Soms heb ik de enorme drang om mijn mening te verkondigen aan anderen en hen te overtuigen van mijn gelijk, dat zal jullie waarschijnlijk wel eens opgevallen zijn. Maar een discussie kan je meestal beter uit de weg gaan als ik in die stemming verkeer. Als ik in die 'mood' zit, ben ik meestal onvermurwbaar en moeilijk te overtuigen. Als ik ongelijk heb, geef ik dat toe. Maar je moet wel aan kunnen tonen dat ik ongelijk heb! En dat is waar het meestal fout gaat: ik heb (in mijn ogen) gedegen argumenten, die niemand vervolgens weerlegt. Natuurlijk ben ik dan niet door die persoon overtuigd! De gedegen argumenten kunnen op twee manieren voorkomen: ofwel ik heb er oprecht onderzoek naar gedaan (ik vind het heerlijk om random feitjes te weten over van alles, wat soms best wel bruikbaar is in discussies, ofwel ik ga op zoek meer info op het wereldwijde web vóór ik in discussie ga), ofwel ik heb bepaalde persoonlijke ervaringen gehad waardoor ik dingen beter begrijp.

Zo heb ik laatst een discussie gehouden met een goede vriendin, met mijn moeder en met mijn zus. Drie afzonderlijke discussies over hetzelfde onderwerp, alle drie deze discussiegenoten hadden een gelijkluidende mening en na alle drie deze discussies ben ik nog steeds overtuigd van mijn mening. Luister ik niet naar ze? Ja, natuurlijk wel! Alleen hebben ze mijn argumenten niet kunnen ontzenuwen en maken hun argumenten (te weinig) indruk.

De discussies gingen over het loodzware onderwerp "zelfmoord", na de bekendmaking van de dood van Robin Williams. Helaas hebben reeds vijf mensen in mijn omgeving zelfmoord gepleegd in de tijd dat ik studeer (6 jaar). Het waren geen "naasten", dus geen familieleden of goede vrienden, maar toch geeft het altijd een moment van bezinning.

De eenduidige mening van mijn discussiegenoten was dat zelfmoord egoïstisch is en dat niets zelfmoord rechtvaardigt. Zoals gezegd deel ik deze mening niet. Ten eerste denk ik dat mensen die zelfmoord plegen niet goed door hebben wat het met hun omgeving doet. Ze zijn zo ziek dat ze denken dat de wereld beter af is zonder hen. Dat hun omgeving in eerste instantie wellicht wel pijn heeft, maar dat het op lange termijn beter is. Alsof je een pleister van je lichaam af moet halen: kan je beter in één keer doen dan langzaam. Dat doet eventjes meer pijn, maar is veel sneller weer geheeld.

Ten tweede zijn mensen die zelfmoord plegen ziek. Ergens beschouw ik het ook als een vorm van euthanasie. Mensen kunnen niet meer leven, gaan helemaal kapot en hebben enorm veel pijn. Euthanasie wordt door de meeste mensen goedgekeurd, maar zelfmoord niet. Daarmee zeg je in principe dat lichamelijke pijn erger is dan geestelijke pijn, en daar ben ik het pertinent mee oneens.

Ik heb zelf niet altijd makkelijk gehad in mijn leven en ben ervan overtuigd dat ik het randje van depressiviteit geraakt heb. Zelfmoord schoot wel eens door mijn hoofd, maar is geenszins concreet geworden. Het bleef bij "door mijn hoofd schieten". Misschien dat mijn begrip hierdoor komt - ik weet hoe het is om af en toe eventjes geen uitweg meer te zien. Begrijp me niet verkeerd, ik snap niets van mensen die zelfmoord plegen. Ik snap niet hoe het voelt om helemaal geen uitweg meer te zien (niet even maar de hele tijd door), waardoor je liever dood bent. Ik snap niet hoe het voelt om te denken dat anderen beter af zouden zijn zonder mij. Maar dan stel ik me de vraag: als ik het wel zou begrijpen, zou ik dan nu nog leven?

Ik kan er ook enorm slecht tegen als mensen niet reageren op mijn argumenten (misschien omdat ze zichzelf dan in de vingers snijden?). Als ik aan mijn discussiegenoten de vraag stelde van "denk jij dat als wij het wél zouden begrijpen, we nog zouden leven?", kreeg ik gewoonweg geen antwoord. In deze discussie is dit in mijn ogen de belangrijkste vraag. Wij kunnen niet in het hoofd kijken van mensen die zelfmoord plegen, gelukkig maar. Wij kunnen dus ook niet beoordelen of het egoïstisch is of niet, of het begrijpelijk is vanuit zijn of haar standpunt of niet en of ze daadwerkelijk zelfmoord hebben willen plegen of niet. Veroordelen is makkelijk, maar doe het dan in ieder geval op basis van argumenten die je wel kunt weten.

Hier op het forum zie je ook een onderscheid tussen leden met wie ik wel een redelijke discussie kan voeren en leden met wie ik liever niet discussieer. Er zijn leden die hun argumenten ondersteunen met wetenschappelijk onderzoek of andere kennis (met bron!). Hen geef ik graag gelijk mocht ik een fout hebben in mijn argumenten, bijvoorbeeld omdat ik overtuigd was van een argument wat blijkbaar toch gebaseerd was op verkeerde gronden. Daar leer ik van, daar leren zij van en samen komen we tot een mooie discussie. Als ik deze leden niet kan overtuigen en zij mij niet, is dat ook prima. Dan geven we waarschijnlijk gewoon een andere waarde aan bepaalde argumenten, maar je kunt de ander dan wel begrijpen. Er zijn daarentegen ook leden die puur redeneren op basis van onderbuikgevoel, die zich ook niet laten overtuigen door rationele argumenten. Die zullen mij niet overtuigen, maar ik kan er ook slecht tegen als hun mening gebaseerd is op slechte argumenten. Daardoor sta ik later weer bekend als degene die niet naar anderen luistert en die de mening van een ander niet respecteert. Ik luister altijd en respecteer de mening van iedereen, maar dan moet het wel gebaseerd zijn op goede, redelijke en juiste argumenten.