Deze rubriek is geschreven door Jowx!
Hooah! Daar zijn we dan eindelijk, met de honderdste editie van Oceans Weekly News. Eigenlijk ongelofelijk dat het gelukt is, maar goed. Ik kan me als gisteren herinneren dat we de tiende editie uitbundig vierden, met een speciale editie die ik per toeval tussen het oud papier zag liggen. Nu was het de bedoeling dat OWN gepresenteerd zou worden in het concept dat uiteindelijk alleen in de tiende editie zichtbaar was, het concept dat eerder door .Levi. en Slimm gebruikt was. Helaas kon dat niet omdat we teveel inhoud hadden voor een grafische frontpage, natuurlijk was er technisch wel meer mogelijk rondom het volledig grafisch maken van het krantje. Maar laten we dat maar wegstoppen onder het luiheid-archief. Hieronder zien jullie de tiende editie van Oceans Weekly News, in originele staat.
Ach.. Waar is die tijd. Aangezien je in de rest van OWN al gebombardeerd wordt met propaganda over de 100e editie zal ik het hierbij laten, rest mij nog om iedereen te feliciteren en te bedanken voor het steunen van The Oceans, Oceans Weekly News en al haar volgelingen. Nu dat er ook weer uit is, gaan we naar het gedeelte waar het eigenlijk om draait: Joris’ Column.
Daar zit ik dan, op zaterdagavond met nog maar een paar minuten op de klok. Geheel zonder inspiratie en nodeloos op zoek om iets te schrijven. Het is toch een speciale editie, dus ik moet wel iets vinden. Zucht.. Nou, dit is ervan geworden. Het zuigt best hard, maar veel leesplezier! Waarbij ik NandroDavids moet bedanken voor de complimenten in zijn stukje in MAF. Nu heb ik geloof ik wel alle bedankjes en poespas gehad. ^^
Heerlijk, vakantie! Een tijd van zorgeloos genieten, even weg uit de stad en gezellig bivakkeren tussen de bloemetjes en de bijtjes. Een tijd zonder internet en al het gekloot eromheen, heerlijk genieten van de natuur. Maar nu even niet.. Het bestuur van OWN heeft zo nodig die speciale editie in moeten plannen midden in mijn vakantie, lekker dan. Zit je midden in het bos, met alleen een hotspot in het restaurant een column te typen. Nu moet ik zeggen dat het bos en het hele vakantiegebeuren behoorlijk goed werkt voor de inspiratie, dus wat dat betreft is het wel oké. Nu komt het punt wat me dwars zit, ik heb wel vakantie. Ik ben nog nooit van mijn leven online geweest als ik op vakantie was, maar nu.. Nu is alles anders. Laptop mee, column typen en online komen. En daar zit je dan, tussen de rest van de nerds in het restaurant. De een op marktplaats, de ander op een of ander tech forum. Ik heb m’n kapsel er maar op aangepast, dan heb ik waarschijnlijk geen last van ze. Maar ach, het is weer eens wat anders. Eigenlijk is het een stuk prettiger om op een locatie als deze te typen, in plaats van in de stad. Alles is gewoon beter, van het opstaan tot het in slaap vallen..
En daar ben je weer.. Alles klopt gewoon, alles is zo mooi. Je haar, je ogen, je gezicht.. De rest van je lichaam, je vormen, je houding. Het straalt er gewoon vanaf, je bent perfect en dat weet je zelf ook. Samen dobberen we in het zwembad, terwijl ik verdrink in je ogen. Als we de stroomversnelling ingaan hou je me stevig vast, mijn hart maakt een sprongetje. Terwijl we genieten van de zon op het grasveldje naast het buitenbad merk ik dat het licht steeds feller wordt, zo fel dat alles langzaam verdwijnt in het licht. De vogels vullen de stilte en langzaam open ik mijn ogen, kijkend naar de opkomende zon. Nog week van de verliefdheid in de droom sta ik op, weer een nieuwe dag. Men zegt dat je vaak droomt over wat je bezig houd de dag ervoor, waar je zeg maar het meest aan denkt. Maar ik ken je niet eens?! Wie ben je? Waarom denk ik aan je? Waarom maak je me helemaal gek? Om me vervolgens weer te verlaten in de vroege ochtend.. Heb ik je onbewust opgepikt, of ben je gewoon een schepsel van mijn eenzame vlieg die al het denkwerk voor me doet. Wie je ook bent, misschien tot vanavond..
