Zoeken
Resultaten weergeven voor de tags 'Multitainment'.
26 resultaten gevonden
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte De Top 2000: wat vindt GTAForum? Voor veel Nederlanders betekent december niet alleen Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw; het is ook synoniem voor de Top 2000 van Radio 2. Deze jaarlijks terugkerende hitlijst houdt menig muziekliefhebber in de laatste dagen van het jaar aan de radio of computer gekluisterd. Het is een begrip, een traditie die er volgens velen gewoon bijhoort. Maar wát is nou precies de magie van de Top 2000? Wij vroegen een aantal leden naar hun verhaal. Grappig detail: de enige Belg die we ondervroegen, gaf de meest uitgebreide antwoorden. "De kracht van de Top 2000 is dat het een lijst van ons allemaal is." Wat vind je zo leuk aan de Top 2000? Thundercover: "De sfeer die het oproept, zo aan het eind van het jaar. Het roept ook saamhorigheid op, wat wel tussen Kerst en Oud & Nieuw past. Met z'n allen hebben we een lijst van de mooiste muziek ooit gemaakt, ondanks dat we elk jaar allang weten wat er op 1 staat." _Night-Men_: "Ik luister vaak alleen de top 100 van de 2000. Het is leuk om soms wat 'nieuwe' muziek te leren kennen." Cabyon: "De kracht van de Top 2000 is dat het een lijst van ons allemaal is: veel mensen hebben gestemd en iedereen vindt een nummer dat in de lijst staat wel tof." thebig: "Als Belg had ik de Top 2000 alleen maar horen voorbijkomen op het forum. Uiteraard zijn er in België ook soortgelijke eindejaarslijsten en die vind ik altijd zeer leuk. Ik hou van muziek en in dergelijke lijsten zijn de meeste liedjes wel goed, dus durf ik er zeker naar te luisteren. Wat ik wat spijtig vind, is dat met zo'n vaste lijst de boel wat geforceerd overkomt, maar ik begrijp het wel. Op die manier is er altijd wel een uitgesproken nummer 1 en heb je niet een hele lijst liedjes die met een handvol stemmen gelijk staan." Wie hoort er op 1 in de Top 2000? Thundercover: "Genesis met Supper's Ready. Waarschijnlijk niet echt een bekend nummer (het staat niet eens in de Top 2000), maar voor mij echt de nummer één van alles wat ooit gemaakt is. Er zit van alles in en het afsluitende non-vocale gedeelte heeft zo veel lagen. Ogen dicht en genieten voor mij." _Night-Men_: "Child in Time van Deep Purple. Geweldig nummer, staat al sinds het begin in de top 10, maar helaas nog nooit op 1. Moet verandering in komen!" Cabyon: "Ik zou nu wel een of ander vaag bandje kunnen voordragen, maar alles bij elkaar opgeteld is Bohemian Rhapsody van Queen toch wel je van het. Ik dacht eerst dat het drie aparte nummers waren. En dat de zanger Freddie Mercury heet helpt natuurlijk ook." thebig: "Dat is een moeilijke vraag, ik heb de lijst snel doorgekeken en mijn eerste 15 favoriete liedjes aangeduid. Bovendien zijn er ook een heleboel liedjes die er gewoon niet instonden. Als ik dan toch moet kiezen uit de lijst dan, is het LA Woman van The Doors. Dit jaar heb ik The Doors goed leren kennen en ben ik er een aantal maanden echt verslaafd aan geweest. Elke dag een album luisteren voor het slapengaan en na 6 dagen opnieuw beginnen (want ze hebben maar 6 albums). Van de nummers die The Doors in de lijst hebben staan, vind ik dit het beste. Bovendien zit er LA in de titel, een mooie knipoog naar GTA V. Als je het zo bekijkt, vat dit nummer 2013 perfect samen voor mij op vlak van audio en games." Kun je je vrije keuzes nader toelichten? Thundercover: "Supper's Ready staat hierboven al genoemd. Tribute van Tenacious D is puur genialiteit, zeker in combinatie met de clip (waarin wellicht een glimp van het allerbeste nummer ooit is op te vangen). The Riddle van Nik Kershaw is hetzelfde: de clip maakt het allemaal net een tikje vreemder. The Funeral van Band of Horses vind ik een erg mooi nummer. Princes of the Universe van Queen is een beetje als Supper's Ready: heeft verschillende stukken en is daarmee niet echt te vergelijken met het standaard couplet-refrein-couplet-refrein-brug-refrein (2x)" _Night-Men_: "The Miracle van Queen heb ik meer gekozen omdat dat nummer de draai gaf. Als kind luister je natuurlijk gewoon die kinderdiscogenres, maar op een gegeven moment krijg je meer een eigen smaak. The Miracle was toen het nummer wat daar voor een deel voor heeft gezorgd, samen met een aantal cd's van mijn vader (Street Legal van Bob Dylan, Legend van Bob Marley, Flashpoint van The Rolling Stones en 24 Carat Purple van Deep Purple). Vandaar dat ook Bob Dylan bij de vrije keuze staat. Mijn favoriete nummer van Queen, One Vision, staat er nog bij (kende ik overigens al voor ik GTA IV had gespeeld), Sad But True van Metallica vind ik ook een goed nummer (vooral live tijdens Freddie Mercury Tribute), en Hey Joe van Jimi Hendrix is ook gewoon een favoriet." Cabyon: "Wel, Minnie Ripperton's Lovin' You heb ik erin gezet vanwege die prachtige, hoge uithalen; Tom Petty & The Heartbrakers' Breakdown is gewoon een lekker nummer en Let's Start A Band van Amy McDonald doet me denken aan de fijne zomers waarin mijn vader dit nummer naar goed gebruik kapot draait." thebig: "Ik heb geen vrije keuzes ingevuld." _______________ Zo zie je maar weer dat iedereen zijn eigen verhaal heeft bij de Top 2000. Sommige mensen kregen het met de paplepel ingegoten, anderen gingen zelf op ontdekkingstocht uit, maar ze hebben allemaal één ding gemeen: ze zijn gek op muziek. Meepraten over de Top 2000? Hier kun je terecht.
-
Deze rubriek is geschreven door @Foreigner97 "Yoo-hoo, it's Toni here, right at Flash! Your hot source for flashy music." Heb jij dat ook wel eens? Ben je net gearriveerd bij Ocean View Hotel of Vercetti Estate, maar eigenlijk heb je totaal geen zin om uit te stappen. Niet nu de eerste klanken van Video Killed the Radiostar of Owner of a Lonely Heart net door je Oceanic schalken. Nog maar even een blokje om rijden dan maar. Muziek is betoverend en eindeloos. Weinig mensen die thuis geen enorme collectie aan CD's of LP's hebben staan, of bij wie Spotify standaard aanstaat met zijn favoriete playlists die bestaan uit allerlei variaties van artiesten en genres. Interessant eigenlijk, dat de charme van muziek in GTA juist net ligt in het feit dat het beperkt is. Je wordt in zekere zin geforceerd om af te stemmen op één van de afwisselende radiostations, die je, nadat je het spel na uren spelen eindelijk uitgespeeld hebt, nummer voor nummer uit je hoofd mee kan blèren. Deze week neem ik jullie mee terug naar het jaar 1986, toen velen van jullie ongetwijfeld de straten van Vice City onveilig hebben gemaakt als Tommy Vercetti. Flash FM is voor velen hét radiostation van Grand Theft Auto Vice City. De vrolijke en toffe muziek en de drukke DJ Toni sluiten perfect aan op het wat mij betreft reeds niet geëvenaarde sfeertje van het spel. "This is Toni and you're on Flash, where we play nothing but the best pop music, all day, every day until the end of time. Which could be tomorrow, so live like it's forever, tonight" DJ Toni is het gezicht achter Flash FM in GTA Vice City, maar helaas weten we - buiten het feit dat ze haar radiostation opfleurde met haar vrolijke commentaar - nauwelijks iets van haar af. "So right, there was this old cow. I mean, she was OLD! Must have been like 30. (...) By the time I’m thirty, I’ll be doing something really important." Dat ze aan de jonge kant is, blijkt wel uit de van haar verschenen artworks en bovenstaande quote van haar. Hoe oud ze precies is of was weten we helaas niet. Komisch is overigens dat ze 15 jaar later nog steeds DJ was, van Flashback FM in GTA III. Kennelijk is het DJ-zijn toch nog iets waar ze waarde aan hecht. Gelukkig maar. Maar goed: DJ is één, maar wat belangrijker is is uiteraard de muziek die gedraaid wordt. Monsterhits als Billie Jean van Michael Jackson wisselen de meer bescheiden hitjes als Out of Touch van Daryl Hall en John Oates af. Wat de beste plaat uit Flash FM is is uiteraard subjectief, en het is ook verdraaid lastig om een keuze te maken. Niet alleen het feit of het nummer 'mooi' is speelt mee, maar ook nostalgische gevoelens en associaties zijn belangrijk. Misschien wel belangrijker in dit geval. Steppin' Out van Joe Jackson is niet een plaat die ik voor het spelen van Vice City zo geweldig tof zou vinden, maar het feit dat ik bij het opzetten van deze direct denk aan aan het rondrijden in Downtown of Prawn Island vergroot de persoonlijke waarde van dit nummer aanzienlijk. Andere toppertjes zijn Dance Hall Days van Wang Chung of Self Control van Laura Branigan. Laatstgenoemde nummers zijn hieronder geplaatst, zodat je ze nog even kunt beluisteren. Gewoon, voor het gevoel. http://www.youtube.com/watch?v=p8-pP4VboBk Wat is jouw gevoel bij Flash FM? Wat is jouw favoriete nummer uit dit radiostation? Deel het hieronder!
