Laatst beluisterde album

[1974]

New ! Improved ! (9 / 10)

Blue Cheer (7 / 10)

Na reeds wat albums geluisterd te hebben, vond ik het tijd voor Blue Cheer .

Een band die eind jaren 60 voor nogal wat opschudding zorgden, en zelfs een keer een opnamestudio uit gekickt werd .

Al zijn deze twee LP's wat Tammer, New ! Improved ! heeft aan kant B toch nog wat hevige psychedelica en komt nog iet wat in de buurt van het vroegere werk . Het titelloze album is al bijna permanent van stijl veranderd, Hard Rock met veel Blues en country tintjes . Niet verkeerd maar niet iets voor iedere dag . Sinds 2009 bestaat dit bandje niet meer in verband met het overlijden van Richard (Dickie) Peterson . Maar kan samen met Nazareth lekker blijven draaien hier op de Pick up .

:koffie:

[thebig]

Net geluisterd naar After The Disco van Broken Bells.

Ik heb ze enkele maanden geleden leren kennen via de titeltrack van dit album, ze waren toen nog bezig met het album zelf. Hoewel dat lied me kon bekoren, kon hun eerste album, genaamd naar de groep zelf, dat niet. Vandaag merkte ik echter dat ze in augustus dit album hadden uitgebracht.

Ik meende enkel de titeltrack en hun hit 'Holding On For Life' te kennen, maar uiteindelijk herkende ik toch aardig veel liedjes uit willekeurige playlists die ik soms opzet. Elk lied heeft zijn eigen pakkende ritme, de lyrics en stem maken het verder compleet. Zeker een van de beste albums die ik dit jaar ben tegengekomen, dat verdient een 8.5/10.

Er is geen video van het volledige album, een playlist is er echter wel:

[ThunderDuck]

Net klaar met CLPPNG van clipping.

Clipping is een experimenteel/industrieel hiphopproject waar ik al tijden een liefhebber van ben. Qua stijl liggen ze dicht in de buurt van groepen als Death Grips, Shabazz Palaces en B L A C K I E. Hun geluid is het beste te omschrijven als een combinatie van groepen als Nine Inch Nails en N.W.A. of Wu-Tang Clan: Elektronische, duistere instrumentals met agressieve raps.

Het album begint, net als hun vorige album, met een track genaamd 'intro'. In dit geval is het een razendsnelle 32 bars of firemet een noise-achtige piep eronder. Een ideaal voorbeeld van de sonische aanval die je te wachten staat. Het nummer dat hier op volgt is waarschijnlijk mijn favoriet van het album, een duistere griezelige track over een vrouwelijke seriemoordenaar.

Het hele album zit vol met muzikale kunststukjes die hun inspiratie lenen van genres zoals industrial, noise, metal, glitch en uiteraard hiphop. Work Work zou op zich niet misstaan op een album van bijvoorbeeld Tyga, ware het niet voor de samples die recht uit een nummer van edIT getrokken lijken te zijn.

Toch zijn er zeker negatieve aspecten aan het album. Get Up samplet een wekker, een geluid dat ondanks mijn relatief grote tolerantie voor irritante geluiden - een vereiste als je naar clipping luistert - zodanig op mijn zenuwen werkte dat ik het na een minuut heb afgezet. Guce's couplet op Or Die is verschrikkelijk. Dominoes heeft een bizarre instrumental die aan elkaar lijkt te hangen met duct tape. Williams Mix is een gefaalde poging musique concrète te emuleren.

CLPPNG heeft z'n sterke momenten, maar deze worden overschaduwd door de middelmatige en vaak ronduit slechte tracks op het album. De eerste helft is mijn favoriet, met Intro, Body and Blood en Tonight. De tweede helft van het album is eigenlijk een oefening in verveling en middelmatigheid, met als uitzondering de track Ends. Als ik mijn mening over het album op een numerike manier zou moeten uitdrukken zou ik dat doen met de beoordeling 7/10.

[thebig]

Het eerste album van The Kooks was voor mij een absolute topper. Op 'Inside In/Inside Out' staan hun absolute hits waarmee ze doorbraken, 'Naive' en 'She Moves In Her Own Way', maar ook de rest van het album was geniaal te noemen. Absoluut top voor een paar - toen nog - jonkies met een gitaar.

Echter zoals veel groepen die doorbreken met hun eerste album, bleek het moeilijk om dat succes te evenaren. 'Konk' had nog een handvol nummers die bij het niveau van het eerste album aansloten, maar was lang niet zo goed als zijn voorganger. De titelsong van 'Junk Of The Heart' bracht even hoop, het was een meer volwassen sound. Als je me echter iets over de rest van het album zou vragen, zou ik mijn schouders ophalen.

