Deze rubriek is geschreven door @NandroDavids

We hadden afgelopen week officieel een hittegolf, en dat zijn weken waarin je volgens mij zo min mogelijk inspanning moet leveren. Dus, lekker naar het strand, een dagje naar het zwembad, in de tuin in de schaduw liggen, of simpelweg binnenblijven bij de ventilator of airco. Wat je ook doet, één activiteit kun je daar prima naast doen: een boek lezen. Daarom, deze week in Multitainment, de nieuwste thriller van Dan Brown: Inferno. Ik 'jat' voor het gemak maar even de omschrijving van de backcover. Immers: zo min mogelijk inspanning doen.

Robert Langdon, hoogleraar kunstgeschiedenis en symboliek, wordt op een nacht wakker in een ziekenhuis in Florence zonder te weten hoe hij daar is beland. Geholpen door een stoïcijnse jonge vrouw, Sienna Brooks, vlucht Langdon en raakt hij verzeild in een duizelingwekkend avontuur. Langdon ontdekt dat hij in het bezit is van een reeks verontrustende codes, gecreëerd door een briljante wetenschapper; een genie dat geobsedeerd is door het einde van de wereld en het duistere meesterwerk Inferno van Dante Alighieri.

De strijd tegen deze mysterieuze vijand voert hen langs tijdloze locaties als het Palazzo Vecchio, de Boboli-tuinen en de Dumo, en Langdon en Brooks stuiten op een netwerk van verborgen doorgangen en eeuwenoude geheimen...

Degenen onder jullie die al eerder boeken van Brown hebben gelezen, bijvoorbeeld De Da Vinci Code of Het Bernini Mysterie, zullen het al herkennen: dit lijkt eenzelfde soort boek. En dat is het ook. Brown past slim dezelfde trucjes toe als hij deed in zijn ongekend succesvolle vorige boeken, en waarom ook niet? Als het werkt, en het levert geld op, gewoon lekker blijven doen. Dat maakt het geen slecht boek overigens. Hans Klok zijn shows zijn een aaneenschakeling van trucs, en dat weet je als toeschouwer, maar hij doet het zó goed dat het je niet uitmaakt. Datzelfde geldt voor Browns nieuwe boek: Inferno is een aaneenschakeling van trucjes die De Da Vinci Code zo succesvol maakten, maar het is wederom zo goed gedaan dat je het als lezer gretig accepteert.

Maar uiteraard heeft dit boek minpunten. We weten uit eerdere boeken dat Robert Langdon claustrofobisch is, en dat wordt ook in Inferno weer meerdere keren genoemd. Maar het heeft helemaal niets met het verhaal te maken, en voegt helemaal niets toe. Alsof Brown ooit die eigenschap aan zijn hoofdpersonage heeft gegeven, maar er uiteindelijk helemaal niets mee doet. Jammer. Wat ook niets toevoegt zijn ellenlange beschrijvingen van de omgeving, van locaties, en van het weer. Brown is niet de literaire schrijver die dat op een mooie manier doet, en kan dat dan ook maar beter laten.

Verder is de Nederlandse vertaling van een bedroevend niveau. Ik moest de eerste tientallen pagina's echt doorworstelen. Ter illustratie een kort fragment:

In het commandocentrum met zijn drie satellietverbindingen en met communicatielijnen via een overvloedige verzameling relaisstations aan de wal, werkten bijna vijfentwintig mensen - technici, analisten, operatiecoördinatoren - die aan boord woonden en onafgebroken contact onderhielden met de operatiecentra die de organisatie op het land bezat.

Gelukkig zit je na een tijdje zo in het verhaal dat je hier niet meer over zult vallen. Inferno is gewoon weer een sterke thriller, een absolute pageturner, ideaal om in de vakantie even lekker te lezen. Verstand op nul, en een spannend verhaal, wat wil je nog meer? Ja, een biertje erbij, en bij voorkeur dus de Engelstalige versie van het boek.