-
Deze rubriek is geschreven door @Die Hard Ik dacht altijd dat ik nooit zo'n gigantische fan was van series, totdat een vriend me aanraadde om één keer een aflevering van The Office te kijken. Aan het einde van de zomervakantie deed ik dat en sindsdien ben ik niet meer opgehouden met kijken. Een aantal van jullie zullen The Office vast en zeker kennen en misschien ook wel kijken/hebben gekeken, maar voor degenen die niet bekend zijn met de serie: de naam zegt het eigenlijk al. De setting van de serie is een doodgewoon kantoor in Scranton, een plaatsje in de Verenigde Staten, maar net zo saai als een doodgewoon kantoor is het zeker niet. Met Steve Carell in de hoofdrol van baas Michael Scott en een ijzersterke cast is elke aflevering weer een genot om naar te kijken. De allerlaatste aflevering van The Office is in mei van dit jaar uitgezonden op de Amerikaanse televisie. Van de negen seizoenen die het heeft gekend heb ik er sinds het einde van de zomervakantie zeven doorheen gejaagd. Ik besef net dat ik dus twee-en-een-halve dag heb besteed aan het kijken van The Office-afleveringen, wat maar weer bewijst hoe ontzettend enthousiast ik erover ben. Steve Carell is absoluut één van de beste acteurs die er rondloopt en diverse scènes of uitspraken in The Office zijn mede dankzij hem ook zeer bekend op het internet. Denk aan That's what she said en de ontzettend bekende Twee van mijn favorieten. Oh, en voordat ik het vergeet: de bloopers zijn misschien wel net zo grappig als de afleveringen zelf."No God! No God, please no! No! No! Nooooooo!" Maar helaas komen aan alle mooie dingen een eind. Toen ik gisterochtend het zevende seizoen aan het downloaden was zag ik dat één van de laatste afleveringen van dat seizoen de titel 'Goodbye, Michael' droeg. Mijn angst bleek de waarheid: Steve Carell verliet aan het einde van seizoen zeven de serie. Ik kon niet leven met de gedachte dat ik nog maar een paar afleveringen verwijderd was van zijn vertrek en van één uur 's middags tot elf uur 's avonds heb ik vervolgens het hele zevende seizoen afgekeken. Je mag me knettergek noemen, maar ik ben van de serie en van Steve Carell gaan houden. En om dit artikel van Multitainment op een (voor mij) emotionele maar mooie manier af te sluiten: , met alle prachtige herinneringen in de video verwerkt.Ben jij ook een ontzettende fan van The Office? Laat dat dan weten in een reactie! De rest zou ik absoluut willen aanraden om de allereerste aflevering van de serie te kijken. Dat advies kreeg ik een paar maanden geleden immers ook, en kijk hoe dolgelukkig ik ben dat ik dat advies ter harte heb genomen.
-
Deze rubriek is geschreven door @MegaPilot Deze week probeer ik voor het eerst Multitainment aan te pakken op de nieuwe manier. Ook ik ga weer een nummertje aan jullie proberen verkopen dat bij mij hoog aangeschreven staat. Het betreft het nummer Waiting for Superman van Daughtry. De songtekst gaat over een vrouw die wacht op haar prins op het witte paard (a.k.a. haar Superman). Klinkt heel cliché, en dat is het ook. Als we de lyrics letterlijk mogen nemen, dan zit ze alleen op een appartement. Natuurlijk mogen we dat niet letterlijk nemen, maar moeten we dat lezen als "ze is eenzaam". Herkennen alle singles zich daar niet af en toe in? Ontken zoveel je maar wilt, het is niet voor niets dat studies aantonen dat singles ongelukkiger zijn dan niet-singles. "She’s waiting for Superman" Genoeg geluld, wie of wat is Daughtry? Daughtry verwierf bekendheid door de leadzanger/gitarist die vierde werd in 2006 in American Idol. De laatste twee jaar was het echter wat stil rond Daughtry. Waiting for Superman is het eerste nummer van hun nieuwe album Baptized. Dit liedje komt echter beter tot zijn recht als je de erbij kijkt. In deze videoclip zien we het hoofdpersonage die in het begin van de video een meisje wegduwt, net voordat een fietser haar omver ging rijden. Het meisje ziet de fietser niet en scheldt hem de huid vol. Ons hoofdpersonage vervolgt echter zijn weg. We zagen al eerder een oudere vrouw, nu wordt diens handtas gestolen. Ons hoofdpersonage achtervolgt de dief, overmeestert hem, om uiteindelijk zelf aangepakt te worden door de politie. Na een ruwe behandeling mag hij echter weer vrij rondlopen.Hierna zien we een oudere man die we al eens in het begin zagen. Hij staat op de rand van een gebouw, klaar om te springen en zijn leven te beëindigen. Ons hoofdpersonage snelt ernaartoe en trekt hem weg. Alweer wordt hij de huid vol gescholden en loopt hij weg. "Save her now before it’s too late tonight" Nog eenmaal gaat ons hoofdpersonage de held spelen. Terwijl het meisje dat we ook al eens sporadisch zagen in het begin van de video gepest wordt, komt hij in actie. Hij duwt de pesters nogal agressief weg en begeleidt het meisje naar haar moeder. Die moeder is tevens de vrouw wiens handtas hij terugbracht. Maar één van de pesters belt de politie met een beschrijving van hem, waarschijnlijk met de boodschap dat hij hun had geslagen of iets dergelijks. Terwijl ons hoofdpersonage net dochter en moeder herenigde, wordt hij alweer in de boeien geslagen. De twee vrouwen leggen echter snel uit dat het om een misverstand gaat. Na alweer een ruwe behandeling van de politie eindigt de videoclip met een innige omhelzing tussen de jonge vrouw en ons hoofdpersonage. In mijn ogen is dit een prachtig nummer dat eigenlijk totaal niet in de huidige tijd past. Tegenwoordig wordt er naar mijn mening te veel cheesy pop gemaakt die niemand nog kan boeien. Emotievolle nummers worden steeds schaarser, maar misschien maakt dat nummers als deze net zo speciaal.
-
Deze rubriek is geschreven door @Die Hard Na een vakantie van een paar weken maak ik mijn rentree met een (voor mij) nieuwe rubriek, Multitainment. Deze week wordt er (helaas) geen band uitgelicht, maar ga ik proberen om iets heel anders te doen. Ik heb besloten te vertellen over een nummer uit mijn muziekcatalogus. Een nummer wat mij qua emotie en songtekst heel erg aanspreekt, en ik denk dat ik zeker niet de enige zal zijn. Het nummer waar ik jullie aan wil introduceren is Backstreets van Bruce Springsteen en is afkomstig van zijn album Born To Run uit 1975. Sommigen van jullie zullen nu denken: "1975? Laat maar zitten.", maar het enige wat ik jullie wil vragen is deze video af te spelen, je ogen dicht te doen en het een kans te geven. Hopelijk zijn jullie dan geïnteresseerd genoeg om het verhaal achter dit nummer te ontdekken. Een aanrader: lees het vervolg van de rubriek terwijl je naar het nummer luistert. Backstreets vertelt het verhaal van de hoofdpersoon (in dit geval de zanger, Springsteen) en Terry. Nu denk je bij de naam Terry aan een jongen, maar Terry is een dame, gebaseerd op een liefde van Springsteen van de jaren voordat hij dit nummer schreef. Het eerste couplet begint met de tekst "One soft infested summer, me and Terry became friends" waarna een aantal van hun mooie herinneringen op worden genoemd ("Sleeping in that old abandoned beachhouse, getting wasted in the heat." (...) "Slow dancing in the dark on the beach at Stockton's Wing.") Ze maken elkaar de belofte dat ze voor altijd zullen leven en alles samen aan zullen gaan. Maar dan slaat het nummer om. De backstreets zijn niet zo rooskleurig meer als dat ze ooit voor de twee geliefden waren en zoals Springsteen in het couplet op 2:59 in bovenstaande video begint te zingen: "At night sometimes it seemed you could hear that whole damn city crying. Blame it on the lies that killed us. On the truth that ran us down. You can blame it all on me, Terry it don't matter to me now. When the breakdown hit at midnight, there was nothing left to say. Except I hated him, and I hated you when you went away."De relatie en onsterfelijke vriendschap tussen de twee is over, en zoals uit het couplet te interpreteren valt: Terry verliet de ik-persoon voor een ander. "When the breakdown hit at midnight, there was nothing left to say. Except I hated him, and I hated you when you went away." Uiteindelijk komen de twee toch weer bij elkaar terug, maar of ze weer samen komen is onduidelijk. In het laatste couplet zingt Springsteen: "Laying here in the dark, you're like an angel on my chest. Just another tramp of hearts, crying tears of faithlessness. Remember all the movies, Terry we'd go see. Trying to learn how to walk like the heroes, we thought we had to be. But after all this time to find: we're just like all the rest. Stranded in the park and forced to confess to, hiding on the backstreets." Het verhaal van Backstreets wordt afgesloten met een line die het niet verdient om zo in het klein in een alinea te staan: "We swore forever friends, on the backstreets until the end." Mijn dank voor het idee achter deze rubriek gaat overigens uit naar @MegaPilot. Hij was degene die me aanraadde over dit onderwerp te gaan schrijven, vanwege mijn liefde voor gepassioneerde en emotionele verhaallijnen in muziek. Vonden jullie dit ook interessant en leuk om te lezen, of vonden jullie er helemaal niets aan? Laat het alsjeblieft weten in een reactie, zodat ik een idee krijg of ik hier mee verder moet gaan of niet.
