Laatst beluisterde album

[thebig]

Zo, we zitten al een aantal dagen in 2016 en het eerste album waar ik naar uitkeek is er. En direct eentje van mijn favoriete groep: Panic! At The Disco met hun 5e album alweer Death Of A Bachelor.

Wat ik altijd leuk vond aan Panic! At The Disco was dat ze altijd nieuwe stijlen gingen opzoeken in bij verschillende albums. Waar veel artiesten vasthouden aan eenzelfde stijl, is dat dus niet zo bij Panic! At The Disco. Het begon als punk en rock, ging naar niet-conventionele popmuziek naar een mix tussen beiden om vervolgens naar elektropop te gaan. Dit album is dan weer meer conventionele pop (en rock), maar dan meer in de conventionele zin. Veel mensen kunnen niet echt tegen die continue omslag in, inclusief twee groepsleden die na het tweede album de groep verlieten, maar ik kan alleen bewonderen dat ze zoiets doen en mij toch steeds weer weten te boeien.

Ook met dit album slagen ze daar weer in, hoewel het zeker niet mijn favoriete stijl is en ook ik vind dat het steeds meer naar de commerciële muziek begint te leunen die je overal kan horen. Misschien dat het daarom wel goed was dat zowat de helft van het album al voor het album werden gereleased, zodat voor vele liedjes de tijd had ze apart te leren kennen. Het begon met Hallelujah, naar de titeltrack Death Of A Bachelor, een mix tussen jazz en elektro die ik echt meer dan geslaagd vond, naar het euforische Victorious, The Emperor's New Clothes met de ietwat freaky videoclip maar toch wel leuk gevonden tekst en dan toch weer LA Devotee, dat ik eerst een paar weken links liet liggen om er vervolgens helemaal verslaafd aan te raken. Zo kwam het dat ik toch wel ongelooflijk veel zin had in dat nieuwe album (een gevoel dat ik zeker niet had bij het vorige).

Uiteindelijk vormt dit album (nog) niet echt een geheel voor mij, maar wel nummers die stuk voor stuk lekker wegluisteren. Toch hoop ik dat er voor volgende albums weer nieuwe horizonten worden opgezocht en dat er niet wordt vastgehouden aan deze stijl. Dat is als er nog een nieuw album komt, want tegenwoordig gaat Panic! At The Disco door het leven als een eenmansproject.

Het tipt dus voor mij zeker niet aan vorige albums, maar slecht noem ik het zeker ook niet. 8/10

[GuitarGuy666]

Slipknot - All Hope Is Gone

Ik vind dit toch wel het slechtste album van Slipknot. Het lijkt niet echt op de oude werken, en de enige écht goede nummers zijn de singles, Till We Die en Gematria. De rest van de nummers heb ik me met moeite doorheen moeten worstelen.

6/10

Pantera - History of Hostility

Ik had deze plaat met kerst gekregen van mijn ouders. Gewoon een heerlijke plaat met een aantal supergoede hits van deze band. Het enige wat ik hierop aan te merken heb, is dat ik een paar nummertjes miste zoals Domination, wat toch wel mijn favoriete nummer van de band is, en Goddamn Electric. Toch ben ik wel blij met de nummers die erop staan.

9/10

Metallica - Death Magnetic

Ik heb me toch maar over laten halen om deze plaat te kopen nadat ik het nummer All Nightmare Long had gehoord, gezien ik me héél erg verbaasde hoe goed dit nummer wel niet klonk. Tja, het is zeker anders dan de eerdere albums zoals Ride The Lightning, maar het heeft ook wel iets speciaals. De stem van Hetfield vind ik nog steeds een beetje verneukt zoals die nu is (van mij had hij zo moeten blijven als op The Black Album), maar het went wel een beetje en ik begin het te waarderen.

7,75/10

Slipknot - .5: The Gray Chapter

Overduidelijk is dat dit een tribute is aan de overleden bassist Paul Gray, die in 2010 overleed aan een overdosis. Dit heeft zeker invloed op de muziek, zo zijn de teksten veel gebaseerd rondom Paul en merk je op sommige momenten een duidelijk gevoel van verdriet en haat. Dit heeft er al met al wel voor gezorgd dat dit een supergoed album is geworden. De nieuwe bassist speelt goed mee, en de nieuwe drummer Jay Weinberg is echt te gek! Zijn manier van drummer is net even anders dan die van Joey, en dat is op een goede manier bedoeld. Ook is het mooi om te horen dan alle 9 leden een nummer hebben waar ze duidelijk naar de voorgrond komen om hun talenten te laten horen.