Na alweer een heerlijke dag, vol met allemaal leuke dingen zit ik op een kleine afstand van de bungalow naar de zonsondergang te kijken. De stilte valt over me heen, alleen het geluid van mijn eigen ademhaling is nog te horen. De zon begint zich langzaam te verschuilen achter de bossen de een stukje verder liggen, de lucht kleurt prachtig en ik blijf met bewondering dit spektakel volgen. In mijn gedachte bedenk ik hoe prachtig de natuur wel niet is, tegelijkertijd vliegt er met een rotgang een leeg blikje tegen me aan. Tot zover alle rust, met een klap wordt je weer de realiteit in getrokken. Tja, uit woede zou je het blikje een schop willen geven.. Maar wat dan? Het zwerft rustig verder, als vreemde in de natuur. Dan maar oppakken en meenemen, op weg naar een bestemming waar hij beter dienst doet, de prullenbak. Op weg naar die bestemming, kom ik steeds meer tegen, mijn tas is te klein om alles mee te nemen. Ja, ik kan moeilijk alles meenemen.. Geïrriteerd loop ik verder, gooi het blikje en wat plastic zakjes de prullenbak in en smijt hem dicht. Waarna ik op mijn gedrag wordt aangesproken door een andere wandelaar, die zich stoort aan mijn wangedrag. Om verdere problemen te voorkomen heb ik hem verder maar volledig genegeerd, woedend keerde ik terug in de bungalow. Vermoeid van de dag ervoor en te geïrriteerd om nog iets te doen besluit ik maar om gelijk mijn bedje op te zoeken. Misschien dat.. Of..
Het wordt steeds donkerder, langzaam verlaat ik de realiteit. Kort erna word ik weer wakker, wederom door het felle licht. Ik wil nog niet opstaan, waarom ging het dit keer zo snel? Ik draaide me om, weg van het licht. Mijn hartje krijgt weer een opdonder als ik je recht in je ogen kijk, plotseling ben ik alles weer vergeten. Ik kijk om me heen en merk dat ik weer op het grasveldje lig. Heb je al die tijd op me liggen wachten? Of ben ik al die tijd simpelweg niet weggeweest, en waarom doe je dit met me? Zoveel vragen, maar als je voor me ligt dan is het antwoord niet nodig. Alleen je blik, je lach en je aanwezigheid op zich is al genoeg om me tevreden te stellen. Langzaam smelt ik weer weg, ik ben verliefd op je. Maar dat kan niet, want je bestaat niet. Is het de onbereikbaarheid die je zo aantrekkelijk maakt, of is het dan toch mijn onderbewuste die je heeft opgepikt en helemaal ondersteboven van je is? Maar de tijd tikt gewoon verder, tijd voor vragen heb ik niet. Ik geniet van elke seconde dat ik bij je kan zijn. We besluiten om het zwembad te verlaten en ik loop mee naar je bungalow, de deur gaat open en daar staat..
Mijn moeder, ik schrik me een ongeluk en merk dat mijn naam steeds harder geroepen wordt. Of ik nu eindelijk eens op wilde staan, want het begon al erg laat te worden. Verward zie ik op mijn telefoon dat het al twee uur ’s middags is, ondanks dat kom ik stralend mijn bed uit. Vol plezier begin ik weer aan een nieuwe dag, wellicht wat vertraagd, maar dat moest dan maar. Ik ging het bos weer in, althans.. Laat ik het anders zeggen. Ik ging de vuilnisbelt met een paar verdwaalde bomen weer op, ik voelde langzaam de frustratie weer opkomen. Waarom zijn de mensen zo idioot om alles zomaar achteloos neer te gooien, niet denkend aan de schade die ze toebrengen aan het milieu. Nee, ik ben ook niet 100% groen, dat wil ik ook zeker niet beweren. Maar je afval even bij je houden in het bos om het even later te deponeren in een vuilbak is toch de kleinste moeite, toch? Blijkbaar is het te moeilijk, want om de paar meter zie ik weer wat liggen wat er niet hoort. De woede wordt erger en maakt langzaam plaats voor verdriet, wat ooit zo mooi en vredig was wordt nu gestoord door afval. De wereld, met haar prachtige natuur, wordt verziekt door de mens. De perfectie van de natuur, de kracht van de aarde. Alles gaat stukje bij beetje kapot, gewoon uit luiheid of uit gemakzucht. Wat doe je dan überhaupt nog in het bos? Vraag aan je vuilnisman of je even achterin zijn vrachtwagen mag spelen, is dat ook weer opgelost. Wie doet het? Waarom? Vragen spoken door mijn hoofd als ik verder loop, vragen die onbeantwoord blijven. Net als de vragen van.. Huh? Waarom krijg ik je niet uit mijn hoofd? Vlucht ik voor de realiteit, of.. Tja, of wat eigenlijk..