Zo kwamen ze dit jaar met Listen aan hun vierde album toe. Ook hier leek het de goede kant op te gaan met 'Down' als eerste single, al leek het niet echt op de stijl van hun eerste album en bovendien had het eerste nummer van het voorgaande album al bewezen dat schijn kon bedriegen.

Er bleven echter goede nummers bijkomen, in september kwam het album uit en man: wat een pareltje is het! Zonder twijfel voor mij persoonlijk het beste album dat dit jaar is uitgebracht. De laatste tijd is het het album dat ik het meeste beluister en ik verveel me nooit een seconde. Er is enorm veel variatie tussen de nummers en je blijft gewoon geboeid.

Wat nog beter is: The Kooks zijn erin geslaagd een album te maken dat eindelijk weer het niveau van hun eerste bereikt. Blijf zo doorgaan jongens! Een meer dan verdiende 9/10

[GuitarGuy666]

Blow Up Your Video - AC/DC

Echt een té gek album! Vanmiddag binnengekregen bij de post en meteen geluisterd. Elk nummer is stuk voor stuk erg goed geschreven.

[Silverbyte]

Magic Castles van, jawel, Magic Castles

Ik stuitte hier eigenlijk toevallig op. Ik luisterde naar The Asteroid #4 (aanradertje) en kwam toen via via bij Magic Castles terecht. In hun Spotify bio stond dat dit album op het label van Anton Newcombe, de legendarische frontman van The Brian Jonestown Massacre, is uitgebracht, dus mijn nieuwsgierigheid was gewekt. En het is echt een heel prettige plaat. Lekker mysterieus, lekker dromerig, en de invloeden van BJM zijn duidelijk hoorbaar. Er staan niet direct bijzonder memorabele nummers op, maar als geheel is het album consistent goed, en dat vind ik niet heel vaak bij dit soort muziek.

[thebig]

Zonet klaar met American Beauty/American Psycho van Fall Out Boy

Het eerste album dat in 2015 is uitgekomen dat ik luister en het is er toch eentje dat ik niet had verwacht. Ik heb Fall Out Boy leren kennen met hun hit 'Dance' en een goede twee à drie jaar geleden ben ik wat albums van hun beginnen luisteren. Het was vooral Folie à Deux dat me aansprak, die onder andere een samenwerking met Brendon Urie (zie avatar) bevatte. Later ook Save Rock And Roll ook. Spijtig genoeg ben ik iets te laat fan geworden, ik had namelijk de kans een heel concert mee te pikken in 2013, maar heb uiteindelijk hooguit een liedje of drie gehoord.

In tegenstelling tot Save Rock And Roll kreeg AB/AP eigenlijk amper publiciteit. Opeens werd het album aangekondigd en een paar maanden later (13 januari 2015 volgens wikipedia, maar ik kon het pas vandaag beluisteren) was het daar. Er werden echter wel 3 singles vrijgegeven: Centuries, een titeltrack en vorige week nog op de valreep Uma Thurman. De eerste twee waren best goed, maar kregen me niet direct wild. Uma Thurman was daarentegen een schot in de roos, die me zin in meer deed krijgen.

Na de eerste keer luisteren moet ik oordelen dat het album middelmatig is: niet slecht, maar Folie à Deux blijft toch mijn favoriete album van hun hand. AB/AP volgt dan ook eerder de stijl van Save Rock And Roll die me sowieso al iets minder ligt, maar dan nog zou Save Rock And Roll beter zijn. Dit kan natuurlijk nog veranderen naarmate ik het nog eens beluister. 7/10

Dit fonkelnieuwe album staat (nog) niet volledig op youtube. Er is wel

.

Ik wil jullie echter niet Uma Thurman onthouden:

[Silverbyte]

Horsebeach van Horsebeach

Ik kwam dit album eigenlijk per toeval tegen toen ik op Spotify de vergelijkbare artiesten van Yuko Yuko bekeek. Horsebeach maakt dromerige pop met rinkelende gitaarlijntjes, een beetje zoals Real Estate, DIIV en Beach Fossils dat ook doen. Prima album; niet te kort, niet te lang, en luistert lekker weg waarbij je gedachten afdwalen naar verre oorden. Deze gasten zijn nog niet zo bekend als voorgenoemde acts, maar passen wat mij betreft prima op dezelfde podia.

[Eli R]

Mubby Yobs Vol 2.0 van de Bummy Boys. kaolohard

Vooral Fuck OV

en Duister

[thebig]

Gisterenavond geluisterd naar Head On The Door van The Cure:

Ik weet niet waarom, maar ik ben er nog nooit aan toegekomen om een album van The Cure te beluisteren. Gisteren zat ik echter een paar losse nummers te beluisteren en besloot dan maar de dag af te sluiten met een album. Ik besloot het album te pakken met 'Close To Me' op en kwam dus op deze Head On The Door uit.