Ik heb de special edition gekocht waar ook een bonus CD bij zit. Op deze CD staan twee bonus tracks; Override en The Burden. Override is echt een lekker nummer om op los te gaan in het reffrein, en The Burden is meer een soort mysterieus nummer. Verder zitten er nog een paar verborgen tracks op. Veel aandacht heb ik deze niet gegeven, omdat het niet echt een toevoegende waarde heeft.

Echt een aanrader dus, en het is zonder twijfel beter dan All Hope Is Gone. Hun debut, Iowa en Vol. 3 vind ik nog steeds beter, maar deze komt erg dicht in de buurt. Gewoon luisteren dus.

8/10

[Foreigner97]

Op het moment ben ik veel aan het luisteren naar Five Leaves Left van Nick Drake.

Eigenlijk heb ik dit album min of meer ontdekt toen ik op zoek was naar een aangenaam achtergrondmuziekje voor bij mijn schrijfwerkzaamheden voor m'n studie. Albums die ik al goed ken leiden me dan vaak te veel af, dus meestal zoek ik dan vaak wat rustigere albums (vaak wat in de folk rock-hoek) op die ik minder goed (of nog helemaal niet) ken. Nick Drake kende ik, ik wist dat hij dat soort muziek heeft uitgebracht, maar ik had me nog nooit verdiept in zijn muziek. Zodoende ben ik bij Five Leaves Left aangekomen, en hij bevalt me zo dat ik hem steeds vaker ben gaan luisteren. Een plaat vol rustige en afwisselende folk, waar simpelweg heerlijk naar te luisteren valt. Drake heeft een aangename stem en weet ieder nummer een heel eigen sfeer te geven, waardoor de hele plaat nauwelijks eentonig maar wel als één geheel klinkt. Een aanrader.

Binnenkort ga ik me absoluut verdiepen in z'n andere albums.

[thebig]

Het laatste album dat ik heb beluisterd is The Names van Baio.

Ik heb Baio eigenlijk pas vandaag leren kennen. Wel ja, ik kende hem al als de bassist van Vampire Weekend, maar als solo-artiest was hij nieuw voor mij. Ik was wat aan het rondzoeken op de Facebookpagina van Vampire Weekend voor wat info over een mogelijk nieuw album. Het enige wat ik vond was echter dat gitarist Batmanglij net de groep had verlaten... en een single van het solo-album van Chris Baio,

(Staat overigens blijkbaar ook op FIFA 16). Dat beviel me zo goed, dat ik maar besloot de rest van het album ook maar eens te beluisteren.

De rest van het album klinkt wel helemaal anders dan Sister Of Pearl en ook helemaal anders dan de muziek die Vampire Weekend uitbrengt. Het is meer elektronisch. Sommige nummers zijn puur instrumentaal, andere dan weer met tekst erdoor. Zelf vind ik Baio een zeer aangename stem hebben, hij speelt er ook veel mee tijdens de zang. Ook met het ritme in elk nummer weet hij te spelen, waardoor alles uniek aanvoelt. Ik ben benieuwd of Batmanglij een even goed soloproject weet neer te zetten als Baio, want die heeft alleszins de lat al hoog gelegd. 8,5/10

[GuitarGuy666]

Slayer - South of Heaven

Dit is, naast Repentless, het eerste Slayer album dat ik geluisterd heb. Ik kende slechts het nummer 'South of Heaven', dus dit album was geheel nieuw voor mij. Ik moet zeggen dat dit echt een héél lekker album is, en als je ook maar een beetje van dit soort muziek houdt je hem echt moet gaan luisteren! Mandatory Suicide en Live Undead zijn aanraders.

9/10

[GuitarGuy666]

Disarm The Descent - Killswitch Engage

Eerlijk gezegd heb ik dit album nooit helemaal geluisterd, enkel de singles. Maargoed, om in de stemming te komen voor hun nieuwste album 'Incarnate' die 11 maart uitkomt heb ik dit album maar eens helemaal geluisterd. Van begin tot eind is het echt een supergoed album. De afwisseling van schreeuwen en zingen pakt echt heel goed uit en is toch voor mij iets dat Killswitch Engage kenmerkt. Echt een aanrader dit. Het enige minpuntje vind ik dat de nummers een beetje op elkaar lijken, maar ik denk dat na een aantal keer luisteren van dit album dat gevoel weggaat.

