De zomer zit er weer op. Ik heb vandaag mijn introductie gehad naar mijn laatste jaar op het Vavo. Ik zit op één les na bij niemand die ik ken van vorig jaar. Jammer, want de lui van vorig jaar die nog over waren waren heel gezellig. In ieder geval, de avonden worden korter, de nachten kouder, de ochtenden vochtiger en de middagen lang. Mijn lichaam reageert altijd erg vreemd op het opmerken van het einde van de zomer, het komt met zijn eigen vorm van een nazomerdepressie. Ik kijk voortdurend terug op de leuke dingen die de zomer mij gebracht hebben, en het dreunt heel hard tegen mijn achterhoofd dat die dingen nooit meer terugkomen. "Wat een onzin Narukami, dit gebeurt voortdurend! Waarom trek je het je nu opeens wél aan?" Ja weet ik veel, ik ben achterlijk denk ik. Emotioneel klop ik niet helemaal, dat is ondertussen wel duidelijk.

Nog iets wat me bang maakt is de volwassen wereld. Ik ben 20, student en heb nog geen idee welke kant ik op wil met m'n leven. Ik wil me nuttig maken voor de wereld, op een manier waarop ik dat prettig vind. Ik voel me echter totaal geen 20. Als ik mijn mentale gesteldheid een leeftijd mag geven, zou ik rond de 15, 16 zitten. Totaal nog niet toe aan een full-time baan, en in de harde buitenwereld zou ik het atm nog echt niet trekken. Lekker vanachter mijn laptop een beetje modereren, gamen, en tijd spenderen met vrienden vullen mijn leven op het moment prima in, andere dingen heb ik echt niet nodig.

Ik waardeer jullie aanwezigheid, vreemdelingen die ik waarschijnlijk nooit zal ontmoeten.