Het eerste nummer, Inbetween Days, kende ik ook al en vanaf daar was het echt puur genieten. Die stem in combinatie met de soms ietwat bevreemdende muziek, elk nummer dat een unieke klank heeft. Echt prachtig. Het album eindigde met een nummer dat uit mijn gedachten was verdwenen: Sinking. Zeer onverwacht, maar zo geniten.

De rest van de albums volgen zeker ook. 8/10

[Foreigner97]

Op het moment zit ik vooral Aladdin Sane van David Bowie grijs te draaien.

Nagenoeg ieder Bowie-album staat garant voor een uniek en soms aftastend uitstapje naar één bepaalde hoek van de muziek. Het resultaat is dat vrijwel ieder nummer van dat album een bepaalde, kenmerkende ondertoon heeft - eentje waardoor je makkelijk kunt nagaan van welk album het nummer afkomstig is. Bij Aladdin Sane (A Ladd Insane) is dat het typerende pianogeluid: bij ieder nummer hoor je het terug en dat resulteert in een afwisselend aanbod van ''klassieke'' rock 'n roll-nummers tot gevoelige ballades. Hoogtepunten zijn de nummers Aladdin Sane (check vooral de solo) en Lady Grinning Soul, en die waardering hebben ze vooral te danken aan de virtuoze vingers van Mike Garson. Iedere zelfrespecterende pianist zou op z'n minst één foto van die man boven z'n bed moeten hebben hangen. De - ietwat korte - gitaarsolo van Time is overigens ook de moeite van het vermelden waard.

Een perfect album is niet zo gauw gemaakt, maar een 9,5 lijkt me hier op z'n plaats. Favorietje.

https://www.youtube.com/watch?v=09ABlCoWbxY

[thebig]

Laatst geluisterd naar Smoke + Mirrors van Imagine Dragons.

Zoals de meesten heb ik Imagine Dragons leren kennen via de radio, toen ze hun eerste hits scoorden. Pas naar aanleiding van Pukkelpop heb ik hun tot dan toe enige album, Night Visions, goed leren kennen. Ik was dan ook enthousiast toen ik erachter kwam dat ze aan nieuw werk bezig waren. De singles die ze vrijgaven (namelijk Gold, I Bet My Life en Shots) halen zeker weer een hoog niveau. Dat gaf dus al goede hoop. Het ablum in zijn geheel is dan weer middelmatig. Het gevoel van uniekheid die voor mij persoonlijk aanwezig was in elk nummer van Night Visions ontbreekt hier in een paar nummers. Zeker geen slecht album dus, maar voor het betere en completere werk moet je toch naar Night Visions kijken. 7,5/10

---

Dan wil ik het ook nog hebben over een ander album waar ik al van oktober vorig jaar op zit te wachten, namelijk Hope Is Just A State Of Mind van Little Comets.

Little Comets leerde ik kennen uit de eerste singles van dit album, namelijk Little Italy, Salt maar vooral The Blur, The Line And The Thickest Of Onions. Naast de stem van zanger Robert Coles spraken vooral de gedachten achter de teksten me aan. De lyrics zijn namelijk niet zomaar uit de duim gezogen, zoals bij veel hedendaagse nummers wel het geval lijkt, maar getuigt van een kritische kijk op de maatschappij. Zo levert The Blur, The Line And The Thickest Of Onions kritiek op Blurred Lines (The Blur, The Line) van Robert Thicke (The Thickest Of Onions) en Pharrell Williams en dan met name over hun lyrics. Little Comets beseffen dat muziek een ongelooflijke invloed heeft op de manier van denken van mensen en vinden dat Robert Thicke veel meer uit zijn muziek kan halen dan schrijven over 'a non-existing blurred line'. Ik citeer:

Pick me up with rhythms and waveform

That can symbolise a culture lost

Sing about the future like you mean to

I’m never going to count costs

Question the agenda of an industry

That only can objectify

You write about a non-existent blurred line

But not about abortion rights

Dit is echter niet het enige lied dat kritisch is ingesteld, ze wijken er niet voor bikkelharde kritiek op de politiek te leveren in meerdere liedjes en zelfs personen specifiek te viseren.

Ik begon dus meer uit eensgezindheid in visie naar deze groep te luisteren dan omwille van de muziek. Gelukkig draaide ook dat laatste goed uit. Voornamelijk hun tweede album, Life Is Elsewhere, heb ik al veel beluisterd en was ik ook zeer positief over.