9,5/10

[Silverbyte]

Let op: expliciete inhoud, wellicht niet geschikt voor de jonge lezertjes

The Jesus And Mary Chain - Honey's Dead

Ik ken de platen van JAMC inmiddels als mijn broekzak en 'Honey's Dead' is voor mij een mooie balans tussen de noise ('Psychocandy') en druggy pop ('Darklands', 'Stoned and Dethroned', etc.).

Het album begint met 'Reverence', meteen z'n meest controversiële track, met zinsneden als: "I wanna die just like Jesus Christ / I wanna die on a bed of spikes" -- iets waarvoor ze uit bepaalde hoeken een hoop stront over zich heen kregen. Voer voor discussie was the Chain altijd al, maar ze gaan na 'Reverence' vrolijk verder met 'Teenage Lust', een song over ontmaagding van een tienermeisje.

'Honey's Dead' is songwise niet het meest bijzondere album van de Schotten, maar is psychotisch genoeg om een volwaardige toevoeging aan het oeuvre te zijn, met 'Rollercoaster' als track die ik er nog even uit wil lichten.

Clinic - Internal Wrangler

Clinic was één van dé ontdekkingen voor 2015 voor mij en dit jaar ben ik alleen nog maar meer fan geworden.

'Internal Wrangler' is niet één van hun beste albums, dat zijn wat mij betreft 'Walking With Thee' en 'Bubblegum', maar het was hun eerste langspeler en zette toen eigenlijk al de toon voor de spooksound van de Merseysiders. Er zijn xylofoons, toetsen en andere vage (analoge) stuff aanwezig en er komt zelfs een Velvet Underground-referentie (in 'Distortions') voorbij.

Na dertien tracks in een halfuurtje ben je er doorheen, maar de kans is groot dat je nog een keer wilt.

[GuitarGuy666]

Incarnate - Killswitch Engage

Ik heb dit album nu in totaal 4 keer geluisterd. Echt een te gekke plaat, dat staat sowieso vast. Het heeft wat weg van Disarm the Descent (mijn beoordeling van dat album kun je een paar posts terug lezen), op een goede manier. Zo doet Hate By Design me denken aan In Due Time, maar dat maakt niet heel veel uit. De nummers zijn uniek genoeg om ze te kunnen onderscheiden van oudere nummers van KSE. Jesse Leach heeft echt een té gekke stem op dit album. Dit is tot nu toe denk ik wel zijn beste werk. Ook heb ik overigens de 'Special Edition' waar drie bonus nummers op staan. Normaal kunnen de bonus nummers van een album me niet zo veel boeien, maar dat is in dit geval anders. Reignite, de eerste bonustrack, vind ik erg goed geschreven. Het is lekker 'heavy' en verdient zeker een spot op dit album.

Al met al is dit dus gewoon een aanrader.

9,5/10

Enkele nummers die je even moet luisteren:

[GuitarGuy666]

Far Beyond Driven - Pantera

Om heel eerlijk te zijn heb ik dit album nooit helemaal geluisterd. Het is natuurlijk een stuk groovier dan de twee voorgangers 'Cowboys From Hell' en 'Vulgar Display of Power' omdat de meeste nummers in drop tuning zijn gespeeld. Dit pakt echt heel goed uit, en dit is daarom ook zeker een van mijn favoriete albums. Phil's stem is een stuk rauwer in dit album en de dubbele basedrums van Vinnie zijn écht gelikt. Aanrader.

8,75/10

The Great Southern Trendkill - Pantera

Dit album is gemaakt als een soort verzet tegen de hype die begin 2000 in de muziekindustrie op gang kwam; het Nu Metal genre. Dit is ook Pantera's hardste album dat ze ooit hebben uitgebracht. Nummers als Suicide Note Part II en Sandblasted Skin zijn echt de nummers die het hardste zijn in mijn ogen. Suicide Note Part I is erg rustig, maar heeft een duistere ondertoon, het lijkt alsof in dit nummer de 'Suicide Note' wordt voorgelezen, en dat in Part II daadwerkelijk de stap tot zelfmoord wordt gezet. Dat nummer zit voor je gevoel vol met haat. Desondanks is dit ook een van de sterkste nummers op dit album. Floods is ook een té gek nummer wat zeker het luisteren waard is samen met Drag the Waters.

