Afgelopen maandag was in Nederland een landelijke actie voor Giro 555 voor de Filipijnen. Allerlei radio- en tv-programma's werkten mee, BN'ers zaten in het belpanel, de publieke omroepen en RTL en SBS sloegen de handen ineen voor een live-uitzending, en er werden op die manier miljoenen opgehaald.

Wat vinden jullie van die actie? En heb je zelf wat gegeven? Of je ouders? En waarom wel of niet?

nou ik heb een tientje gedoneerd

maar ik heb ergens gehoord dat een deel van dat geld naar die BN'ers ging? is dat waar?

Ik heb geen ene reet gegeven sowieso gaat er een deel niet heen.

Ik heb meermaals iets van die actie terug gezien, onder andere in de iTunes Store, maar wij doneren nooit aan zulke doelen. De reden wordt boven mij al héél duidelijk gezegd: waarschijnlijk gaat het grootste deel gewoon niet naar de Filipijnen. Ik heb dat idee bijna altijd wel bij dergelijke acties. Gebeurt hier gewoon niet, dat doneren.

Natuurlijk gunnen we het de slachtoffers wel, hoor. Maar als zij het mogelijk toch niet krijgen dan is dat toch even een heel ander verhaal...

Ik heb het geprobeerd, maar blijkbaar moest je met rekeningnummer enzo gaan kloten. Dacht: heb veel te veel beltegoed (verplicht opwaarderen, anders geblokkeerd nummer), misschien kan ik dat wel in SMS'jes overmaken. Helaas, moest allemaal met rekeningnummer. Jammer.

En er zal zeker een deel niet naar de Filipijnen gaan, maar bij een organisatie als het Rode Kruis vertrouw ik het nog wel. Daar zal wel het grootste deel écht naar de Filipijnen gaan, denk ik.

Dat iets dergelijks wordt opgezet is prima natuurlijk. Als er niks gebeurd levert dat helemaal niks op. Maar toch is er iets dat mij ervan weerhoudt geld te doneren. De belangrijkste reden is al wel genoemd; een groot gedeelte komt niet bij die mensen terecht. Ik snap ook wel dat het uitvoeren van alle hulp ook geld kost en dat zij dat niet terug zien, maar toch. Ook is het voor mij een beetje een ver-van-mijn-bed show. Het is aan de andere kant van de wereld!

Het is trouwens niet alleen in dit geval hoor, ik geef nooit aan dit soort acties, hoe erg ik het ook vind voor de betrokkenen. Ik doe mee aan de postcode-loterij, het schijnt dat je dan ook goede doelen steunt, en ik ben lid van het WNF, waarbij ik ook nog wel eens extra doneer. Verder geef ik niks, niet wanneer men mij in de stad aanspreekt en ook niet wanneer men onder etenstijd aan de deur komt. Vind er van wat je vindt, maar zo is het. Zolang die organisaties dure directies hebben en grote delen van het gedoneerde geld niet rechtstreeks daar komen waar het zou moeten, geef ik geen geld.

@Guardian: Zo zie ik het ook wel een beetje. Ik geef dan wel eens dingen aan een orgelman ofzo. Of schenk ik voedsel aan de voedselbank bij het kopen van m'n boodschappen, dat komt wel terecht.

Ik geef geen dingen weg aan onbekenden, laat staan geld

Ik geef niks aan zulke 'goede doelen', misschien niet geheel correct maar ik zie dit hetzelfde als winkelen in het buitenland.

Door het geld te verplaatsen naar China(waar veel gekocht/gemaakt) wordt, naar de Filipijnen(natuurrampen etc.), en buitenlandse werknemers die terug naar hun eigen land gaan(Polen oa.), verdwijnt het geld hier, waardoor Nederland uiteindelijk minder geld hier houdt en wijzelf ons steeds armer maken.

En zodra Nederland in de shit komt, krijgen we niks behalve een middel vinger, dus vandaar dat ik niks doneer.

Ik zal er niet minder van slapen, als ik geen ene duit in het zakje van giro 555 stop. Het is voor mij allemaal maar een te-ver-van-mijn-bed-show.

Ik geef niets meer aan Giro 555. Meen me te herinneren dat de vorige keer nog enorm veel geld "over" was na een ramp. Sorry, maar dat slaat nergens op. Dan hadden ze iets meer hulp moeten bieden, ze kunnen nooit genoeg hulp krijgen na een enorme ramp!

Toevallig was ik op een plek waar veel Fillipijnen zijn. Dat was toch wel moeilijk, iedereen angstig mbt hun familie. Een actie van hen hebben wij wel goed gesteund.

