Ken je dat, hét gevoel?

Nee, ik heb het hier niet over activiteiten van seksuele aard. Ik heb het hier over muziek. Muziek die je in zo'n euforische stemming brengt dat al je zorgen voor even verdwijnen. Het is een gevoel dat je moeilijk kunt omschrijven, vooral omdat het voor iedereen anders is. Sommige mensen zullen het gevoel misschien niet eens kennen. Ik denk dat je dan wat misloopt.

Maar dit gevoel, deze uplifting state of mind is vaak net zo snel weer verdwenen als dat het gekomen was. Als sneeuw voor de zon. Je wilt het vasthouden, maar het kan niet. Het neemt bezit van je en treedt al snel weer uit je lichaam. Als een biertje. Hartstikke lekker om even van te genieten, maar het is binnen no time op, en dan zit je met een beetje pech met de kater. In dit geval geen kater die zich vertaalt in brakheid. Nee, een kater die zich aan je opdringt in de vorm van neerslachtigheid. De euforie is verdwenen en maakt plaats voor somberheid. Je bent ineens weer terug op aarde. Het gevoel overvalt je soms totaal onverwachts, maar bepaalde muziek kan helpen het te triggeren. Dit is voor iedereen anders, maar ik kan het vaak oproepen door het debuutalbum van The Stone Roses te draaien. Eén van de beste albums ooit gemaakt, als je het mij vraagt.

Muziek is heilig voor mij. Veel mensen zien muziek als iets wat ze op de achtergrond draaien om de stilte te breken of om op te feesten. Maar muziek is voor mij iets veel groters. Dat klinkt misschien heel overdreven alsof ik een of ander geloof predik, maar zo zie ik het. Ik ben muziekverslaafd, kun je wel zeggen. Met mijn ruim 96.000 afgespeelde tracks op Last.fm lijkt het alsof ik niets anders doe dan muziek luisteren. En...ergens zit daar wel een kern van waarheid in. Wanneer ik zoals nu achter de computer zit, staat er altijd muziek op. Wanneer ik onderweg ben, staat er altijd muziek op. Wanneer ik 's avonds in bed lig, staat er muziek op om m'n hoofd leeg te maken. Het liefst zou ik ook muziek draaien tijdens het douchen, maar ik ben bang dat ik m'n iPod daarna weg kan gooien.

Zonder dit stukje digitaal vernuft zou ik een lamme zak zijn. Als er geen muziek binnen handbereik is word ik loom, nors en ongeduldig. Hij gaat mee naar school, in de auto, trein, op de fiets; zelfs wanneer ik met de hond aan het wandelen ben doet 'ie z'n werk.

Mijn dag zou twee keer zo lang duren als ik niet naar muziek zou kunnen luisteren. Met m'n oortjes in lijkt de tijd voorbij te vliegen. Dit in schril contrast met stille momenten waarop de tijd als een slak vooruit kruipt. Geen muziek draaien is dus eigenlijk geen optie. Soms wekt dit ergenis op bij m'n omgeving. "Is het nou echt nodig om de hele dag muziek te draaien?" roept het opperhoofd hier dan. Ja, dat is nodig. "En moet dat zo hard?" Ja, dat moet zo hard.

Het is alsof ik de auto ben, en muziek de benzine die er voor zorgt dat ik blijf rijden. Als de benzine op raakt, sta ik stil. Niet meer vooruit te branden. Leeg.