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte GTA V ligt nu ongeveer anderhalve week in de schappen en ondertussen heeft het hele forum zich als een kudde hongerige wolven op dé game van 2013 gestort. Uw vertrouwde Multitainment-redacteur liet zich ook onderdompelen in de hectiek van Los Santos en ging voor u op zoek naar het beste radiostation uit het spel, en dat is geworden... Het moet gezegd worden, ondergetekende was een beetje teleurgesteld in het uiteindelijke radioaanbod van GTA V. Na in Vice City en San Andreas verwend te zijn met retegeile nostalgische pareltjes, ging het vanaf IV al bergafwaarts. Met de komst van V herstelt Rockstar zich enigszins, maar dit door electro en hiphop overheerste scala aan songs is lang niet voor iedereen weggelegd. Eén radiozender weet echter toch nog een beetje de ouderwetse feeling te vatten en dat is, zoals u natuurlijk al gezien had, Los Santos Rock Radio. Dit station met de niet bijster originele naam wordt gehost door Kenny Loggins, een all-American singer-songwriter die in de jaren 70 naam maakte met makkelijk te verteren rockliedjes. Er is slechts één nummer van hem te horen op LS Rock Radio, maar men heeft hem toch bereid gevonden de programma's aan elkaar te praten. Uw verslaggever probeerde de heer Loggins telefonisch te bereiken: "....." "....." "Rosie Henderson, secretariaat Kenny Loggins, goedenavond, kan ik u helpen?" "Goedenavond mevrouw Henderson, ik was op zoek naar meneer Loggins zelf. Is hij in de buurt?" "Meneer Loggins is op dit moment bezig met een aloë vera-kuur, dus hij is niet bereikbaar voor interviews." "Ah, dan wacht ik wel even." "Dat is niet nodig, meneer. Na deze kuur wordt meneer Loggins verwacht bij zijn chakratherapie, en daarna gaat hij zijn Keniaanse adoptiezoontje ophalen van LSX. Probeert u het een andere keer nog eens." "Maar-" "Goedenavond meneer." "..." U begrijpt, met de heer Loggins in contact komen vereist een grondige voorbereiding, die uw altijd procrastinerende redacteur natuurlijk niet had. We konden hem dus niet vragen naar zijn songkeuze en visie op het muzikale landschap van zijn prachtige zender, iets wat de gehele MAF-redactie ten zeerste betreurt. Om u als trouwe lezer toch een beetje tegemoet te komen, pikken we er snel even een paar hoogtepuntjes uit. Wat te denken van van Small Faces, een prettige instrumental die ook al te horen was in één van de trailers. Ook Queen (Radio Ga Ga), Foreigner ( ), Phil Collins ( ) en Elton John ( ) zijn vertegenwoordigd. Absolute topper is echter van Chicago, een geweldige tranentrekker over een emotionele break-up van twee geliefden die samen alles hebben meegemaakt. Toen Trevor uweetwelwie moest achterlaten begon dit nummer te spelen op de radio in zijn auto, en ik kan u vertellen, ik hield het nauwelijks droog.Bent u benieuwd naar de volledige tracklist, neem dan eens een kijkje op deze handige pagina op WikiGTA.
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Wist u dat Elvis Presley op 9 september 1956 voor het eerst te gast was in The Ed Sullivan Show? Wist u dat op 17 juli 1996 er een Boeing 747 van Trans World Airlines neerstortte in de Atlantische Oceaan? Wist u dat sportfabrikant Nike op 23 oktober 2007 concurrent Umbro overnam? Nee? Geeft helemaal niets, want Boudewijn de Groot weet u zich vast nog wél te herinneren. De Groot kwam op 20 mei 1944 ter wereld in een Japans interneringskamp in Batavia, Nederlands-Indië. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog keerde de zwaar gehavende familie terug naar Nederland, waar Boudewijn, zijn broer en zijn zus werden ondergebracht in verschillende pleeggezinnen. Boudewijn begon met het bespelen van de akoestische gitaar, waarop hij vooral liedjes van idolen als Jacques Brel speelde. Soms trad hij op op huisfeestjes van bevriende studenten. Dit bleef De Groot op recreatieve basis doen, tot een nieuwslezer een filmopname van zo'n feestje in handen kreeg en deze doorspeelde aan een kennis bij Phonogram Records. Zo kwam het dat De Groot met jeugdvriend Lennart Nijgh de nummers Strand, Sexuele Voorlichting, Élégie Prenatale en Refrein voor... (sic) mocht opnemen. Succes bleef uit, dus werd om een doorbraak te forceren besloten om een aantal covers op te nemen. Op het officiële, self titled debuutalbum prijkten vijf songs van Nijgh en De Groot. De rest van de plaat bestond uit Nederlandse bewerkingen van nummers van onder meer The Kinks en Bob Dylan. Boudewijn de Groot zou uitgroeien tot één van de meest succesvolle solomuzikanten uit de Nederlandse geschiedenis. Hij treedt tot op de dag van vandaag nog steeds op. De protestnummers uit zijn vroege periode speelt hij echter nog maar zelden, terwijl dat juist de nummers zijn die veel mensen verliefd lieten worden op de muziek van De Groot. Klassiekers als en Verdronken Vlinder, de oudere generaties zijn ermee opgegroeid. Als kind van de 12e eeuw is het misschien moeilijk om de muziek van De Groot te waarderen. Vooral de vroege platen zijn erg lo-fi qua productie en arrangementen, maar mijns inziens zit daar 'm nou juist de charme van early Boudewijn in. Alles is gestript van toeters en bellen, je hoort een zingende man met zijn gitaar, en dat is het. Het is alsof hij zich direct tot jou richt. In die categorie zou je absoluut eens moeten luisteren naar Beneden Alle Peil, een liedje over een meisje dat het niet zo nauw neemt met monogamie. Mij laat het in ieder geval nooit onberoerd. Tot slot nog even een auteursmededeling: blijf alsjeblieft reageren op de artikelen die wij elke week voor jullie schrijven, en laat het vooral ook weten als er een bepaalde artiest is die je graag eens besproken ziet worden. Alle input is welkom.
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Heeft u uw contributie al betaald? Heeft u de hond al uitgelaten? Heeft u het vuilnis al buiten gezet voor uw partner? Heeft u al koffie gepakt? Ja? Mooi, dan heeft u nu alle tijd voor een lesje songwriting van Benjamin Francis Leftwich. Leftwich, een steevast goedgeklede jongeman met een vriendelijk aardappelhoofd, groeide in het Engelse York op met The Rolling Stones, Bob Dylan, Nick Drake en andere vermaarde muzikanten. Al op zijn tiende begon hij met het bespelen van de gitaar, waar hij al snel zijn eerste liedjes op schreef. Hij doorliep zijn schoolcarrière op Hempland Primary State School en Bootham en ontwikkelde ondertussen zijn muzikale talenten. Na jaren ploeteren in kleine clubs en kroegen, kreeg hij in 2011 zijn debuutalbum Last Smoke Before the Snowstormp de winkels in. De plaat ontving overwegend goede reacties en sommige recensenten maakten de link met José Gonzalez en Damien Rice. Die link is absoluut te begrijpen, hoewel ondergetekende Leftwich verkiest boven Gonzalez en Rice. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Leftwich wel erg in herhaling valt wat betreft de structuur en mood van zijn liedjes, soms op het slaapverwekkende af. Blijf je echter bij de les, dan ontdek je kleine verhaaltjes over liefde, dood, verdriet en afstand. Hoogtepunten op het album zijn , en , sterke popliedjes met net genoeg catchyness voor de casual luisteraar.Ben je bereid om door de eentonigheid heen te kijken, dan heb je aan het debuut van deze koddige Brit een heerlijk album voor tijdens de koude winterdagen. Een nieuw album schijnt in de pijplijn te zitten, dus uw favoriete redacteur wacht rustig af wat de tijd zal brengen.
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Gaan jullie de laatste tijd ook zo lekker? Ja? Goed, want dan is het nu weer tijd voor een potje verdriet en depressie. Nee hoor, MAF blijft gewoon bestaan, wees daar vooral niet ongerust om. Hetgeen waar ik jullie mee hoop te ontroeren is de Deense jangle pop-band Northern Portrait. Northern Portrait ontstond in de zomer van 2007 in de Deense hoofdstad Kopenhagen. Zanger Stefan Larsen en zijn muzikale kompanen deelden een voorliefde voor de Britse tranentrekkers van The Smiths en besloten een soortgelijk geluid na te streven. Hun met rinkelende gitaren en poëtische allure overladen geluid was voor het eerst te horen op de in 2008 verschenen EP The Fallen Aristocracy. Datzelfde jaar volgde ook nog Napoleon Sweetheart, maar daarna was het bijna twee jaar stil rondom de Scandinavische act. Begin 2010 was er echter weer nieuws uit het Northern Portrait-kamp. De band bracht zijn definitieve debuutalbum Criminal Art Lovers uit, een album dat in vrijwel elk opzicht aan eerdergenoemde Smiths doet denken. De naam klinkt Smithsy, de cover ziet er Smithsy uit, de songtitels zijn Smithsy en, de grootse overeenkomst, ze klinken precies als The Smiths, alleen wat vlotter en minder zeurderig. Als je net als ik een passie voor lekker in het gehoor liggende gitaarlijnen hebt, dan zou dit zomaar eens je vondst van het jaar kunnen zijn. Neem , of , drie uitstekende representaties van het repertoire. Je merkt snel genoeg of deze sound in je straatje past, aangezien het allemaal behoorlijk op elkaar lijkt en de stem van Larsen een typisch gevalletje hate it or love it is. Ondergetekende kan The Smiths maar moeilijk verdragen, maar vindt Northern Portrait helemaal te gek. En zo werd een op het eerste oog schaamteloze rip-off één van Silverbyte's favoriete bands van de afgelopen maanden.