Dat eerste kon ik me inderdaad nog wel herinneren, toen giro 555 in het leven was geroepen voor de Tsunami's in Azie. Echter zijn individuele acties ook niet altijd effectief, vooral in dat soort rampgebieden (je kan mij niet wijsmaken, dat die individuele organisaties het rampgebied wel goed kunnen bereiken etc.). Kortom, de enige waarbij ik echt garantie heb dat het goed aankomt, ben ik zelf. Mijn goede doel is alleen niet voor de Filipijnen bestemd

Een beetje offtopic maar ik moet dit even kwijt:

Ik ben zo blij dat ik ben opgegroeid in "relatieve armoede". Ik denk dat het de beste omstandigheden zijn om in op te groeien; ik had altijd genoeg om niet van honger en dorst om te komen, maar moest ook altijd toekijken hoe iedereen om mij heen zomaar dure spullen kreeg; en wij thuis leefden zonder verwarming, wasmachine, douche, internet etc., waardoor ik leerde om zonder luxe te leven. Ik ben een paar keer naar kamp geweest (before you ask, dit hebben de ouders van andere kampeerders grotendeels voor mij betaald, iets wat destijds best pijnlijk was) waar we met z'n allen een maand lang leren om echt zonder luxe te leven. Dus in de wilde natuur; zonder stromend water, wc's, mobiele telefoons, alcohol en elektriciteit. Ook daar besef je dat je echt niet zoveel nodig hebt om het leuk te hebben.

Toen mijn moeder eindelijk een goed betaalde baan kreeg, ging het voor ons wat welvarender. En ergens is dat jammer. Tien jaar terug zei ik als kind dat als ik een wens mocht doen, dan zou ik alle computerspellen en films ter wereld voor mezelf toveren die ik dan één voor één kon gaan kijken. Inmiddels heb ik dat aan de hand van het internet en in plaats van verheugd, voel ik me slechts gefrustreerd als een film niet snel genoeg laadt. Nu merk ik pas hoe ontzettend krachtig de menselijke eigenschap hebberigheid is.

Het bedrijf (een advocatenkantoor) waar mijn moeder toen werkte (als telefoniste), gaf een jaar of tien geleden een strandfeest. Ik mocht daarmee naartoe met mijn moeder. Daar heb ik met open mond staan kijken hoe dikke, zelfingenomen, trotse vrouwen zich schaamteloos tot de top van de maatschappij schaarden. Precies professor Omber van Harry Potter. Die avond zal ik nooit vergeten, want sindsdien heb ik echt een diepe afkeer gekregen voor rijke stinkerds.

Zelf ben ik gelukkig niet zo rijk; we kunnen wel kopen wat we nodig hebben maar meer dan dat ook niet. Ik zeg "gelukkig" omdat ik echt nooit in een Mercedes Benz zou willen rondrijden met een driedelig pak aan. Bleh. Kots. Maar het vervelende is; hoe overtuigend sta ik daar nog achter als mij die kans ook echt aangeboden wordt? Als iemand mij een miljoen euro aanbiedt, heb ik dan de ballen om het te weigeren of naar een goed doel te sturen? Hebberigheid.

Het is zonde, dat het zo werkt. Stel je voor dat iedereen in Nederland een klein deel van zijn of haar maandsalaris opzij zou zetten en aan een goed doel geeft, denk ik dan. Zelf lukt het me al niet eens, al heb ik de smoes dat ik echt weinig kan missen anders komen we in de schulden. Daarom respecteer ik mensen die gewoon geven. Niet ruilen, mind you. Als je radio koopt waarvan het geld toevallig naar een goed doel gaat, dan ruil je en zal het je een worst wezen waar het geld terecht komt. Nee, ik heb respect voor mensen die er niets voor terug krijgen, en er niet mee te koop gaan lopen. Dat is ware broederschap. En wat ik probeer te zeggen; ik zou harstikke graag wat willen geven. Ik heb mijn hele leven nooit kans gehad om veel te geven, behalve eens met Serious Request via een inzamelingsactie, en wat bijdrages aan de wensput in de Efteling. Maar dan denk ik achteraf, waarom ga ik dan naar de Efteling als ik zo nodig geld wil geven aan een goed doel??? Gah, het is moeilijk. Ik frustreer me aan iedereen, terwijl ik zelf net zo'n klootzak ben.

Ik zou het onderwijs wel graag anders zien. Geen plaatjes van dure auto's en rijkelui in het economieboek. Geen tips over hoe je zoveel mogelijk geld kunt verdienen voor jou en je gezin zodat je een mooi huis kan kopen. Nee, leer ons eens hoe je geld nuttig kan besteden. Op deze manier komen we nooit van onze hebberigheid af.

Maar goed, hoe erg ik me er ook voor schaam... ontopic: nee, ik heb niets gegeven.

@Spacycolours: Ik had wat moeite met het lezen van jouw stuk; alsof ik het plakbandje van een rolletje plakband moest pulken (en daar ben ik slecht in). Uiteindelijk las ik een groot mooi persoonlijk stuk. Erg veel respect daarvoor!

Al zou ik zelf dat soort gedetailleerde privé-informatie niet op het wereld wijde web te zetten. Ik ben in dat soort dingen een beetje terughoudend (misschien daarom wel het extra stukje respect ^^)

Bewerkt: 27 november 201311 jaren door NicolaB

Echter zijn individuele acties ook niet altijd effectief, vooral in dat soort rampgebieden (je kan mij niet wijsmaken, dat die individuele organisaties het rampgebied wel goed kunnen bereiken etc.).

Het was geen individuele actie, het was door het bedrijf waar al die Filipijnen werken. Ik geloof het meer dan Giro 555.

Oke, dat deed je dan dus wel individueel. Dan had je allicht meer grip of individuele inspraak op het hulpverleningsproces (Dat was mijn intentie).

Bewerkt: 4 december 201311 jaren door commandant