@Silverbyte kennen we als Global Moderator en graphicus. Een gesprek over Piet Parra, piramides en botten, opdrachten en brood.

"en vaak ook lichtelijk NSFW"

In mijn vroege jeugd was ik al veel aan het tekenen. Mijn vader spoorde mij aan om lekker met potloden en stiften te klooien, en ook tijdens mijn basisschooltijd kregen mijn ouders altijd van de juf of meester te horen dat ik zo leuk en eigenzinnig tekende. "Je moet later tekenaar worden!" zeiden ze vaak. Dat leek me heel leuk, maar van mijn 10e tot mijn 18e heb ik eigenlijk nauwelijks getekend.

Ik probeer zelf ook eigen kenmerken in mijn werk te stoppen. In het begin had ik daar heel veel moeite mee, maar als je je in dat proces van trial & error stort en blijft experimenteren, blijven er vanzelf elementen terugkomen. Bij mij waren dat in eerste instantie de pastelkleuren - ik denk dat mijn werkjes zónder op één hand te tellen zijn. Toen kwamen er piramides, botten en wolkenkrabbers met grote billboards met daarop een ster of een letter. Het betekent niet direct iets, maar omdat je het overal terug ziet keren, gaat het op een gegeven moment als een heel eigen universum voelen, en dat is ook waar ik altijd naar streef. Ik houd geen vast stramien aan of iets, maar ik probeer wel een soort 'eenheid' te creëren. Dat je tien werkjes van mij naast elkaar kunt leggen en kunt zeggen: ja, dit is duidelijk van één en dezelfde persoon.

De inspiratie haal ik uit alles om me heen, eigenlijk. Er staat áltijd muziek op wanneer ik teken, dat is ook waar al die vreemde, nietszeggende teksten vandaan komen. De botten en piramides, dat zijn eigenlijk dingen waar ik toevallig op gestuit ben. Je tekent ze een keer en ineens is het alsof er een puzzelstukje op zijn plaats valt. Je ziet dat het werkt, je ziet dat het herkenbaar is, dus je wil het vaker laten terugkomen.

In het begin maakte ik een heleboel drukke collages, waarin van alles gebeurde. De laatste tijd werk ik iets rustiger, deels omdat mijn smaak continu verandert, maar ook omdat ik nu opdrachten heb die mijn aandacht vereisen, waardoor ik na zo'n project iets minder trek heb in zo'n explosie van kleur en vormen. Dat wil trouwens helemaal niet zeggen dat ik geen collages of drukke cityscapes meer zal tekenen, hoor. Ik ben vaak een periode van een paar weken veel bezig met een bepaald concept en daarna probeer ik weer iets anders. Vroeg of laat zullen ze vanzelf wel terug komen.

Sinds enige tijd krijg ik ook opdrachten. Gek genoeg heb ik daar eigenlijk niets meer voor hoeven doen dan mijn werk delen. Heel. Veel. Delen. Op GTAForum natuurlijk, maar vooral ook op Instagram; daar heb ik een speciaal profiel voor al mijn tekeningen, ideaal (zie link onderaan artikel, -red.). Ik heb een vast lijstje met hashtags (wel relevante) die ik onder elk werkje plaats, zodat het de juiste mensen bereikt. En zo kwam het dat ik ineens benaderd werd door mensen die met me samen wilden werken. Internet is een magische plek. Het was iets waar ik wel op hoopte, ik was immers niet voor niets druk bezig met een netwerk opzetten, maar toch is het gek om ineens de stap te maken van puur recreatief naar semi-professioneel. Dat je eindelijk de bevestiging krijgt: ik kan dit verder uitbouwen. Alle reacties van vrienden en kennissen waren natuurlijk al heel mooi, maar als je echt concrete klussen aangeboden krijgt, is dat nog net even wat specialer.

Die eerste klus was het vormgeven van de Diepgraven Records huisstijl, en dat loopt nog steeds. Eens in de zoveel weken wordt er een single uitgebracht en daar maak ik dan het artwork bij. Verder heb ik ook de logo's e.d. gemaakt. Het is echt een 'ongoing project' waar ik veel plezier aan beleef. Zeker iets waar ik nog lang mee door hoop te mogen gaan. Verder gaan de Diepgraven-singles heel muziekland door, vaak inclusief artwork, dus ik bereik aardig wat mensen. Want naamsbekendheid vergroten is heel mooi en leidt weer tot nieuwe opdrachten.

De samenwerking met Timmietex is de klus waar ik toch wel het meest trots op ben. Ik kende hem persoonlijk niet voor hij me contacteerde, maar inmiddels heb ik gemerkt dat hij in de Nederlandse hiphopwereld redelijk bekend is. Hij heeft een heleboel connecties en staat jaarlijks op meerdere festivals, dus ik vond het best bijzonder dat hij uitkwam bij mij, iemand die een beetje tekeningetjes zit te maken op zijn kamer. Ik stond vorige week ineens met mijn tekening op Puna. Mensen die niet bekend zijn in de hiphopwereld (ik ben er stiekem ook een van) zegt dat waarschijnlijk niets, maar dat is best wel lekker, dat wordt door een heleboel mensen gezien. Het gaat natuurlijk uiteindelijk om die single, maar als mensen iets delen op Instagram, Twitter of ergens anders, gaat dat vaak vergezeld van de cover, dus zo maakt je werk al snel rondjes over het internet.

Verder heeft een kennis me gevraagd het geboortekaartje voor zijn aanstaande kind te maken, dat vond ik ook een hele eer. Een geboortekaartje is een heel persoonlijk ding dat je verspreidt onder de mensen die je het allerbeste kennen, dus om dat uit handen te geven aan iemand die krokodillen op een fiets tekent... Ik vind het heel mooi dat ik het mag doen hoor, maar het brengt natuurlijk wel een bepaalde druk met zich mee.

Momenteel verdien ik er wat geld mee waar ik mooi een paar biertjes van kan kopen, ik vind het moeilijk om te voorspellen of ik er mijn brood mee zou kunnen verdienen. Het lijkt me fantastisch en ik denk ook dat ik er een leuk zakcentje aan over zou kunnen houden als ik gewoon lekker doorga, maar of het ook echt genoeg wordt om huur en brood te betalen, moet nog blijken.

Instagramaccount Silverbyte