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Een tijdje terug vroeg ik me in deze rubriek nog af of de Nederlandse zomer here to stay was. En verdomme, wat heeft-ie zich bewezen de afgelopen dagen. Met deze temperaturen kan ondergetekende niet veel anders doen dan met de gordijnen omlaag en een fles water naast zich stilzitten op zijn slaapkamertje. En ja, om de benauwde stilte te doorbreken zet je dan maar weer een muziekje op, bij voorkeur iets zomers met een upbeat. Gemakshalve (je denkt toch niet dat ik nu zwaarbeladen onderwerpen ga bespreken? Kijk eens naar buiten, lul) heb ik dan ook gekozen voor lichte kost, te weten Hurricane #1. Hurricane #1 werd in 1996 in Oxford opgericht door Andy Bell, die na het uit elkaar vallen van zijn oude band Ride niet stil wilde blijven zitten en een aantal gelijkgestemde muzikanten opzocht. Ze tekenden bij Creation Records, het platenlabel waar ook grote namen als Oasis, The Jesus And Mary Chain en Primal Scream onder contract stonden. In 1997 kwam hun self titled debuutalbum uit, welke een paar bescheiden hitjes voortbracht, maar nooit echt het succes bracht waarop gehoopt werd. 1999 betekende de release van opvolger Only The Strongest Will Survive, een album met veel grootse, lang uitgesponnen tracks zoals en . Single bereikte plaats 19 in de Britse album charts, maar net als het debuutalbum bleef het mainstream succes uit. Critici verweten de band vooral een gebrek aan zinnige teksten, kritiek die ook labelgenoten Oasis regelmatig ten deel viel. Interessant detail is dat Andy Bell na de break-up van Hurricane #1 kortstondig voor Gay Dad ging spelen, maar daarna gevraagd werd als bassist voor Oasis, een uitnodiging die hij onmiddellijk aannam. Hurricane #1 was geen lang leven beschoren, zo blijkt wel. Veel mensen zagen ze toch als een kleiner, minder broertje van Oasis. Onterecht, als je het mij vraagt. Ja, kleiner waren ze zonder discussie, maar wat betreft het brouwen van solide, grote tracks deden ze nauwelijks voor hun grote broer onder. De invloeden zijn duidelijk hoorbaar, maar er is naar mijn weten niets mis met het verwerken van je voorbeelden in je eigen muziek. De vaardigheid om knallende, goed in het gehoor liggende teksten te vervaardigen was bij songwriter Bell absoluut aanwezig, getuige songs als en Let Go Of The Dream, emotionele power ballads die al na één keer mee te zingen zijn.Houd je van rock met een catchy randje, dan is dit een band die eigenlijk niet in je verzameling mag ontbreken. Beide albums hebben een paar 'mwah'-nummers, maar bieden genoeg kwaliteit om een aandachtige luisterbeurt te geven.
-
Deze rubriek is geschreven door @NandroDavids We hadden afgelopen week officieel een hittegolf, en dat zijn weken waarin je volgens mij zo min mogelijk inspanning moet leveren. Dus, lekker naar het strand, een dagje naar het zwembad, in de tuin in de schaduw liggen, of simpelweg binnenblijven bij de ventilator of airco. Wat je ook doet, één activiteit kun je daar prima naast doen: een boek lezen. Daarom, deze week in Multitainment, de nieuwste thriller van Dan Brown: Inferno. Ik 'jat' voor het gemak maar even de omschrijving van de backcover. Immers: zo min mogelijk inspanning doen. Robert Langdon, hoogleraar kunstgeschiedenis en symboliek, wordt op een nacht wakker in een ziekenhuis in Florence zonder te weten hoe hij daar is beland. Geholpen door een stoïcijnse jonge vrouw, Sienna Brooks, vlucht Langdon en raakt hij verzeild in een duizelingwekkend avontuur. Langdon ontdekt dat hij in het bezit is van een reeks verontrustende codes, gecreëerd door een briljante wetenschapper; een genie dat geobsedeerd is door het einde van de wereld en het duistere meesterwerk Inferno van Dante Alighieri. De strijd tegen deze mysterieuze vijand voert hen langs tijdloze locaties als het Palazzo Vecchio, de Boboli-tuinen en de Dumo, en Langdon en Brooks stuiten op een netwerk van verborgen doorgangen en eeuwenoude geheimen... Degenen onder jullie die al eerder boeken van Brown hebben gelezen, bijvoorbeeld De Da Vinci Code of Het Bernini Mysterie, zullen het al herkennen: dit lijkt eenzelfde soort boek. En dat is het ook. Brown past slim dezelfde trucjes toe als hij deed in zijn ongekend succesvolle vorige boeken, en waarom ook niet? Als het werkt, en het levert geld op, gewoon lekker blijven doen. Dat maakt het geen slecht boek overigens. Hans Klok zijn shows zijn een aaneenschakeling van trucs, en dat weet je als toeschouwer, maar hij doet het zó goed dat het je niet uitmaakt. Datzelfde geldt voor Browns nieuwe boek: Inferno is een aaneenschakeling van trucjes die De Da Vinci Code zo succesvol maakten, maar het is wederom zo goed gedaan dat je het als lezer gretig accepteert. Maar uiteraard heeft dit boek minpunten. We weten uit eerdere boeken dat Robert Langdon claustrofobisch is, en dat wordt ook in Inferno weer meerdere keren genoemd. Maar het heeft helemaal niets met het verhaal te maken, en voegt helemaal niets toe. Alsof Brown ooit die eigenschap aan zijn hoofdpersonage heeft gegeven, maar er uiteindelijk helemaal niets mee doet. Jammer. Wat ook niets toevoegt zijn ellenlange beschrijvingen van de omgeving, van locaties, en van het weer. Brown is niet de literaire schrijver die dat op een mooie manier doet, en kan dat dan ook maar beter laten. Verder is de Nederlandse vertaling van een bedroevend niveau. Ik moest de eerste tientallen pagina's echt doorworstelen. Ter illustratie een kort fragment: In het commandocentrum met zijn drie satellietverbindingen en met communicatielijnen via een overvloedige verzameling relaisstations aan de wal, werkten bijna vijfentwintig mensen - technici, analisten, operatiecoördinatoren - die aan boord woonden en onafgebroken contact onderhielden met de operatiecentra die de organisatie op het land bezat. Gelukkig zit je na een tijdje zo in het verhaal dat je hier niet meer over zult vallen. Inferno is gewoon weer een sterke thriller, een absolute pageturner, ideaal om in de vakantie even lekker te lezen. Verstand op nul, en een spannend verhaal, wat wil je nog meer? Ja, een biertje erbij, en bij voorkeur dus de Engelstalige versie van het boek.
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Soms ga je lekker, soms ga je slecht. Ik ga de laatste weken overwegend lekker, en zoals je vast ook al hebt ondervonden, ga je nóg lekkerder met bepaalde muziek. Er zijn legio bands om uit te kiezen als je op zoek bent naar upbeat feelgoodness, maar mijn keuze is deze keer gevallen op Jet. Jet ontstaat in 2001 als uitlaatklep van vier Australische studenten die een passie voor stampende rock-riffs delen. Cameron Muncey, Mark Wilson en de broertjes Nic en Chris Cester zijn alle vier gek op bands als The Who, AC/DC, The Rolling Stones, The Beatles en The Loved Ones en zijn vastberaden van deze passie hun beroep te gaan maken. De bandnaam ontstaat bij het idee dat als ze een korte naam kiezen, ze in grote, dikke letters op posters gedrukt zullen worden. Tijdens het opnameproces van hun debuutalbum Get Born worden ze gebeld met de vraag of ze willen openen voor The Rolling Stones, tijdens hun tournee door Australië. Jet speelt dat jaar talloze shows en staat al gauw duidelijk op de radar van de pers en het grote publiek. Het gelukkige toeval wil dat op dat moment een andere lokale band, The Vines, ook aan het doorbreken is, waardoor de interesse in Australische rockbands tot grote hoogten stijgt. Jet groeit in hoog tempo uit tot één van de grotere Australische acts van het nieuwe decennium. Hun debuut wordt goed ontvangen, hoewel sommige critici de band betichten van het jatten van melodieën en 'zich er wel heel makkelijk vanaf maken'. De groep laat zich echter niet uit het veld slaan door deze verwijten en begint te werken aan opvolger Shine On, die in 2006 uitkomt. Op het album staan meer persoonlijke, downtempo nummers, onder meer over de overleden vader van de gebroeders Cester. In 2009 verschijnt hun derde plaat Shaka Rock, wat later hun laatste release zou blijken te zijn. De tracklist bestaat uit nummers die een beetje het midden houden tussen hun eerdere twee albums, met foot to the floor-rocksongs die afgewisseld worden met melancholische meezingers. Na het verschijnen van Shaka Rock blijft het bijna drie jaar lang relatief stil rondom de band. Begin 2012 wordt bekendgemaakt dat Jet ophoudt te bestaan. Jet is voor mij de belichaming van de ideale rock 'n' rollband. In hun ruim tienjarig bestaan hebben ze zo veel verschillende soorten nummers geschreven, maar daarbij toch altijd die herkenbare sound behouden. Het bekendste voorbeeld van een typische Jet-song is natuurlijk megahit , maar ook , en doen het goed als je in gedachten met je muscle car over de Amerikaanse snelwegen raast. Om je te verdiepen in de softere kant van de Aussies zou je kunnen luisteren naar , of ."Oh, look what you've done You've made a fool of everyone Oh, seems like such fun Until you lose what you had won"
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte De zomer lijkt, kijkend naar het weer van de afgelopen dagen, eindelijk begonnen te zijn. Of deze here to stay is moeten we nog maar afwachten, maar we kunnen wél van de gelegenheid gebruikmaken om de zomer ook door onze speakers te blazen. Een recente ontdekking die zich hier uitstekend voor leent is Jagwar Ma, een Australische band die in juni haar debuutalbum Howlin uitbracht. De groep, begonnen als duo (op de meeste afbeeldingen van de band zijn slechts twee leden te zien), bestaat uit Jono Ma, Gabriel Winterfield en Jack Freeman. De heren maken muziek die al bij de eerste klanken moeilijk te categoriseren blijkt. De eerste indrukken die het oproept zijn vooral: fris, zomers, catchy, maar ook artsy en eigenlijk wel een beetje vreemd. De formule die gebruikt wordt bij het ontstaan van de nummers lijkt in grote lijnen steeds hetzelfde: 80's blips & blops, sterke drum & bass, gitaren met veel reverb, repetitieve lyrics, alles overgoten met een zonnig, psychedelisch sausje. Howlin is in zijn geheel een prima, makkelijk luisterbaar album, hoewel de plaat met en wel twee duidelijke uitschieters kent wat betreft gelikte productie en radiovriendelijkheid. De andere tracks doen wat betreft kwaliteit niet voor deze twee onder, maar verzanden hier en daar in langdradigheid en voor de casual luisteraar iets te trippy jams. De hoofdthematiek op Howlin is liefde, en dan vooral de problemen die affectie met zich meebrengt. Jagwar Ma weet dit echter te verwerken in nummers die sprankelend klinken en makkelijk mee te zingen zijn, zodat je met gemengde gevoelens achterblijft na het luisteren naar hekkensluiter .Als ik afga op mijn persoonlijke gevoel en voorspellingsvermogen, zal Jagwar Ma waarschijnlijk nooit een wereldhit worden, maar de indie- en hypekids zullen deze Aussies met open armen ontvangen op de festivals. Hun agenda loopt al aardig vol, met onder meer een optreden op Lowlands in de planning. Als je erbij bent in de Flevopolder: gaan zien!
