Wat is er omhoog Forumgepeupel, Narukami is er weer om wat gal te spuwen. Dit keer over de bezigheden van mijn hoofd tijdens de nachtelijke uren, mijn escapades door dromenland.

Mijn vader en zijn vriendin zijn uit elkaar gegaan na een ruime 7 jaar, en sedert dien is de sfeer thuis erg... Negatief. Ik kom thuis van school, ben alleen thuis tot m'n vader thuiskomt, en ben dan nog alleen thuis, zogezegd. Hij heeft het er heel moeilijk mee, eet weinig, wil ook weinig doen. Hij is heel blij dat zijn vakantie eropzit zodat hij zich kan focussen op andere dingen.

De reden waarom ik mij ook erg slecht voel hierover heeft twee redenen. De eerste is omdat ik héél erg goed weet waar de beste man doorheen moet nu, immers zat ik bijna een jaar geleden in precies dezelfde positie. Geen energie, weinig willen eten, de zin om iets te ondernemen is er ook niet, ergens op letten is ook erg lastig. Allemaal dingen die meekomen met heartache. De tweede is dat de situatie thuis me een enorme terugworp gaf naar hoe ik me voelde. Het enige verschil tussen mijn vader is (naast de leeftijd dan) dat hij tenminste een manier had om zijn relatie af te sluiten. Hij heeft mijn ex-stiefmoeder nog een keer bezocht om al haar spullen langs te brengen en erover te praten, het hoe en waarom.

Dat hoe en waarom, dat had ik niet. Dat heb ik nog steeds niet. De drang om mijn eigen ex te contacteren is weer aanwezig sinds een weekje, omdat ik dat nog steeds wil. Meteen even de intro verbinden aan mijn daadwerkelijke klaagpost - sinds drie weken non-stop beslaan mijn dromen uit slechts twee personen, mijn ex en Phoenyxar. Sinds dezelfde drie weken slaap ik enorm slecht. Eender ik in slaap val, droom ik, word ik verdrietig en teneergeslagen en schrik ik wakker, om vervolgens niet meer te slapen, welke van de twee dan ook door m'n hoofd spookt.

Dit hele gedoetje, mensen achter je laten en vrede hebben met de huidige situatie, is lastiger dan gedacht. Anderen raad geven met dezelfde shit (en dat raad geven gaat vér...) gaat enorm goed, maar mezelf overeind houden word eigenlijk steeds moeilijker. Ik heb niemand vertelt over hoe ik me voel of waarom ik zo slecht slaap, immers weet ik al wat de antwoorden gaan zijn. "Met de tijd gaat dat weg" en dat soort rommel. Ik had toch gehoopt dat na een jaar/9 maanden zoiets bij trekt, maar nee, dat wil het niet. Dat ik op een nieuwe school zit waar ik helemaal niemand ken maakt het allemaal ook niet eenvoudiger. Alhoewel ik me proactief ingesteld heb om nieuwe mensen te leren kennen (wat ook wel helpt) betekent niet dat ik daartegen meteen mijn boekje open doe. Ik heb overwogen eens met de schoolpsycholoog te gaan praten, maar dat is er tot heden nog niet van gekomen.

Het voelt alsof ik ren, hard ren, maar hoe hard ik ook ga ik nooit dichterbij kom bij wat ik wil, waar de zon voor mij op- en ondergaat.

Later,

Narukami.