8/10

[Silverbyte]

Cleaners From Venus - My Back Wages

Martin Newell, de man achter Cleaners From Venus, heeft in zijn meer dan 30 jaar in de muziek een aardige discografie opgebouwd, waarvan het grootste deel onder de naam Cleaners From Venus verschenen is. 'My Back Wages' heb ik eigenlijk op de gok opgezet, met de bedoeling eens buiten de gebaande paden te treden en één van zijn minder populaire/bekende albums te pakken.

In typisch Engelse tong zingt hij over geliefden, het weer in Engeland (in een lied over de Golfoorlog) en een zeiler die iets van plan is met een meisje. De 'aesthetic' van de Cleaners doet wat gedateerd en oubollig aan, maar de muziek heeft de test des tijds verrassend goed doorstaan. Newell is eigenlijk al zijn hele carrière goed bij stem - that is, als je zijn accent een beetje trekt - en de productie is weliswaar DIY, maar veel van de liedjes op 'My Back Wages' zijn catchy en melodieus en de plaat vliegt eigenlijk voorbij.

Voor iemand die zich ook eens aan het oeuvre van de Cleaners wil wagen, lijkt dit me eigenlijk een prima startpunt; 'Smash Yore Watch' zit gegarandeerd nog dagen in je kop.

[GuitarGuy666]

Vulgar Display of Power - Pantera

Ik heb gisteren dan éindelijk dit album gekocht. Het is zeker weten een van mijn favoriete albums aller tijden, maar had hem nog niet op CD. De nummers op dit album zijn snoeihard en enorm groovy, wat Pantera's trademark is. Phil's stem op dit album is echt helemaal top en de drums van Vinnie Paul zijn retestrak, vooral als het om de dubbele base gaat. Ook vind ik het altijd wel fijn als er basgitaar te horen is op een album (een van de meest ondergewaardeerde instrumenten in mijn ogen) en ook slaagt dit album erin dit te doen. Rex Brown doet zeker zijn best en maakt er het beste van. De nummers A New Level en Walk zijn mijn favoriete tracks op dit album.

9,5/10

[GuitarGuy666]

Seasons in the Abyss - Slayer

Dit vind ik misschien wel de beste Thrash plaat die ooit is uitgebracht door welke band dan ook. Elk nummer is stuk voor stuk té gek. Reign in Blood wordt nog altijd Slayer's beste album genoemd, maar ik vind dat album nét iets minder dan Seasons in the Abyss. Het album begint met het briljante 'War Ensemble'. Dit is zonder twijfel mijn favoriete nummer van dit album. Het refrein brengt echt heel veel kracht met zich mee. Als je dit nummer kunt luisteren zonder uit je dak te gaan is er iets goed mis met je. Ook is Dead Skin Mask erg goed. Wel een beetje luguber, maar dat hoort er bij.

9,5/10

[GuitarGuy666]

Number of the Beast - Iron Maiden

Deze plaat heb ik een paar weken terug gekocht, omdat ik natuurlijk naar Iron Maiden was gegaan en dan wel een album van ze moest hebben. De nummers op dit album zijn echt super goed! De meeste nummers kende ik al, maar dat is logisch gezien het grootste deel van de nummers hits zijn. 22 Acacia Avenue en Gangland vind ik echt hele goede nummers die ik nog niet eerder had gehoord. Er zit veel tempo in deze plaat wat je natuurlijk wel gewend bent bij een band als deze. Gewoon luisteren dit album dus.

9,5/10

[Dotz]

erg mooi

[Silverbyte]

Veronica Falls - Waiting For Something To Happen

Mix The Velvet Underground met sixties girl groups en je krijgt Veronica Falls. Hoekige gitaren, Moe Tucker-achtige beats en zonnige man-vrouw samenzang. De twee absolute meesterwerkjes, 'Teenage' en 'Broken Toy', komen al vroeg - te vroeg? - voorbij, maar de rest van de plaat is ook ontzettend dynamisch en wisselt lome songs af met hyperaciteve rinkelliedjes. 'Waiting For Something To Happen' is een nagenoeg perfect popalbum dat met elke luisterbeurt groeit. Hun debuutalbum daarentegen kun je rustig links laten liggen.

The Raveonettes - Chain Gang Of Love

Dit is een beetje The Jesus and Mary Chain light. De feedback is minder tergend, de vocalen zijn minder donker, maar de songs klinken des te frisser. De eerste keer is het een weinig memorabel album, maar dit is een plaat die je rijkelijk beloont voor meerdere luisterbeurten; een kneitergoede verzameling korte liedjes over liefde, seks, leren broeken en motoren. Beste plaat die ze gemaakt hebben.