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Na de Nederlands getinte Multitainment van vorige week, blijven we nog lekker even hangen in de wereld van de Nederhop. Vandaag de mannen die hiphop op een heel andere manier benaderden, maar daarmee de lat wel ongekend hoog legden voor alles wat daarna nog zou volgen. Ik heb het natuurlijk over Opgezwolle. Opgezwolle was een rapformatie uit -hoe kan het ook anders- Zwolle, bestaande uit Rico, Sticks en Delic, die in 2001 besluit mee te doen aan De Oogst van Overijssel. Met sterke teksten en een flinke dosis kritiek op de maatschappij weten ze door te stoten naar de finale in poppodium Atak, waar ze uiteindelijk ook de eerste prijs in de wacht slepen. In de zomer van dat jaar brengen ze hun debuutalbum Spuugdingen Op De Mic uit. Het album krijgt lovende recensies en wordt tot op de dag van vandaag geschaard onder de betere hiphopalbums uit de Nederlandse geschiedenis. In 2003 volgt Vloeistof/Brandstof, een dubbel-cd waarvan de tweede opmerkelijk is: een lege, nog beschrijfbare cd die bestemd is voor de tracks die gratis op de officiële website van Opgezwolle te downloaden zijn. Aansluitend op de release van Vloeistof/Brandstof begint Opgezwolle aan de Buitenwesten-tournee, vergezeld door Jawat!, Typhoon, Kubus en Duvel. De tocht langs verschillende Nederlandse zalen en festivals wordt een laaiend succes en is overal binnen een mum van tijd uitverkocht. In januari van 2006 verschijnt het langverwachte derde album, Eigen Wereld. Op deze plaat werkt de groep, net als op de Buitenwesten-tournee, veelvuldig samen met andere artiesten uit het wereldje. Zo zijn er features van onder meer Duvel, Winne en Raymtzer te horen. Het wordt commercieel gezien het meest succesvolle Opgezwolle-album en schopt het tot een vierde plaatse in de Nederlandse Album Top 100, de hoogste notering voor een hiphopplaat ooit. Op 30 november 2007 maakt Opgezwolle tijdens een optreden in Heerhugowaard bekend te stoppen. De verklaring op de officiële website spreekt van 'een tijdelijke stop'. Vooral beatbakker Delic zal een andere weg inslaan en gaat zich toeleggen op reizen en kunstschilderen. Wat Rico en Sticks gaan doen blijft tot begin 2009 onbekend, wanneer ze aankondigen samen met A.R.T., Typhoon en James verder te gaan onder de naam Fakkelbrigade Het hoofdstuk 'Opgezwolle' is dus hoogstwaarschijnlijk afgesloten, maar gelukkig zijn er nog altijd de drie albums die door de hiphopscene met liefde gekoesterd worden. Persoonlijke favoriet van ondergetekende is Eigen Wereld, een album met veel referenties naar gebeurtenissen uit die tijd, maar dat nog steeds verdomd actueel klinkt. Rico en Sticks rappen over de verhoudingen tussen Nederland en de Verenigde Staten, het immigrantenbeleid, de gevaren van technologie en meer van dit soort zwaarbeladen onderwerpen. Om een goede indruk te krijgen van de capaciteiten van het trio, zou je kunnen luisteren naar bijvoorbeeld , en . Alle drie ijzersterke tracks die haarscherp verwoorden hoe de Nederlandse maatschappij, bewust en onbewust, draait. De rest van het album uitvlakken is echter allerminst mijn bedoeling. Het ruim 70 minuten durende meesterwerk is van begin tot eind boeiend, en het integraal beluisteren is absoluut geen straf.
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte In deze nieuwe episode van de altijd schitterende rubriek Multitainment aandacht voor nowadays youth a.k.a Der Jugend a.k.a De Jeugd van Tegenwoordig. Deze formatie staat binnen, en tegenwoordig zelfs buiten de landgrenzen bekend als vernieuwers van de hiphop, verrijkers van de Nederlandse taal en bovenal leiders in de party game. Vandaag hun legacy in een notendop. Over het ontstaan van De Jeugd bestaan verschillende theorieën, de meeste door de groepsleden zelf bedacht. Zo zouden ze elkaar ontmoet hebben bij audities van talentenjacht Idols, een speculatie die destijds één op één werd overgenomen door de media. Een ander verhaal luidt dat de drie elkaar al veel langer kenden; Vjeze Fur (Freddy Tratlehner) en WiWa (Olivier Locadia) ontmoetten elkaar toen ze tegelijk straf hadden op school. Dit zijn slechts twee voorbeelden uit de rijke put der verhalen, u mag zelf bepalen wat u wel en niet gelooft. Zeker is wel dat Vjeze en WiWa samen met Faberyayo (Pepijn Lanen, destijds bekend onder de naam P. Fabergé) in 2005 hun eerste track uitbrengen op Magnetron Music, het kleinschalige platenlabel van Kostijn Egberts. Het nummer wordt een enorme hit op internet en staat binnen een week op 1 in de Single Top 100. Later dat jaar volgen een tweede single ( )en hun debuut: Parels Voor De Zwijnen. Van het album gaan er slechts 8000 exemplaren over de toonbank, maar de groep wint wel een Dutch Mobo Award voor Beste Doorbraak. Deze en meer ogenschijnlijk tegenstrijdige zaken zouden al vanaf het begin een belangrijke factor van het succes vormen.De Jeugd Van Tegenwoordig staat namelijk garant voor verwarring. In de jaren '60 van de vorige eeuw kregen The Beatles de hele wereld aan het puzzelen met liedjes als I Am The Walrus en Glass Onion, maar De Jeugd tilt het begrip cryptische songteksten naar een nieuw niveau. De heren, tegenwoordig ook op de voorgrond bijgestaan door beat wizard Bas Bron (ook wel de Neger Des Heils), zijn niet vies van verwijzingen, dubbelzinnigheden en doordenkers en grijpen dan ook elke gelegenheid aan om hun nummers een dubbele laag te geven. Eén van de bekendste voorbeelden is de zin: "Twee gezichten, één formule, net als Lauda en Nikki" uit Watskeburt. Deze line refereert aan Formule 1-coureur Nikki Lauda, die na een ernstige crash een gezichtsreconstructie nodig had. Hij heeft dus als het ware twee gezichten gehad. Dit symboliseert weer de 'conversatie' tussen Tratlehner en Lanen in het nummer: ze zijn twee verschillende personen, maar werken volgens dezelfde formule. En alsof dat nog niet genoeg was, is "één formule" in combinatie met Lauda natuurlijk terug te leiden tot Formule 1. Als je je verdiept in de teksten van de groep (waar je vanwege het verstaanbaarheidsgehalte best het internet bij mag gebruiken), ontdek je nog veel meer van dit soort subtiliteiten. Na De Machine (2008) en De Lachende Derde (2010) werkt de groep nu aan hun vierde album, dat gepland staat voor september dit jaar. Tot die tijd zullen we ons moeten vermaken met de toch al ruime discografie van de taalkunstenaars. Aanraders zijn wat dat betreft tracks als , , en (Damsko Express). Wat je er van vindt hangt er helemaal vanaf hoe je tegenover de schijnbaar onzinnige teksten en het hevig gebruik van nare ziektes als scheldwoord staat. Ben je daar wel voor in en hou je graag solofeestjes in je slaapkamer, dan is De Jeugd Van Tegenwoordig je nieuwe lijfband. En namens uw lijfblád wil ik u bedanken voor de aandacht en wens ik u nog een prettig vervolg van uw avond toe. De game is gesloten.
