Beste,

Het is al best diep in de nacht van woensdag 2 maart, en ik heb eigenlijk geen idee waarom ik nog niet ben gaan slapen. Anyhow, ik voel me op het moment een beetje klote, en heb besloten het van me af te schrijven. Het is veel simpeler om dingen te vertellen aan iemand die je niet kent, of als het vertellen éénrichtingsverkeer is... Zoals bij een krantartikel of blog vaak het geval is.

Laat ik bij het begin beginnen; Ik en mijn ex-vriendin zijn uit elkaar gegaan om 1 oktober, sinds gister ben ik dus een half jaar weer single. Of eerder, alleen, zoals ik het liever noem. Met stom toeval tikte ik haar naam in op Facebook, en zag ik dat ze me eindelijk uit haar vriendenlijst gegooid heeft. Onze foto's staan er nog wel op, en ze is nog wel bevriend met al mijn vrienden (en ik met haar vriendinnen, beetje awkward). Toen ik dat zag kreeg ik een klein schokje in de hartstreek. De laatste paar maanden, vooral net voor nieuwjaar, waren erg turbulent en dat hebben mensen in mijn omgeving moeten ondervinden. Het onbegrip en het verdriet was als een scherpe machete die heel mijn lijf open had gesneden. Nog nooit in mijn leven heb ik zulke pijn moeten doorstaan, daarbij lijken de ruzie's op de middelbare school helemaal niks bij. Zelfs het verdriet van het verlies van familieleden kon ik niet vergelijken met dit. Mijn ster, mijn lieverd, was niet meer bij mij.

Ik weet uit eerdere ervaringen dat je (of tenminste ik, geld niet voor iedereen) het beste over problemen kan praten in plaats van ze op te kroppen tot het uiteindelijk eens barst. Dus dat deed ik ook, de reacties die ik kreeg waren vrij uiteenlopend. Mensen van school, die mijn ex-vriendin nooit hebben ontmoet, probeerden me gewoon te steunen door er voor me te zijn en me te zeggen dat ik wel weer iemand anders tegenkom (echt van die dingen die je dan effe net niet wil horen, maar hé ze bedoelen het goed). Mijn vrienden uit mijn moeder's woonplaats hebben me ook opgezocht en me getroost, dat deed me wel wat, dat ze hun zooi zomaar even aan de kant tiefden voor iemand die toch een eind verder woont. Mijn beste vriend Phoenyxar heb ik gebeld op de dag zelf, en hem gevraagd of hij langs kon komen dat weekend omdat ik dan echt nodig had. Dat deed hij, zonder pardon.

De eerste paar maanden waren vreemd, erg vreemd. Ik kon er niet aan wennen dat ik opeens weer alleen was, dat ik niet meteen moest zeggen dat ik al een vriendin had als tijdens het stappen een meisje probeerde een move te maken of wat dan ook. In plaats van dat het stappen hielp me alles even te vergeten, kwam het dus juist nog harder terug, zo erg dat ik eens snikkend Stratumseind in stilte heb verlaten en een uur in een steegje in de donkerte heb gezeten. Ja, wat een tijden waren dat.

Begin december kreeg ik een emailtje van mijn ex' moeder, waarin ze me feliciteerde met mijn verjaardag en me het beste wenste. Dat trok de realiteit meteen weer recht in mijn gezicht. Ze schreef dat ze me miste en het vreemd vond dat ik ineens niet meer daar rondliep in de weekenden. In eerste instantie kon ik het niet goed bevatten, waarom zou ze nu zoiets zeggen? Om zout in de wonden te strooien? Ik besloot relatief nuchter te antwoorden, en kreeg geen antwoord meer.

Met kerstmis kreeg ik een kaart, een kerstkaart. Een mooie enveloppe met mijn naam en adres lag net voor de 25e op mijn deurmat. Hij was van mijn ex' moeder en haar vriend. "Jammer dat het zo moest lopen... Fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar." Mijn moeder was de eerste bij de brievenbus en besloot dat het misschien maar beter was als ik de kaart niet zou zien, en stopte hem weg. Mijn broertje zag het en besloot het toch maar bij mij te melden. Mijn moeder was ook echt pissig toen ze erachter kwam dat hij het doorgeluld had, prachtig was dat Ik heb de kaart op mijn vensterbank gezet, en meteen alle foto's van mij en mijn ex uit mijn kamer geruimd. Ook heb ik de knuffels (dat was echt ons ding, knuffels) die ik van haar had gekregen opgeruimd. Zeker niet weggegooid, zulke dingen zijn leuk om later op terug te kijken. Op het moment zelf waren het echter doornen in mijn oog, en moesten ze dus maar weg.

Vanmiddag tijdens de fietsrit naar huis kwam I Want To Know What Love Is van Foreigner op de radio, en dacht ik terug aan de keren dat we daarop samen gedanst hadden in mijn pa's huiskamer als we alleen waren. Zo stom, dat voor een echt lange tijd je je verleden tegenkomt in de kleine dingetjes. En nu zijn we full circle.

De liefde die ik had voor haar is nog lang mijn lijf niet uit, en ik betwijfel dat het ook ooit volledig zal verdwijnen. Ze was mijn eerste echte liefde, en we hadden maar liefst voor 5 jaar en 2 maanden. Vanaf mijn 15e tot net voor mijn 21e, dus. Één vierde van mijn bestaan met één meisje besteed, als je het me had verteld toen ik 15 was had ik je keihard uitgelachen.

Het is laat en ik heb geen zin alles nog eens over te lezen, misschien voeg ik later nog wel iets toe. Nouja, nu weet je in ieder geval waarom ik het laatste half jaar weinig tot niet actief ben geweest, het was/is op het moment lastig te combineren. Ik zit in mijn laatste jaar voor ik ga beginnen aan het hoog onderwijs, en ben juist begonnen met mijn rijbewijs. Ik probeer vooruit te kijken en weer dingen te doen, vooruit te streven naar de volgende dag die komt. Dat is soms moeilijk, maar ze kan me niet voor altijd vastgeketend houden aan het verleden.

Ik verwacht eigenlijk niet dat Phoenyxar dit blogartikel gaat lezen, het contact tussen ons staat op het moment op een laag pitje. Hij is het niet eens met enkele dingen die ik gezegd/(niet) gedaan heb de laatste paar maanden... Tot mijn grote spijt. Ik mis je, grote vriend... Echt waar.

Ik spreek jullie nog wel,

Narukami