar blik dat ze me diep aankeek, alsof ze vermoede dat ik een masker droeg... maar als zij eens wist wie er achter dat masker verscholen ging, zou ze toen nooit besloten hebben om mij een vriendelijke handdruk te geven, en van harte te feliciteren met mijn promotie.

Het was slechts enkele weken later dat ik bij Generaal Pardon op mijn knieeën ging in dezelfde ruimte, en eindelijk, na een jaar vol tegenstrijdigheden, mijn masker aftrok. Dat masker, wat vanaf begin af aan alsmaar oncomfortabeler ging zitten, kon ik eindelijk verscheuren. En toen biechte ik op, alles wat ik in m'n hart had op moeten proppen, misschien was er zelfs een traan bij... een traan zoals ook vijf jaar daarvoor van mijn wang gleed, toen ik nog één keer achterom keek naar mijn ooit zo geliefde forum.

After five years on the Mr. Green forums... it was time to go home.

Sinds die dag kreeg het forum voor mij weer kleur. Ik mocht mijn zwarte pak zelfs houden, en ik huppelde door de straten van Lifestyle en G&C, met het gevoel dat ik na vijf jaar opsluiting, eindelijk weer vrij was.

Groen - Broederschap

Hoewel ik altijd mezelf ben gebleven, verander ik als persoon natuurlijk constant. In mijn groene pak zag ik er al een stuk keuriger uit dan in mijn zwarte, vond ik. Het had ook wel een beetje een pimp-status, eigenlijk, maar misschien leek dat zo omdat ik de kleur met Silverbyte en GTA Ripper associeerde. Toch was het wel een hele eer, net dat treetje hoger.

Maar 's nachts, als mijn ambitieuze collegae sliepen, sneakte ik ons luxe pand uit, trok een bandana aan en vluchte naar mijn échte thuisfront: De Wilde Ganzen. Al vanaf begin 2012 maakte ik deel uit van dit gezelschap, het enige dat destijds mijn blunders met Army of the Pharaohs wist te accepteren. Tot mijn spijt trof ik vaak een leeg clubhuis aan. Wel organiseerden we nog wel eens gang wars, maar van een gezelschap viel haast niet meer te spreken. Het was toen dat een mede-Gans mij aansprak. "Het is tijd voor wat nieuws."

Ons plan was om vlak na de gangwar die toen aan de gang (!) was, te starten met de nieuwe gang: Sans Scrupules. Om alvast wat spanning op te wekken, stak Pwned. een lantaarnpaal aan voor zijn huis, wat normaal niet gebruikelijk is op GTAForum, omdat voor GTA-spelers straatverlichting slechts een hindernis vormt voor je auto's, en ze het daarom weigeren te gebruiken. Die verlichte lantaarnpaal zorgde inderdaad voor nieuwsgierige reacties, helaas zodanig dat men zelf het hef in handen nam en voor we het wisten was de hele straat fel en ontstond er een 'lantarenpalen club'. Door deze plotselinge hype werden we gedwongen de gang meteen te starten, waardoor we onze trouwe homies van DWG in het midst van de strijd moesten verlaten.

Het is een keuze dat ik een volgende keer niet meer zou maken, al ben ik blij dat we het wel hebben gedaan in dit geval. Want Sans Scrupules werd gelukkig meer dan de zoveelste (af)gang, het werd een groot succes. Met haar eigen thema, projecten en blogs is het een gang dat voor het forum veel betekent, maar de gezellige ledengroep van de gang bevalt mij nog wel het beste. Hiermee heb ik vele fijne tijden beleefd, met een gevoel dat weinig forums je kunnen bieden: broederschap.

Blauw - Gelijkheid

Vijf jaar geleden was het mijn droom om ooit bij de forumpolitie te horen. Als straatschoffie zag ik ze wel eens langslopen, en ik wist maar één manier om mijn droom te verwezenlijken: crewlikken. Kwam Summerbase langs dan gaf ik hem een appel, kwam Bling langs dan hielp ik hem met oversteken, en mocht er ergens iemand hebben gedubbelpost dan wees ik Dutchy graag de goede kant op, zodat ze zo snel mogelijk de misdaad op kon lossen.

Het afgelopen jaar heb ik er wel eens aan gedacht (en daarvoor nog eens over gedroomd), maar heb er nooit naar verlangd. Mocht het me worden aangeboden, zou ik eerst checken of ik er de tijd en zin voor heb, en dan misschien "ja" zeggen, maar het zou me niet warm of koud laten, dacht ik. Gelukkig ben ik nu volwassen en weet ik dat die rang geen flikker uitmaakt. Of je nou nul of tien awards draagt, lid of Megalid bent, moderator of admin - het zijn leuke kleurtjes maar ze zijn er voor de sier.

Mijn reactie op het aanbod om moderator te worden was dan ook als volgt:

Dus. Maar genoeg over mij.