-
Deze rubriek is geschreven door @Kloep Welkom bij de rubriek Multitainment! In deze rubriek lichten we regelmatig iets uit wat onder entertainment valt. Dat kan van alles zijn: een album of single, een film of serie, een tv-programma, een game, misschien zelfs een boek, het kan hier allemaal. Deze week hebben we het over de film Intouchables! Als je niet van spoilers houdt en de film nog niet hebt gezien, lees deze rubriek dan niet. Ik vertel er niet heel veel inhoudelijks over, maar sommige dingen wil je denk ik liever niet van tevoren weten. Als eerste wil ik even dit melden: normaal gesproken kijk ik altijd films zonder ondertiteling. Bij deze film wilde ik dat ook eerst doen, maar dat is af te raden indien je geen Frans kan. De gehele film is namelijk Frans gesproken. Dus mocht je de film downloaden, download dan met ondertiteling. Dan waar het allemaal om draait: de film Intouchables. De film vertelt over het waargebeurde verhaal van de vrijwel geheel verlamde Philippe en zijn verzorger Driss. In het begin is Philippe op zoek naar een nieuwe verzorger. Er zijn vele kandidaten, allen met een goede opleiding en vele referenties. Behalve één iemand, dat is Driss. Die is in eerste instantie ook niet op zoek naar een baan, enkel naar een handtekening als bewijs dat hij heeft gesolliciteerd. Dit is zodat hij een uitkering kan aanvragen. Driss heeft ook geen medelijden met Philippe, en dat is nu juist wat hem zo aanspreekt. Hij wil niet worden behandeld als een gehandicapte, maar als een persoon. En dat is precies wat Driss doet. Dit levert soms leuke situaties op, waar je soms best om kan lachen. Om een voorbeeld te noemen, wanneer ze naar de opera gaan. Driss komt niet meer bij van het lachen. Reden hiervan? Zie hieronder: Een ander komisch moment is wanneer Driss kokend water over de benen van Philippe giet, hij vind het bijzonder dat hij helemaal niks voelt. De rest van de momenten ga ik niet vertellen, de film is goed genoeg om hem zelf eens te bekijken. De film is een echte aanrader. Naast het komische gedeelte in de film is het ook heel mooi om te zien hoe Philippe leeft, hoe veel hulp hij nodig heeft en dat hij het een verademing vindt dat hij niet als zielig mens behandeld wordt.
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Soms weet je meteen wat je wilt. Het gebeurt niet vaak, zeker de laatste tijd niet, maar vandaag wist ik direct aan welke artiest ik deze editie van Multitainment zou wijden. Schrijven over de Britse band Supergrass, ik had het nog nooit gedaan. Daar moest maar eens verandering in komen. Supergrass ontstond in het studentikoze Oxford van de mid-nineties. De band, in eerste instantie bestaande uit Gaz Coombes, Mick Quinn en Danny Goffey, tekende in 1994 bij Parlophone en bracht een jaar later hun debuut I Should Coco op de markt. Het werd een gigantisch succes, het bestverkopende Parlophone-debuut sinds Please Please Me van The Beatles. Deze instant faam werd gevolgd door 18 maanden intensief toeren, met onder meer optredens op T In The Park en Glastonbury. Supergrass was al gauw een grote naam in het Verenigd Koninkrijk. In 1997 en 1999 volgden respectievelijk In It For The Money en Supergrass die, hoewel niet zo'n monstersucces als I Should Coco, toch goed werden ontvangen. 2002 betekende de definitieve toevoeging van Gaz' broer Rob Coombes aan de band. Rob had al eerder meegespeeld op de albums van de band, maar werd tot dan toe altijd apart vermeld in de credits. Datzelfde jaar verschijnt Supergrass' vierde album Life On Other Planets. De plaat is aanvankelijk geen succes, maar weet toch nog goed te verkopen na een aantal lovende recensies van bekende journalisten. Hierna volgen nog Road To Rouen en Diamond Hoo Ha, beide ontvangen met gematigd succes. De band begint te werken aan een nieuw album onder de werktitel Release The Drones, maar maakt deze plaat nooit af en gaat in 2010 na een serie afscheidsconcerten uit elkaar. Op persoonlijk vlak is Supergrass voor mij dé band die ik eens in de zoveel maanden herontdek. Na een periode van sporadische luisterbeurten kan ik ineens weer helemaal gegrepen worden door Coombes. Hij kan ontzettend veel met zijn stem en neemt ook nog eens de belangrijkste gitaarpartijen voor zijn rekening. Dit in combinatie met de groovy baslijnen van Mickey Quinn en de jumpy toetsenslagen van Rob maakt van Supergrass een onweerstaanbare band voor iedereen die britpop een warm hart toedraagt. Als je nog niet verliefd bent na de hits zoals Alright, en , word je dat wel na het wegdromen bij , of . Ook een vermelding voor , mijn all time Supergass-favoriet. Wat een riff jongens, wat een riff.Ben je na deze voorproefjes geïnteresseerd geraakt in het werk van Supergrass, dan raad ik je aan om te beginnen met Diamond Hoo Ha of hun selftitled. De andere albums doen niet voor deze twee onder, maar zijn hier en daar een stuk afwijkender in hun herkenbare sound. Dat gezegd hebbende ga ik deze editie afsluiten. Gelieve uw fooi in de daarvoor bestemde bakken bij de uitgang te deponeren en de zaal schoon achter te laten. Bedankt voor uw komst, nog een prettige dag.
-
Deze rubriek is geschreven door Breaking Bad Breaking wat? Jazeker! Breaking Bad! Het verhaal over een fantastisch goede scheikundeleraar, Walter White, en zijn familie. Al gauw komt Walter in aanmerking met Jesse Pinkman, een drugsdealer. Waarschijnlijk voel je de bui al hangen: een scheikundeleraar en een drugsdealer, daar zit een verband. En dat klopt helemaal. Na het mooie nieuws dat Walter zijn vrouw zwanger is van hun tweede kind, stelt de dokter vast dat Walter terminaal ziek is. De dokter constateert dat Walter longkanker heeft en helaas niet meer lang zal leven. Dit is uiteraard een vreselijk verhaal. Omdat Walter het niet wil hebben dat zijn gezin na zijn dood in een financiële crisis zal belanden, besluit hij om het criminele pad op te gaan. Walter is dus een scheikundeleraar en heeft aardig wat studenten gehad, zo ook Jesse Pinkman, de drugsdealer. Walter gaat Jesse opzoeken. Zijn plan is als volgt: Walter gaat de puurste methamfetamine ooit maken. Het is aan Jesse de taak om dit te gaan verkopen. Ze willen hiermee miljoenen dollars gaan verdienen. Tijdens het verkopen krijgen ze te maken met vreemde gasten. Het kost hun bijna het leven. Breaking Bad-trailer Ook de politie zit op hun hielen. Het grappige is dat Walter zijn zwager, Hank, een DEA-agent is. Even voor de duidelijkheid: DEA staat voor Drug Enforcement Administration. Kortom: drugspolitie. Hank denkt dat Walter een simpele scheikundeleraar is, maar de waarheid valt vies tegen. Zonder dat Hank het weet, jaagt hij eigenlijk op Walter en Jesse. Worden Walter en Jesse nog gepakt? Zal Walter zijn terminale ziekte overleven? Hoe zal Walter zijn geld verborgen houden voor zijn familie en zeker voor de overheid? Ik zou zeggen: kijk naar de serie Breaking Bad! Vanaf 11 augustus gaat Breaking Bad verder met seizoen 5, het laatste seizoen.
-
Deze rubriek is geschreven door @Kloep Welkom bij de rubriek Multitainment! In deze rubriek gaan we regelmatig iets uitlichten wat onder entertainment valt. Dat kan van alles zijn: een album of single, een film of serie, een tv-programma, een game, misschien zelfs een boek, het kan hier allemaal. Deze week hebben we het over de film Parker! Als je niet van spoilers houdt en de film nog niet hebt gezien, lees deze rubriek dan niet. Ik vertel er niet heel veel inhoudelijks over, maar sommige dingen wil je denk ik liever niet van tevoren weten. Parker gaat over een man, genaamd Parker. Deze wordt gespeeld door Jason Statham. Dit was al voor mij reden genoeg de film te down... eeh, te kopen! M'n verwachtingen werden waargemaakt. In het begin lijkt het helemaal mis te gaan, aangezien hij dood lijkt te gaan. Maar als je meerdere films van deze man hebt gezien, weet je dat dit niet zal gebeuren. Jason Statham wint, zo hoort het gewoon. Natuurlijk gebeurt dit niet op een normale manier, maar na bizarre gevechten. Denk hierbij vooral aan de Transporter-films. Gelukkig vecht hij ook hier regelmatig, en wint uiteraard. Het verhaal begint met een overval op een soort kermis. Jason Statham is uiteraard de overvaller, samen met nog 3 anderen. Hij wordt bedrogen, neergeschoten (meerdere malen in de borst) en langs de kant van de weg gedropt. Ja, dit was het momentje waar ik eerder over sprak. Uiteraard overleeft hij dit allemaal en dan is het moment aangebroken om wraak te nemen. En daar gaat de gehele film dan ook over. "If you don't tell me what I need to know, I'm gonna press down on this chair until it crushes your trachea. Trust me, it's agonizing. Plus, there's the posthumous humiliation of having been killed with a chair." Vooral de laatste zin doet het 'm. Ja, een echt Jason Statham-gevecht dus. Het leukste moment van de film is toch wel dat Jennifer Lopez zich uitkleedt. Ja ok, niet helemaal, maar je moet het er maar mee doen! Hoe het wraak nemen precies gaat, ga ik niet vertellen. De film duurt zo'n twee uur en is echt de moeite waard om te kijken. Als ik hier alles neer ga zetten, kan ik alleen maar dingen voor je verpesten. Dus, houd je van actie, een halfnaakte Jennifer Lopez en Jason Statham die mensen met een stoel vermoordt? Dan zeker kijken!
