Mooie column, ik denk dat dit bijna iedereen wel aangaat.

Zelf scheld ik er nooit bewust mee. Het is misschien een paar keer onbewust gebeurd, maar daar bleef het ook bij. Het is inderdaad lekker hypocriet van een groot deel van de bevolking (waaronder ikzelf) om met wel tyfus, tering et cetera te schelden, waar minstens evenveel, misschien wel meer mensen aan overleden zijn in de wereldgeschiedenis dan aan kanker. Die ziektes zijn dan niet meer van deze tijd, maar toch zie ik de ziekte ebola ook regelmatig voorbijkomen in een scheldende vorm. Maarja, wij als Europeanen hebben daar niets mee te maken, dus mag het.....

Vrije meningsuiting betekent dat de overheid je niet kan arresteren voor wat je zegt, maar het betekent niet dat iemand anders ook hoeft te luisteren naar wat je te zeggen hebt.

Met ziektes schelden is ook iets typisch Nederlands. Wij houden het hier inderdaad bij ietwat meer "beschaafdere" scheldwoorden.

Vrije meningsuiting betekent dat de overheid je niet kan arresteren voor wat je zegt, maar het betekent niet dat iemand anders ook hoeft te luisteren naar wat je te zeggen hebt.

Met ziektes schelden is ook iets typisch Nederlands. Wij houden het hier inderdaad bij ietwat meer "beschaafdere" scheldwoorden.

Schelden an sich is geen beschaafd iets.

Ach ja, dan denk ik dat schelden toch nog altijd beter en beschaafder is dan de hele dag gepikeerd rond te lopen en bits te doen tegen iedereen of misschien zelfs iets/iemand te slaan. Met schelden is het makkelijk om je even af te reageren in een bepaalde situatie, zonder dat het echt een effect heeft op iemand... tenzij je natuurlijk mensen persoonlijk gaat raken met je schelden.

Schelden met 'kanker' en 'tyfus' ervaar ik eerlijk gezegd als iets typisch Nederlands. Ik ben eigenlijk enkel in contact gekomen met die manier van schelden op Nederlandse fora, in mijn leefomgeving heb ik nog nooit iemand met ziektes horen schelden. Waarschijnlijk heb ik daarom ook niet de gewoonte ontwikkeld om dat te doen. Een 'verdomme' of 'mille dju' kan er van tijd tot tijd wel eens uitvliegen als iets niet gaat zoals ik het wil, maar met zaken schelden waar anderen aanstoot aan zouden kunnen nemen, dat niet (uiteraard dan buiten het feit dat er gescholden wordt).

Ik leef gewoon met het credo dat je alles mag doen, zolang je niemand anders in zijn doen beperkt. Er zullen altijd mensen zijn die rap op de tenen zin getrapt, maar als je met ziektes gaat schelden, ligt de fout toch echt wel bij jezelf als anderen je daar opmerkingen op gaan geve.

Hier hoor je het woord 'kanker' regelmatig in de stad. Toen ik in de eerste klas van de middelbare school zat had ik het wel moeilijk met dit woord. Mijn moeder kreeg namelijk te horen dat ze deze ziekte had. Na een vreselijke periode van gemiddeld anderhalf jaar van chemo's, bestralingen en ellende is daar een eind aangekomen. In die tijd hoorde ik het mijn moeder ook wel eens zeggen.

Op dat moment reageerde ik af op iedereen die dit woord ook maar gebruikte als scheldwoord. Ik dacht altijd bij mijzelf, ik hoop dat je zo'n klote periode nooit mee hoeft te maken in je leven met deze ziekte. Maar een ander gedeelte in mij zei: Eigenlijk hoop ik het wel dat diegene ermee geconfronteerd wordt bij zichzelf. Kan hij/zij is voelen wat die ziekte met je doet. Tegenwoordig boeit het me niet zoveel meer.

Mijn moeder is sinds haar ziekte wel veranderd. Ze was altijd opgewekt en vrolijk, tegenwoordig is ze snel prikkelbaar, maar geniet wel van elke dag. Ruzie of woorden waren hier nooit in huis, totdat mijn moeder beter was. Het is gewoon een klote ziekte.