Naar aanleiding van de release van Hope Is Just A State Of Mind gaven ze op regelmatige basis een nummer vrij, zodat uiteindelijk het hele album al bekend was voor de eigenlijke release. Persoonlijk vind ik het niet de beste marketing techniek, maar ik kan me wel voorstellen dat het voor zo'n kleine band kan werken. CD's met een persoonlijke boodschap (die alleen in de UK verkrijgbaar waren ) lijkt me dan weer een goed idee. Alleszins vind ik dat ze weer een gelijkaardig niveau halen in vergelijking met hun vorige album. Hier ga ik nog zeer veel naar luisteren en ik wens hun van harte een doorbraak toe. 8,5/10

Voor een afspeellijst:

[thebig]

Zo, een maandje later weer wat albums waar ik op zat te wachten:

Het eerste is Thin Walls van Balthazar.

Tja, hier moet ik weinig woorden aan vuil maken. De eerste single die twee maanden geleden werd vrijgegeven (Then What) gaf al een goede indicatie dat Thin Walls goede competitie ging zijn voor de twee voorgaande albums (Applause en Rats). Het was er inderdaad boenk op. Vooral het eerste deel van het album evenaart het oude werk, of het tweede deel dat nu ook doet ben ik nog niet helemaal over uit, maar voor de eerste keer luisteren vond ik het zeker niet slecht klinken. Het was gewoon wat anders dan normaal, maar dat betekent zeker niet dat het slecht is. Thin Walls bevestigt wat ik al een tijdje vond: Balthazar is de beste Belgische band van dit moment. Niets dat mij anders gaat doen denken. 8/10

---

Het album is al enkele dagen uit (sinds 27 maart), maar ik heb bij Thin Walls gebruik gemaakt van de gelegenheid om dit ook maar ineens te beluisteren: Kintsugi van Death Cab For Cutie.

Ik kende Death Cab For Cutie eigenlijk enkel van Meet Me On The Equinox en You Are A Tourist toen ik begin dit jaar hoorde dat ze aan het werken waren aan een nieuw album. Ik besloot ze dus maar een beetje in de gaten te houden. Om het wachten wat te doden heb ik één album van hun geprobeerd, maar dat stond me niet echt aan, dus besloot ik toch maar wat te wachten. Toen ze een goede maand geleden No Room In Frame vrijgaven, leek het erop dat dit album me misschien toch ging aanstaan. En zo blijkt ook. Ik ga zeker de moeite nemen om ook hun andere albums eens te beluisteren. 8/10 voor dit.

2015 is voorlopig al de moeite waard geweest, wat albums betreft

[thebig]

Twee nieuwe albums vandaag

Het eerste is Drama van Team William

Naar eigen zeggen gemaakt met een zwarte Ikea-tafel, tipex en een pakje bubblegum. Soms heb je niet meer nodig voor een goede albumcover.

Ik kende Team William al een tijdje, maar het was toch maar een paar maanden geleden dat ik hun eerste album, genoemd naar de groep, beluisterde. Eerlijk gezegd had ik er niet veel van verwacht, maar het bleek echt een goed album te zijn, dat een paar nummers bevatte die ik vergeten was. Dat geeft natuurlijk altijd een betere indruk. Spijtig genoeg bleken ze ook al een tijdje gestopt. Niet veel later kwamen er gelukkig berichten dat ze na 3 jaar weer aan een nieuw album werkten en eerder toevallig zag ik gisteren op hun facebook dat dit vandaag ging uitkomen. Het nummer 1995 was al enkele weken eerder uitgekomen en was zeer beloftevol. Into The Night, dat gisteren nog werd vrijgegeven, bevestigde die hoop en het blijkt dus ook een goed album te zijn waarmee ze zeker hun eerdere werk evenaren. Blij om te zien dat de Belgische muziekscene weer zo'n topper rijker is. 7,5/10

---

De tweede was Kindred van Passion Pit

De band zorgt met The Reeling, van hun debuutalbum Manners, al enkele jaren mijn beltoon (en zullen dat nog enkele jaren blijven doen), dus was ik zeker enthousiast voor nieuw werk. Ze blijven trouw aan hun oude stijl: opgewekte muziek die ietwat dromerig is. Kindred viel dan ook meer dan te pruimen en ik zie nu pas dat ik dringend eens hun tweede album moet beluisteren. Dit verdient alvast 8,5/10

Ik gebruik dit topic stilaan uitsluitend voor nieuwe album. De waarheid is dat ik de afgelopen tijd gewoonweg niet naar andere albums heb geluisterd, afgezien van albums die hier al beschreven zijn.

[Dippie]

Carrie Underwood - Greatest Hits: Decade #1

Het laatste album wat ik geluisterd heb ik een album van Carrie Underwood. Ik ontdekte haar deze week via Deezer. Haar muziek is country met (naar mijn idee) een lichte invloed van pop, maar het klinkt ontzettend lekker

Voor mij is dat album zeker een 8,5 waard

Bewerkt: 22 april 2015 door Dippie