Vrije training 1: 00.00 - 01.30 uur!

Vrije training 2: 04.00 - 05.30 uur!

Vrije training 3: 01.00 - 02.00 uur!

Kwalificatie Q1: 04.00 - 04.20 uur!

Kwalificatie Q2: 04.27 - 04.42 uur!

Kwalificatie Q3: 04.50 - 05.00 uur!

De Grand Prix van Australië bestaat al sinds 1928, maar daar deden nooit Europeanen aan mee. Al sinds de jaren vijftig kwamen uit Australië en Nieuw-Zeeland coureurs van wereldklasse (zoals de wereldkampioenen Jack Brabham, Denny Hulme en Alan Jones), terwijl vele Europese Grand Prix-coureurs 's winters deelnamen aan het Tasmaanse kampioenschap.

Toch duurde het tot 1985 voordat in dat werelddeel de eerste wereldkampioenschap meetellende race werd verreden. Eerst gebeurde dat in Adelaide, in een voorbeeldig georganiseerde Grand Prix die tot en met 1995 de norm zou bepalen. Keke Rosberg was de winnaar van deze eerste Grand Prix van Australië, die tevens de laatste race voor Niki Lauda zou zijn. In 1986 beroofde een klapband Nigel Mansell van een vrijwel zekere wereldtitel.

Adelaide heeft de distinctie gastheer te zijn geweest van de kortste Grand Prix ooit. In 1991 regende het tijdens de race zo hard, dat de wedstrijd al na veertien ronden werd afgebroken, nadat de coureurs een afstand van slechts 52,92 kilometer hadden afgelegd. Ayrton Senna won deze sprintrace, al kreeg hij slechts de helft van de WK-punten.

Aan het Adelaide-tijdperk kwam in 1995 een einde. In de jaren daarvoor wonnen onder meer Alain Prost, Gerhard Berger en Ayrton Senna de race, en Hill had hem in 1994 kunnen winnen, als niet een zekere M. Schumacher hem in een inmiddels beruchte (of voor de fans: beroemde) actie van de baan had geveegd. Schumacher won het WK met een punt verschil van Hill. Die sloot een jaar later het Adelaide-tijdperk af met een zege, die werd overschaduwd door de enorme trainingscrash van Mika Hakkinen, die door een lekke band dermate hard de bandenstapel in vloog dat hij een schedelbasisfractuur opliep en enige tijd in coma lag.

Het tijdperk van Melbourne begon in 1996 eveneens met een overwinning van Damon Hill. In 1997 was het landgenoot David Coulthard die het McLaren-team zijn eerste zege gaf sinds 1993. Een jaar later deed hij die cadeau aan zijn teamgenoot Mika Hakkinen. Eddie Irvine was de sterkste in 1999, terwijl Michael Schumacher in 2000, 2001 en 2002 hier het seizoen met een overwinning begon. Al blijft 2002 vooral in het geheugen gegrift staan door de mega-crash direct na de start. En de verrassende vijfde plaats van debutant Mark Webber voor een uitzinnig publiek. In 2003 behaalde David Coulthard vanaf startplaats elf zijn tweede Australische zege, nadat koploper Juan Pablo Montoya tien ronden voor het einde een onnodige spin maakte en zijn koppositie verspeelde aan de Schot. In 2004 was Michael Schumacher oppermachtig. Hij won, terwijl daarachter Rubens Barrichello er een dubbelzege voor Ferrari van maakte. Fernando Alonso (Renault) betrad als derde het podium.

In 2005 trad Renault aan voor wat de eerste race in een spetterend kampioenschapsseizoen zou worden. Het was Giancarlo Fisichella die zijn Renault als eerste over de finish stuurde, terwijl teammaat Alonso derde werd. David Coulthard deed van zich spreken door met zijn Red Bull als vierde te finishen. In 2006 was het Alonso die zijn visitekaartje voor het seizoen afgaf. In een van de spannendste en meest dramatische Australische races van de afgelopen jaren finishte hij slechts 1,8 seconden voor de McLaren van Kimi Raikkonen, terwijl op de derde plek als een duveltje uit een doosje ene Ralf Schumachet (Toyota) eindigde. In totaal finishten in die race maar 13 van de 22 auto's.

Vorig jaar zullen de meeste racefans zich de spectaculaire dubbele inhaalmanoeuvre herinneren waarmee Lewis Hamilton zichzelf in de eerste bocht in de kijker reed. De race werd gewonnen door Kimi Raikkonen, die daarmee zijn eerste Ferrari-overwinning behaalde, maar het beeld van Hamilton die teammaat en wereldkampioen Alonson al bij de start van de race piepelt zal nog vaak worden herhaald.

Melbourne heeft er hard voor moeten knokken om de Australische Grand Prix naar zich toe te trekken, want de vorige gastheer Adelaide was erg geliefd. Alles in deze stad draaide om de Grand Prix en met een groot feest werd het seizoen afgesloten. De Formule 1-wereld vond het moeilijk om afscheid te nemen van Adelaide, maar al vanaf de eerste rondjes op Circuit Albert Park in 1996 wist ook Melbourne het hoge bezoek in de armen te sluiten.

In de jaren vijftig werd tweemaal eerder een Grand Prix van Australië in Albert Park verreden (met in 1956, het jaar van de daar georganiseerde Olympische Spelen, Stirling Moss als winnaar). Dit waren echte wedstrijden buiten de officiële Formule 1-kalender om. De allereerste Grand Prix van Australië vond overigens al 1928 plaats, zij het op een andere locatie.

Naam: Albert Park

Locatie: Melbourne, Australië

Datum: 14 t/m 16 Maart

Lengte: 5.303 Km.

Aantal ronden: 58 Ronden

Totale afstand: 307.574 Km.

Winnaar van vorig jaar: Kimi Raikkonen

HOES-LOSDis

Het hele weekend is er perfect weer. Veel zon en warme temparaturen. Er word geen regen, sneeuw of ander neerslag verwacht!

Door: -Niels-