Socio
Zoals elk semi-intelligent ontwikkeld wezen (wat wij gemakkelijkheidshalve "mens" zullen noemen) heb ik al eens graag een gesprek. Uiteraard. Dat mag geen verrassing zijn, zoiets doen mensen nu al eens. Maar dat komt zo met zijn probleempje.
Ik start niet graag een gesprek en vind me er zelf ook echt niet zo sterk in. Zeker, ik kan zoals iedereen wel al eens zeggen, maar doelbewust een gesprek starten is een van mijn zwakke punten. Ik ben op dat vlak nogal passief. Als iemand een gesprek begint ga ik er gewoon in mee, maar er zelf eentje starten gebeurt zelden.
En dat is meer een automatisme dan dat het een keuze is. Het is niet dat ik er voor kies om een gesprek niet te beginnen, hoewel dat op zich wel gebeurt aangezien ik die actie niet onderneem, maar het is meer een constant iets. Een karaktertrekje als je het zo wilt noemen en het is een irritant eentje. Eentje dat we sowieso al veel heeft gekost en waar ik ongetwijfeld al genoeg nadelen van heb ondervonden en toch... identificeer ik me er mee. Vreemd, is het niet?
Maar dan vraag ik mij af of ik hier zo alleen in ben. Ik kan met grote zekerheid stellen dat dit gedrag in de minderheid is, met vrij grote zekerheid zelfs, aangezien ik tot dezer dag nog niemand ben tegengekomen die op dat vlak passiever is. Hoewel toegegeven het praktisch gezien lastig moet zijn voor iemand om op dit criteria op te vallen dus misschien is mijn eigen passiviteit hier een factor op zichzelf. Niet dat ik over enige houding op dit vlak een uitspraak wil doen, laat staan oordelen, maar meer initiatief tonen zorgt er alleszins wel voor dat je opvalt en bijgevolg leidt passief gedrag naar minder interactie wat op zich weer leidt naar... meer passief gedrag. Een mooie vicieuze cirkel, maar zelf heb ik er ondanks mijn eigen passieve gedrag nooit de slechte kant van moeten ervaren.
Dus, wat is het eigenlijk, die stilte die ik voortbreng? Het is geen keuze en het is ook niet echt gelimiteerd tot echte sociale interactie aangezien ik diezelfde automatismen ook online onderga (zo vreemd als dat op zichzelf dan weer moge lijken) Het is iets dat me oprecht doet verwonderen en bijgevolg durf (hoewel dat hier niet het goede werkwoord is) er ook nauwelijks iets over zeggen. Een beetje complex en repetitief, ik zie het zelf ook in...
En toch zie ik het als deel van me, zouden er zo nog zijn?
9 reacties
Recommended Comments