Deel 19

Fuck. Het kan aan mij liggen, of aan die pillen. Ik ben hier net 3 dagen, en nu is me al een advocaat toegewezen. En die gaf me, om te voorkomen dat ik buiten mijn straf ook nog TBS moet volgen, pillen. Drie maals per dag een ding wat de grootte heeft als de borsten van Hooper. Ik denk er ook raar door, maar nu ik hier tegenover Timon zit voel ik schuldgevoel opkomen. Ik zie uiteindelijk wat ik heb gedaan, en wat ik heb aangericht. Voor me ligt een mapje, vannacht heb ik het zeker twintig keer doorgelezen. Timon is door mij in het ziekenhuis beland, zijn hand was door al het bloed bijna afgestorven en door de emotionele schok eet en drinkt hij nauwelijks. Hij ziet er ook slecht uit, een beetje eng. Daar zit ik dan, als zestien-jarige tegenover een iets jonger iemand. Ik voel me echt schuldig, hoe heb ik dit hem ooit kunnen aandoen?

Ik moet iets zeggen, ik heb maar een kleine tien minuten waar er ondertussen al vijf van om zijn. Ik probeer zijn aandacht te trekken door te tikken. En ik begin met mijn voet te stampen, hij negeert het. “Timon” begin ik. Maar voordat ik verder kan gaan met mijn zin komt een van de politiemedewerkers mij ophalen. Voordat ik de deur uitloop zeg ik “Het spijt me, echt waar.”. Hij huilt harder en ook ik moet huilen. Tot mijn verbazing word ik niet naar mijn cel gebracht maar naar de uitgang van het politiebureau. Daar staat een politiebusje voor mijn neus. “Dit is me niet verteld, waar ga ik heen?” In een flinke snauw word me verteld dat ik word overgebracht naar de gevangenis. Als ik in het busje ga zitten worden er om mijn handen een nieuwe set boeien gedaan. Ze zijn een stuk zwaarder, daarna wordt het hokje waar ik in zit gesloten. Op de bank naast mijn hokje zit ondertussen een agent van de gevangenis. Langzaam rijden we vanaf Volendam de snelweg op, ik verstijf als ik op het verkeersbord Almere zie staan. Daar ga ik dan, waarschijnlijk voor de rest van mijn leven naar een gevangenis in Almere. In een flits zie ik mijn jeugd voorbij gaan. De ruzie met mijn ouders, de plaatsing in een pleeggezin en daarna op mezelf, samen met Timon. Niet echt een slecht leven, eigenlijk prima. En waar eindig ik? In de gevangenis. Ik snap ook niet waarom ik dit allemaal heb gedaan. Die pillen brengen me ook een ander gevoel. “Bewaker? Helpen deze pillen echt?” vraag ik. Hij denkt na, “Nee, TBS ga je waarschijnlijk toch krijgen”. Dat doet pijn, en ik weet niet of ik mijn advocaat nog kan vertrouwen. Ik denk na, mijn ouders. Wat moeten die van mij denken? Ik zou mijn zoon in deze situatie niet willen zien. Lang nadenken kan ik niet. Want het busje stopt, de poort gaat open. En ik rijdt naar binnen, hier begint het. Hetgeen wat mijn leven compleet moet veranderen.

Niet alleen het leven van Sven zal veranderen, maar ook het leven van Timon is drastisch veranderd. Wat heeft dit allemaal met hem gedaan. En hoe zet hij zijn leven weer op de baan? We gaan weer terug richting Timon....

Langzaam loop ik terug naar de bushalte, Sven zien vertrekken vanaf het Politiebureau doet best pijn. Maar hij verdient het. Ik pak de bus naar het ziekenhuis, ook vandaag moet ik weer op controle. Mijn hand was bijna afgestorven en moet elke dag twee keer geprikt worden. Ook moeten ze de wond schoonmaken. Dat niet alleen, maar ook kneuzingen worden elke dag een keer nagekeken en mijn bilnaad eveneens. Het doet allemaal enorm pijn, en pijnstillers helpen nauwelijks. Voorlopig ben ik hier niet vanaf, maar ook het mishandelen bij mijn plasser is net te ver gegaan. Over een week wordt de voorhuid verwijderd. Ik dank je Sven, ik dank je!!

©Fiegel5, GTAForum