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Vrijdagmiddag, een uur of twee. Ik zit achter de computer en staar een tijdje uit het raam. De zon schijnt flauwtjes, maar de lucht is donkergrijs. Waarom weet ik niet, maar het heeft iets melancholisch. Ik besluit wat muziek aan te zetten, blader door mijn muziekbibliotheek en vind, helemaal onderaan bij de Z, The Zutons. Fuck, dat past precies bij deze stemming. Zomaar ineens heb je het. Welkom bij Multitainment. The Zutons is een naam die bij velen van jullie geen belletje zal doen rinkelen. Wees gerust, het ligt niet aan jou, ze zijn in Nederland gewoon altijd een beetje onder de radar gebleven. Dus speciaal voor jullie: wie zijn ze? Twaalf jaar geleden, in 2001, komt in Liverpool een groepje muzikanten bij elkaar. Ze delen dezelfde voorbeelden en de chemie is goed. The Zutons zijn geboren. Met een in eerste instantie volledig mannelijke bezetting spelen ze hun eerste optredens in kleine clubs en zalen. Op een dag neemt een van de bandleden zijn vriendin, Abi Harding, mee naar een gig. Ze is saxofoniste en mag wat stukken meespelen tijdens het optreden. Dit wordt bij de aanhang zo goed ontvangen, dat Abi als vast lid wordt toegevoegd aan de band. Beetje bij beetje beginnen ze hun eigen sound te ontwikkelen en verfijnen. Het zal echter nog tot 2004 duren voor hun debuutalbum Who Killed The Zutons? verschijnt bij Deltasonic. Het is een plaat met een gevarieerd aanbod aan liedjes dat zich moeilijk in een hokje laat plaatsen. Veel mensen omschrijven het als 'psychedelische cartoon punk', maar ook invloeden uit de jazz en country zijn terug te vinden op het album. Datzelfde jaar staan ze op Lowlands, maar hun werk wordt lauwtjes ontvangen. Er verschijnen nog twee albums: Tired Of Hanging Around (met daarop de hit Valerie, made famous by Amy Winehouse) in 2006 en You Can Do Anything in 2008. In het Verenigd Koninkrijk horen ze inmiddels tot de redelijk grote namen en mogen ze zo af en toe een festival headlinen, maar de overzeese doorbraak blijft uit. De band blijft officieel bestaan, maar de leden gaan steeds meer hun eigen weg. Gitarist Boyan Chowdhury stapte al voor het verschijnen van hun derde plaat op en in 2011 sluit bassist Russell Pritchard zich aan bij Noel Gallagher's High Flying Bird, het nieuwe project van de voormalig Oasis-gitarist. Wat er op dit moment aan de gang is binnen de band, is onbekend. Mijn eerste ontmoeting met The Zutons was in 2010. Ik had net een nieuwe iPod gekocht en was op zoek naar bands die ik nog niet kende. Via Last.fm stuitte ik op de groep en eigenlijk was ik meteen verkocht. Hoewel niet elke track mij kon bekoren, had ik al snel favorieten, zoals , en mijn all time favoriet Always Right Behind You. Het is hun diversiteit en veelzijdigheid die The Zutons zo interessant maken. Je kunt van een emotionele ballad in een anthem over dronkenschap belanden ( ) en vervolgens als een blok vallen voor meezinger . Er zijn ook -in mijn ogen- mindere nummers, zoals en , maar hey, misschien vind je deze wel te gek en vind je mijn favorieten verschrikkelijk. De meningen hierover zullen immer verdeeld blijven.Hou je van jazzy melodietjes, rauwe zang en ongebruikelijke onderwerpen, dan denk ik dat The Zutons de ideale band voor jou is. Alle drie de albums zijn redelijk toegankelijk, dus vind zelf uit wat je tof vindt en waar jouw voorkeuren liggen. Met deze wijsheid ga ik een punt zetten achter de Multitainment van deze week, er moet immers nog wel wat te ontdekken overblijven...
-
Deze rubriek is geschreven door @Kloep Welkom bij een nieuwe Multitainment! In deze rubriek gaan we regelmatig iets uitlichten wat onder entertainment valt. Dat kan van alles zijn: een album of single, een film of serie, een tv-programma, een game, misschien zelfs een boek, het kan hier allemaal. Aangezien Die Hard een nieuwe redacteur is binnen de MAF, heb ik deze keer gekozen voor A Good Day To Die Hard! Als je niet van spoilers houdt en de film nog niet hebt gezien, lees deze rubriek dan niet. Ik vertel er niet heel veel inhoudelijks over, maar sommige dingen wil je denk ik liever niet van tevoren weten. Zoals we de gehele Die Hard-serie wel kennen, is er ook in deze film veel actie te zien. En zo hoort het natuurlijk ook! In deze film maken we kennis met de zoon van John McClane (Bruce Willis), deze heet Jack McClane (Jai Courtney). Jack is een spion bij de CIA en wordt gevangen genomen nadat hij een moord pleegt. Hier helpt hij bij het ontsnappen van Yuri Komarov (Sebastian Koch), een voormalig biljonair. Deze zou een bestand hebben met bewijs tegen zijn voormalig partner: Viktor Chagarin. Nou, klinkt misschien allemaal wat lastig, maar als je de film ziet valt de reuze mee. John McClane denkt dat Jack hulp nodig heeft en vertrekt naar Rusland, waar dit allemaal zich afspeelt. Daar eenmaal aangekomen vindt hij Jack samen met Yuri, die proberen te ontsnappen. Van het een komt het ander, en vervolgens zitten ze er met z'n drieën in. Ze komen erachter dat Yuri ze bedriegt, maar wel pas laat in de film. Maar, uiteraard, wel op tijd. Leuk momentje om nog even mee te delen: de manier waarop Yuri overlijdt is dat hij door Jack van een dak wordt gegooid en door de helikopter uit elkaar wordt getrokken. Maar dan dus letterlijk. De rest moet je maar gewoon kijken, dat is en blijft het leukste aan een film! "Yippie kay yay!" De enige echt interessante quote naar mijn idee, de bekende van Die Hard. Er waren genoeg quotes waar ik even om moest grinniken, maar niet de moeite waard hier te vermelden. Conclusie: leuke film, precies wat je van een Die Hard-film kan en mag verwachten.
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Na de goede ontvangst van mijn eerste Multitainment, leek het me een goed idee om in eenzelfde koers door te varen. Wederom bespreek ik een door mij geliefde artiest en deze keer zijn dat de Dire Straits, een band die mij als klein kind niet veel deed, maar welke ik door de jaren heen steeds meer ben gaan waarderen. Om te beginnen een heel kort lesje Dire Straits-geschiedenis. In 1977 beginnen broers Mark en David Knopfler, John Illsley en Pick Withers een bandje, dat dankzij een vijf tracks tellende demotape binnen no time een platencontract bij Phonogram Records te pakken heeft. Hun selftitled debuutalbum, een jaar later opgenomen in Londen, wordt aanvankelijk lauw ontvangen maar scoort na een re-release toch nog goed in de hitlijsten. Met het succes groeit ook de muziek van Dire Straits. Op het tweede en derde album staan langere, vaak epische en melancholische nummers die het talent van gitarist en zanger Mark Knopfler nog meer tentoonstellen. De band zou later uitgroeien tot één van de meest commercieel succesvolle bands in de geschiedenis, met een discografie van zes studioalbums, een indrukwekkende lijst awards en tot op de dag van vandaag een wereldwijde fanbase. Komen we aan bij het persoonlijke gedeelte van dit artikel. Ik kan jullie niet ín mijn hoofd laten kijken en laten ervaren hoe ik Dire Straits beleef, maar ik kan het wel proberen te beschrijven. Neem de intro van . Het is een vrij eenvoudige toetsenmelodie, maar hij is voor mij onlosmakelijk verbonden met nostalgische gevoelens. Als de eerste noten klinken, dwaal ik af en is Silverbyte instant vrolijk. Te willekeurig? Probeer dit eens: klik aan, sluit je ogen en probeer ín het nummer te duiken, als het ware. Als je je nu niet op de Amerikaanse plains waant, heb je óf een slecht ontwikkelde verbeelding, óf Dire Straits is geen band voor jou. Dat laatste kan ermee te maken hebben dat de stem van Mark Knopfler nou eenmaal niet de meest dynamische is die je ooit zult horen. Hij zingt vrij vlak, maar ergens is die handicap ook zijn kracht, want daardoor komt zijn virtuoze gitaarspel -hij speelt alles fingerpicking, bet'cha can't do that!- nog meer naar voren. Knopfler weet te praten met zijn gitaar, op een uit duizenden herkenbare manier die bijna niet na te bootsen valt. Bekende voorbeelden hiervan zijn en , maar ook op iets minder bekende tracks als en laat hij zich van zijn beste kant zien.Het moge duidelijk zijn: Dire Straits is een band die je een paar aandachtige luisterbeurten moet schenken, en zelfs dan zal het niet in ieders straatje passen, zoals ook bij Spinvis het geval was. Ik ga mijn luisterbeurt afmaken en er een punt achter zetten voor deze week. Luister voordat je straks gaat slapen nog even naar voor een dosis maatschappelijke kritiek in een vrolijk jasje, dan ga je lekker je nacht in. Ik zeg: tot volgende keer.