Langzaam loop ik het bos uit, richting het bungalowpark. Door het klaphekje en over het wildrooster, bij het wildrooster blijf ik even staan. Waarvoor ligt dat hier eigenlijk? Om de wilde beesten uit het bos te houden waar ze zitten? Of om de echte beesten op aarde, de mens uit het bos te houden? Helaas staat er voor debielen een begeleidend tekstje bij het bord, het wildrooster zorgt ervoor dat de dieren in het bos geen toegang verkrijgen tot blablabla.. Ach, misschien ook wel zo prettig. Ik vervolg mijn weg naar het zwembad, eenmaal aangekomen draaide ik me om. Ik liep hetzelfde pad als in mijn droom, kijkend waar ik zou eindigen. Na een korte wandeling stond ik er dan, bungalow 31. Mijn hart klopt in mijn keel, waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien sta ik wel voor een wildvreemde voor de deur, een beetje vreemd te staren. Laat staan wat die vreemde dan wel niet zal denken.. Mijn verlangen om je weer te zien probeert me over te halen om op de deur te kloppen, maar mijn verstand houd me tegen. Nog even sta ik stil voor de deur, dan besluit ik om weg te lopen. Ik draai me om en verstijf, daar staat ze dan. Levensecht, op klaarlichte dag. Mijn hart gaat tekeer als nooit te voren, ik krijg een gevoel of ik niet meer op mijn benen kan staan. Na al die tijd van onwetendheid sta je dan eindelijk in levende lijve voor me. Ik kijk je aan en je lacht naar me, dat was genoeg om me helemaal weg te laten smelten. De vonken vlogen over en weer, ik liep naar je toe en stopte vlak voor je. Je zei niks, ik ook niet. Zo stonden we nog even. Langzaam pakte ik je hand, de adrenaline gierde door mijn lijf. Zo zacht, zo mooi. Alles was zoals ik droomde.. Maar dan echt. De stilte wordt doorbroken als ze vraagt of ik met haar mee wil lopen, ik knikte en volgde haar. We liepen het bos door en gingen naar de weide, daar keken we naar de zonsondergang. Ik werd verblind door de zon en deed mijn ogen dicht.
Ik deed mijn ogen weer open en keek recht tegen de muur van mijn kamer, vol onbegrip stond ik op en ging ik onder de douche staan. Na het ontbijt ging ik weer naar buiten, niet wetend wat me te wachten stond. Ik wist niet hoe snel ik naar huisje 31 moest lopen, voor dat ik het wist stond ik er. Nu klopte ik zonder enige twijfel op de deur. Maar zonder reactie. Zou ze achter me staan? Zoals eerder? Ik draaide me om en zag niks, toen besloot ik naar binnen te kijken. Het huisje stond leeg, er lag alleen een blauwe blouse op tafel. De blouse die je aanhad tijdens onze wandeling, maar verder was het leeg. Teleurgesteld liep ik terug naar mijn eigen bungalow, daar eenmaal aangekomen begon ik overal over na te denken. Wat is nou echt? Wat niet? Waarom is de realiteit soms ze verschrikkelijk klote? En waarom denk ik steeds aan jou in mijn dromen? Waarom wordt alles wat zo mooi kan zijn, toch vaak weer verpest door de mens? Ik wordt gek van alle vragen, het liefst zou ik gewoon weg willen rennen. Weg van de realiteit, weg van alles. Maar waar moet ik heen? De conditie om constant te blijven rennen heb ik niet, lijkt me ook niet bepaald prettig overigens. Weg van de realiteit, dat is wat ik wil. Ik wil niet meer als mak schaap naar alle gruwelijkheden in de wereld kijken, maar de machteloosheid grijpt de overmacht. Ik wil weg van de werkelijkheid, maar niet weg van jou. Met jou is alles anders, met jou lijkt alles opeens zoveel mooier. Maar waar ben je?
Na lang nadenken heb ik maar besloten om verder te leven in mijn dromen, en te slapen in mijn nachtmerries. Ik geniet van wat ik heb tijdens mijn dromen, ik gruwel van de tijd dat de nachtmerries weer spelen. Ik leef mijn dromen, ik droom mijn leven. Tja, misschien ben ik gek. Maar ik ben gelukkig. Zonder te weten wat nu een droom is of realiteit ga ik verder, verder op zoek naar jou..
Joris
2 reacties
Recommended Comments