Oordopjes gebruik ik vaak voor mijn MP3, ik heb echt zo’n schattig klein MP3’tje. Vaak luisterde ik alleen thuis muziek, immers, en dit was vroeger, ik had geen oortjes meer. Maar sinds Sinterklaas heeft mijn lieve zuster mij nieuwe oortjes geschonken. Geweldig! Ik kan weer muziek luisteren op de fiets, in de trein.. en ja, als ik wil, ook tijdens hete avondjes met je mama. Maar of ik dat doe.. ?

Nou goed, ooit heb ik eens een oude wijsheid gehoord die mij altijd is bijgebleven. Hij luidt: “Oortjes; je krijgt ze, je verliest ze.” En ja, dat is natuurlijk voor de volle 100% waar. Want een paar weken nadat mijn geweldige oortjes in gebruik zijn geweest zijn ze foetsie. Ik weet niet of er in het luchtledige c.q. in het hierboven een of andere hoge macht verantwoordelijk is voor het verdwijnen van die dingen, of dat die polyester muziekgeleiders simpelweg gemaakt zijn om na een bepaalde tijd in het niets op te lossen, maar de realiteit is dat ik weer zonder mijn geliefde, veelgeprezen oortjes zit.

Het is niet zo dat ik dit zit te typen omdat ik ze een paar uur niet heb gezien. Ik heb echt met mijn al mijn krachten gezocht naar die dingen, maargoed, als je ze niet vindt kun je enkel tot de conclusie komen dat ze weg zijn. En da’s kut. Want nu komt de vraag: wat gaan we doen? Moet ik nu zelf mijn oortjes betalen, nieuwe oortjes welteverstaan, krijg ik het gesponsord bovenop mijn ‘uitkering’ van papa en mama? Gelukkig was ’t het laatste.. ik kreeg maar liefst zeven heel euro’s, jawel, €7 om naar de plaatselijke V&D te togen en daar mijn nieuwe oortjes te kopen. Nu zullen velen die de laatste zin hebben gelezen zeggen: godverdomme Cabyon, wat verwacht je dan ook voor €7? Eh, ik verwacht voor zeven euro dat ding werkt (deed het ook…. redelijk) en dat er een anti-vermissingssysteem opzit, dat is ontwikkelt in samenwerking met de NASA, FBI, AIVD, de Verenigde Naties en de Europese Unie.

Allemaal leuk en aardig, en hopelijk komt er ooit nog eens iets van het, al zeg ik ’t zelf, geniale anti-vermissingssysteem voor oortjes, maar de oortjes deden het prima. Maar na de tweede dag werd ik alweer chagrijnig. Een oortje was uitgevallen en deed het niet. Ik wist niet waarom! En op de derde dag.. ja, op de derde dag was ik mijn oortjes kwijt. Zou het dan toch aan mijzelf liggen? Of ligt er iemand in het luchtledige op de grond te rollen van het lachen? Ik zal het nooit weten.