-
Deze rubriek is geschreven door @Kloep Welkom bij de rubriek Multitainment! In deze rubriek gaan we regelmatig iets uitlichten wat onder entertainment valt. Dat kan van alles zijn: een album of single, een film of serie, een tv-programma, een game, misschien zelfs een boek, het kan hier allemaal. Deze week hebben we het over de film TED! Als je niet van spoilers houdt en de film nog niet hebt gezien, lees deze rubriek dan niet. Ik vertel er niet heel veel inhoudelijks over, maar sommige dingen wil je denk ik liever niet van tevoren weten. Een levende teddybeer die blowt en hoeren neukt. Ja, zo zou je de film heel goed kunnen omschrijven. Het doel van deze rubriek is natuurlijk dat jullie de film hierna gaan kijken, en ik denk dat ik dat doel al heb bereikt. En dat na één zin, geweldig. Maar goed, over tot de orde van de dag: de film TED! Het gaat dus, zoals ik al aangaf, over een levende teddybeer die samen met zijn beste vriend, John Bennett (Mark Wahlberg), de leukste avonturen beleeft. Zo hebben ze de Thundersong gemaakt: "When you hear the sound of thunder, don't you get too scared. Just grab your thunder buddy and say these magic words: fuck you, thunder! You can suck my dick! You can't get me thunder, cause you're just God's farts!" Ja, ik weet het, een briljante tekst. Je zou het eigenlijk moeten horen... kijk de film dus! Tja, wat kan je er nog meer over vertellen? Veel dingen zijn gewoon leuk om te zien en ik zou de humor eruit halen als ik het hier vertel. Dit is dus ook echt zo'n film waar ik niet (zoals de vorige keer) leuke quotes vertel die me bij zijn gebleven. Dit is om twee simpele redenen. Ik zou de humor er dus uit halen, maar boven dat zijn het ook gewoon te veel leuke quotes. Ik kan er geen keuze uit maken, en om te voorkomen dat jullie een uur bezig zijn met deze rubriek door te werken laat ik de quotes maar achterwege. De conclusie is dan ook simpel: kijken! Het is gewoon een geweldige film. Vol humor, en natuurlijk een goed verhaal!
-
Deze rubriek is geschreven door Mijn eerste keer dat ik mag schrijven voor MAF en uiteraard gaat het dan over tv-series. Als eerste review ga ik het hebben over de serie Dexter. Maar eerst gaan we het even kort hebben over mijzelf. Een poosje geleden vroeg NandroDavids aan mij of ik geïnteresseerd was in het schrijven van artikelen voor MAF, artikelen die dan over series moeten gaan. Voor tv-series ben je bij mij aan het goede adres, dus ik doe dat dan ook met veel plezier! Dexter Morgan Mensen die mij langer dan vandaag kennen weten dat ik gek ben op de tv-serie Dexter! Ik heb het dan niet over Dexter's Laboratory, want dat was een tekenfilmserie. Nee, ik heb het over een seriemoordenaar die voor de politie werkt in Miami. Degenen die dit nog nooit hebben gezien zullen vast denken: "Huh? Wat vaag?!" Dat kun je inderdaad wel stellen! Omdat Dexter Morgan een bloedspattenanalist is, heeft hij toegang tot vrijwel alle computerdata die de politie van Miami in huis heeft. Zo kan hij zeer georganiseerd te werk gaan. In zijn dagelijkse leven is hij een emotieloze forensisch onderzoeker, hij onderzoekt moordzaken. Zodra hij zicht krijgt op een eventuele dader gaat hij de jacht beginnen naar diegene. Nee, geen forensische jacht, maar eerder een moordjacht. Hij noemt dat zelf ook wel The Dark Passenger. Dexter wil geen onschuldige slachtoffers vermoorden. Hij jaagt alleen op mensen die anderen hebben vermoord. Alleen mensen die het verdienen dus, volgens Dexter. Buiten zijn politie- en moordwerk is Dexter een vriendelijke man die altijd en iedereen wil helpen, al heeft hij veel problemen met het zijn van een normaal mens. Normaal leven is voor hem in feite acteerwerk. Trailer seizoen 1 Voor zijn moordwerk heeft hij een bepaalde code die hem veilig houdt. Die code is hem aangeleerd door zijn pleegvader, Harry Morgan. Harry is degene die ervoor zorgt dat Dexter in goede handen blijft. De code houdt drie dingen in: 1. Dexters slachtoffers moeten moordenaars zijn en de lust hebben om het weer te gaan doen. 2. Dexter moet er 100% zeker van zijn en bewijs hebben dat degene die hij wil vermoorden ook daadwerkelijk iemand heeft vermoord. 3. Never get caught. Hij mag nooit gepakt worden door de politie of door wie dan ook. Inmiddels zijn we alweer beland bij het achtste seizoen van Dexter! Seizoen 8 zal 30 juni 2013 beginnen en bevat mogelijk 12 afleveringen. Of de serie nog een negende zal krijgen is maar de vraag. Er zit namelijk een einde aan te komen, helaas. Dat was mijn verhaal over Dexter, een serie die ik absoluut iedereen zou aanraden!
-
Deze rubriek is geschreven door @Silverbyte Welkom bij de tweede editie van Multitainment, de rubriek waarvan het elke keer weer een verrassing is wat er uit de kokers van de redacteuren komt rollen. Waarschijnlijk hebben jullie al gezien dat er Deze rubriek is geschreven door Silverbyte boven de inleiding staat. Voor jullie trouwe MAF-lezers ben ik een nieuw gezicht, maar de vaste forumbezoekers zullen me vast wel kennen als die flauwe grappenmaker die te kampen heeft met een chronische identiteitscrisis. Er is mij hoogstpersoonlijk door NandroDavids gevraagd eens wat over muziek neer te pennen, want schrijven, dat schijn ik wel aardig te kunnen. Ik heb even getwijfeld, maar toen mij een klein, zwart koffertje met niet nader te noemen inhoud onder de neus werd geschoven, was ik gauw om. Ik zal jullie niet langer vermoeien met de voorgeschiedenis, het is tijd om een van mijn favoriete Nederlandstalige artiesten aan de kaak te stellen. Als je mij persoonlijk kent voelde je 'm misschien al een beetje aankomen, maar ik wil jullie graag wat meer vertellen over Spinvis. Spinvis is het alias van experimentalist Erik de Jong, die op 2 februari 1961 het levenslicht zag in Spijkenisse. Zijn ouders waren allebei muzikant, dus het zat er dik in dat ook Erik vroeg of laat met instrumenten zou gaan kloten. Dit deed hij bijna veertig jaar lang op recreatieve basis, totdat in 2002 zijn volledig zelfgeproduceerde debuutalbum zijn weg vond naar de platenzaken. De selftitled plaat verwierf een cultstatus en bracht enkele kleine hitjes, zoals en voort. Alle tracks op het schijfje kenmerken zich door simplistische, vreemd aandoende arrangementen en opzienbarende teksten. Zo zingt hij in over dementie en is als het ware een diss richting iemand waarmee hij een vete had.Drie studioalbums verder is Spinvis een gevestigde naam in het Nederlandse muzieklandschap. In 2012 stond hij op Lowlands, waar bij afsluiter het dak eraf ging en het publiek zich gewillig liet meevoeren door Spinvis' toespraak. “Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep, kom terug.”Maar waar het in deze rubriek om gaat: wat vind ik nou zelf van Spinvis? Ik moet eerlijk bekennen dat de hersenspinsels van Erik de Jong me niet direct konden bekoren. Ik vond het eigenlijk vooral pretentieuze nonsens voor quasi-filosofische hipsters. Hele mond vol, maar het komt erop neer dat ik het aanvankelijk liet voor wat het was. Toen ik maanden later besloot zijn hele discografie binnen te hengelen en er 's nachts eens goed voor ging zitten, begonnen de cryptische teksten en gelaagde melodietjes toch langzaam zijn werk te doen. Ik beluisterde zijn albums integraal, een keer, twee keer, drie keer. Ik had al gauw favorieten en raakte er beetje bij beetje van overtuigd dat Erik de Jong eigenlijk een geniaal artiest is. is een pareltje van een vertelling over lang vervlogen tijden, waar je in je hoofd direct beelden bij bedenkt. is een vrolijk 'nu wordt alles beter'-liedje, schetst een angstwekkend, apocalyptisch toekomstbeeld, maakt geweldig gebruik van tekstsamples, ga zo maar door. Het is vreemd, het is onduidelijk en bij vlagen een beetje griezelig, maar het is bij uitstek muziek om bij weg te dromen en je fantasie aan het werk te zetten.Ik kan niet garanderen dat je Spinvis na mijn relaas helemaal te gek zult gaan vinden, maar ik kan je wel aanraden om het eens een luisterbeurt te geven. Doe dit bij voorkeur 's nachts, met een koptelefoon op, dan werken de nummers het best. Met deze tip wil ik mijn editie van Multitainment graag afsluiten. Ik hoop dat je mijn 'expertise' met plezier tot je neemt, ik hoop dat Nandro me op tijd betaalt, ik hoop dat Ajax gewoon weer kampioen wordt, dat het nieuwe Daft Punk-album weer hartstikke dope wordt, dat mijn vriendin niet zwanger blijkt te zijn, dat…
